18/12/10

Τα νέα μας


Όποτε δεν είμαι πολύ καλά, δεν γράφω. Θα το έχετε καταλάβει τώρα πια πως γράφω με σπασμούς, πότε πολλά κείμενα μαζί και πότε κανένα. Αυτή ήταν μια από αυτές τις περιόδους. Κι όμως έχουν συμβεί τόσα πολλά, στη ζωή ενός παιδιού συμβαίνουν τόσα πολλά, που δεν τα καταλαβαίνεις. Ο σκιουράκος μπουσουλάει όλο το σπίτι- με ιδιαίτερη προτίμηση προς το home cinema, τις παντόφλες μου, τις ρόδες του καροτσιού του. Αλλά δε λέει όχι και σε ένα ηχείο, τις προάλλες τον βρήκα ως άλλο Ηρακλή να κραδαίνει ένα μακρύ, αλλά ελαφρύ όρθιο ηχείο και να είναι έτοιμος να το φέρει στο κεφάλι του. Όχι, δεν έτρεξα να τον πάρω φωτό, έτρεξα να τον σώσω.

Επίσης στηρίζεται. Από κει που ο τεμπελάκος δεν έδειχνε κανένα τέτοιο σημάδι, τώρα σκαρφαλώνει, κάγκελα, καναπέδες, τραπεζάκια και επιχειρεί τα πρώτα του βηματάκια. Είπαμε, αργούμε να τα κάνουμε, αλλά ό,τι κάνουμε το κάνουμε καλά. Το πιο αστείο είναι όταν κάθεται μαζί μας στο τραπέζι, τρώει μια πατατούλα, λίγες φακές ή λίγο μπιφτέκι από το πιάτο μου και κοιτά σοβαρός σοβαρός τριγύρω. Μια κανονική οικογένεια.

Αποκτήσαμε παιδί στα 32, ούτε στα 20 ούτε στα 18, κι όμως μέσα μου ακόμα να το πιστέψω. Νιώθω μικρή, μια μικρή μπεμπούλα, είμαι ανέτοιμη για τις μαμαδίστικες φροντίδες, όταν έρχεται μια μια τις αντιμετωπίζω. Συνειδητοποιώ ας πούμε πως σε λίγο θα μπει το θέμα της πειθαρχίας. Πρέπει να διαβάσω σχετικά γιατί δεν έχω καμία εμπειρία. Και τα υπόλοιπα βλέποντας και κάνοντας, όπως κάνουμε από την αρχή, όπως κάνουν οι γονείς χρόνια τώρα.

Η ζωή μας μπήκε όλον αυτόν τον καιρό σε δεύτερο πλάνο. Δεν έχουμε δει ένα σινεμά, δεν έχουμε πάει για ποτό, δεν έχουμε δικά μας τα Σαββατοκύριακα. Κι η δουλειά μπήκε σε δεύτερο πλάνο. Πηγαίνω όπως πάντα αλλά δε με νοιάζει το ίδιο και δεν είμαι το ίδιο ανεκτική. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω αυτήν την εξοντωτική καθημερινότητα της full time εργασίας και της φροντίδας ενός μικρού σκίουρου χωρίς πολλή βοήθεια. Μα όσο ξυπνάω με χαρά ακόμα το πρωί τα πράγματα δεν μπορεί να είναι και πολύ κακά.

12/12/10

Απεργία θηλασμού ή τέλος

Τελικά δεν τα καταφέραμε να ξαναπιάσουμε έστω και μια στιγμή στήθος και αποθηλάσαμε. Τα βιβλία λένε πως είναι πολύ νωρίς αλλά ξέρω άλλες δυο κοπέλες που θήλαζαν αποκλειστικά τα μωράκια τους και στο 10ο μήνα αποφάσισαν μόνα τους να αποθηλάσουν, οπότε μάλλον δεν είμαι μόνη και παρηγοριέμαι.

Ο απότομος αποθηλασμός μου κόστισε πολύ. Και σωματικά, γιατί είναι περίεργο να φουσκώνει το στήθος σου και μην θέλει το μωρό ούτε να σε μυρίσει, αλλά πολύ περισσότερο ψυχικά. Βυθίστηκα σε μια αίσθηση αποτυχίας και ανηδονίας. Για καμιά εβδομάδα δεν με ικανοποιούσε τίποτα, το μόνο που ήθελα ήταν ο σκίουρος να θηλάσει ξανά, έστω και για μια τελευταία φορά. Συνειδητοποίησα πως δεν έχω ούτε μια φωτογραφία με τον μικρούλη να θηλάζει, η σεμνότυφη.

Τώρα σιγά σιγά αντιλαμβάνομαι πως από τη στιγμή που είναι δική του επιθυμία δεν έχω παρά να τη σεβαστώ. Εδώ και κάποιες μέρες δεν τον βάζω καν σε στάση θηλασμού, το πήρα απόφαση. Αν και φοβάμαι, είναι ένα μωρό που δεν έμαθε το μπιμπερό και αρνείται πεισματικά να το μάθει ακόμα και τώρα. Πίνει καμιά 100ml γάλα από το ποτηράκι και το υπόλοιπο το τρώει κρυμμένο μες στην κρέμα του. Κάνει τέσσερα γεύματα, όλα στερεά. Πρωί γάλα και κρέμα, μετά φρουτόκρεμα, μετά σούπα, τέλος πάλι γάλα και κρέμα. Ο παιδίατρος λέει πως είναι αρκετά ισορροπημένο. Εγώ φοβάμαι μην μου πάθει καμία αφυδάτωση.

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα που θέλω να συζητήσω σήμερα, αυτό που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι άλλο. Ψάχνοντας λύση στο πρόβλημα, έπεσα πάνω στην απεργία θηλασμού. Η απεργία θηλασμού είναι η άρνηση ενός βρέφους που μέχρι εκείνη τη στιγμή θήλαζε φυσιολογικά να θηλάσει για 2 έως 7 ημέρες. Συνήθεις αιτίες είναι μια έντονη αντίδραση της μητέρας κατά το δάγκωμα, αλλαγή της οσμής της μητέρας (άρωμα, αφρόλουτρο κτλ) ή αλλαγή σύστασης και οσμής του γάλακτός (η μητέρα έφαγε κάτι με έντονη μυρωδιά πχ σκόρδο, είναι αδιάθετη ή έγκυος). Η λύση είναι, λέει, να μην σταματήσει το παιδί να μπαίνει στο στήθος, ακόμα κι αν αρνείται, πολλές αγκαλιές, φιλιά, επαφή δέρμα με δέρμα, αλλαγή στάσης θηλασμού (όρθια, ξαπλωτή, στο μπάνιο, περπατώντας) και δωματίου θηλασμού, ο θηλασμός όταν το παιδί κοιμάται ή μόλις έχει ξυπνήσει.

Τα δοκίμασα όλα. Δεν έπιασε. 20 μέρες τώρα ο μικρούλης δε θηλάζει. Τώρα πια δεν πειράζει. Μάλιστα το άτακτο κωλοπαίδι σαν να καταλαβαίνει την ανησυχία μου, όλες τις υπόλοιπες ώρες είναι πολύ πιο διαχυτικός και χαδιάρης μαζί μου. Καθόμαστε μαζί στον καναπέ και μου τρίβεται για να του χαϊδέψω πλατούλα, 9 μηνών μωρό. Μόνο όταν με βλέπει ξέστηθη με αρνείται. Δεν πειράζει.



3/12/10

9 μήνες μόνο

Συμβαίνει κάτι εκπληκτικό τις τελευταίες μέρες. Μέσα μου μεταλλάσσεται ένα αίσθημα ανημποριάς σε αίσθημα χαράς και πάλι από την αρχή. Οι ορμόνες μου κάνουνε πάρτυ και δεν έχω τίποτα να τις κατευνάσω. Με λίγα λόγια βρίσκομαι πάνω στο τρενάκι του τρόμου των συναισθημάτων. Κι όλα αυτά γιατί; Μα ο λόγος είναι απλός και ανθρώπινος. Ο γιος μου με απέρριψε. Έτσι, απλά χωρίς καμία ντροπή, εδώ και μια εβδομάδα αρνείται σθεναρά να θηλάσει. Τεντώνει όλο του το κορμάκι, αποστρέφει το πρόσωπο, χτυπά με τις παλαμίτσες του το στήθος μου για να ξεφύγει. Ένα μωρό 9 μηνών που αποφάσισε να αποθηλάσει. Και ταυτόχρονα να απογαλακτιστεί πλήρως, αρνείται οποιοδήποτε γάλα σε υγρή μορφή, το τρώει μόνο κρυμμένο μέσα σε κρέμες.

Ήμουν απροετοίμαστη. Τελείως ανέτοιμη. Ήμουν έτοιμη για μάχες όταν θα γινόταν νήπιο για να κόψουμε το γάλα. Δεν ήμουν έτοιμη για αυτό το ξαφνικό. Σα να γέννησα ξανά, έγινα ευερέθιστη και μετά συναισθηματική κι έπειτα κλαψιάρα. Το ποστ μου πριν από κάποιες μέρες με εκδικείται. Δεν θα θηλάσω ένα νήπιο και μάλλον δεν γλίτωσα το διαβήτη. Α, και μόλις συνηθίσει την ιδέα θα έχω κι εγώ ένα μπιμπερομωρό. Τίποτα κακό σε αυτό. Ελπίζω μόνο να μην ακολουθήσει στα χνάρια μου. Εγώ, αν και δε θήλασα τη μανούλα μου, έκοψα το γάλα 10 μηνών και δεν το ανακάλυψα ξανά παρά μόνο στην εφηβεία μου.

21/11/10

Μάνα, μητέρα, μαμά

Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα καταλάβαινες αυτόματα τη μανούλα σου μόλις γινόσουν μάνα κι όλοι θα ζούσαν χαρούμενα μετά. Σε αυτόν, νομίζω πως μανάδες και κυρίως κόρες συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν η μια την άλλη.


Πολλά από τα στοιχεία του χαρακτήρα μας είναι κοινά, είμαστε κι οι δυο ξερόλες και εγωίστριες, ικανές να ανταπεξέλθουμε σε δύσκολες καταστάσεις, δυναμικές κάποιες φορές ακραία. Με λίγα λόγια δυο ηγετικές φιγούρες. Από την άλλη είμαστε ο άνθρωπος που θα έρθεις για συμβουλή και παρηγοριά, που θα στηριχθείς για να μην πέσεις, που ξέρεις πως ποτέ δε θα σε απογοητεύσει. Τα αντίθετά μας είναι εξίσου πολλά, έχω την έμφυτη δειλία του πατέρα μου, την αγάπη του για τα γράμματα και τις τέχνες, την ανάγκη να διαβάζω και να εξελίσσομαι.

Καμία από τις δυο μας δεν έχει ήπιες αντιδράσεις, τουλάχιστον όχι αναμετάξυ μας. Κι αν κάνουμε πως ανεχόμαστε το «λάθος», κάποια στιγμή έρχεται η έκρηξη. Επίσης έχουμε πολλή αγάπη, οικειότητα και μια τρελή αδυναμία η μια στην άλλη που ώρες ώρες φτάνει σε όρια τρέλας. Πονάω όταν πονάει, πονάει όταν πονάω. Εκρηκτικό μίγμα.

Τσακωνόμαστε για ασήμαντη αφορμή, τσακωνόμαστε γιατί έχουμε μια κοσμοθεωρία ολόκληρη διαφορά, προσπαθούμε να επιβληθούμε η μία στην άλλη για το «καλό της». Φθειρόμαστε. Πολλές φορές αναλώνουμε καλές δυνάμεις που θα μπορούσαν να σπαταληθούν δημιουργικά. Και αγαπιόμαστε. Και φτιάχνουμε δέκα πράγματα ταυτόχρονα η κάθε μια και τα κάνουμε καλά. Είμαστε σαρωτικές, πολλές φορές ενοχλητικές για τους γύρω, γιατί είμαστε τόσο απασχολημένες μεταξύ μας.

Μας σώζουν τα χάδια και τα φιλιά. Στην κυριολεξία. Και τα δικά μας και με τις οικογένειες μας. Πάνω από όλα τρεφόμαστε από αυτά, από το άγγιγμα, την επαφή, την αγάπη που είναι δύναμη σαρωτικότερη κι από μας τις δυο μας. Και το χαμόγελο. Δεν κατάφερα ποτέ σε κανέναν να μην χαμογελάω κι αυτό το πήρα από κείνη. Μας σώζει πως είμαστε μάνα και κόρη. Τον γονιό σου δεν μπορείς να τον αγνοήσεις, γιατί ο γονιός ό,τι κι αν λες θα σε αγαπάει περισσότερο από όσο τον αγαπάς εσύ. Κι αν μου έμαθε κάτι η μητρότητα είναι αυτό και τίποτα άλλο. Δεν έγινα καλύτερη, ούτε την κατάλαβα στιγμή, ούτε τίποτα. Απλά ξέρω πως όσο κι αν νταντεύω το μικρό μωρό που είναι η μαμά μου, εκείνη πάντα θα παραμένει η μάνα μου.

13/11/10

Μακροχρόνιος θηλασμός



Με απασχολεί τελευταία το θέμα του μακροχρόνιου θηλασμού. Δεν ξέρω αν και κατά πόσον είμαι έτοιμη να δεχθώ την κατακραυγή του να θηλάζω ένα νήπιο άνω του έτους. Ήδη ακόμα κι αυτοί που ενθουσιάζονταν που θηλάζω έχουν αρχίσει να μου ρίχνουν λοξές ματιές που ο σκίου είναι 9 μηνών και δεν έχει πάρει ξένο γάλα. Πάντα υπήρχαν δύσπιστοι, κακεντρεχή σχόλια ακούω για το θηλασμό από τότε που σαράντισε, τώρα όμως γίνονται ακόμα περισσότεροι.

Διαβάζω ιατρικές μελέτες αλλά και τη σύσταση του παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Τα βρέφη πρέπει να θηλάζουν ως τα δυο έτη κι έπειτα ο θηλασμός συνεχίζει να είναι χρήσιμος αλλά όχι απαραίτητος ως τα 7 έτη!! Οι οδηγίες είναι σαφείς, μέχρι δυο χρονών τα βρέφη πρέπει να θηλάζουν, όχι απλά μπορούν, πρέπει. Πώς θηλάζεις όμως ένα νήπιο που τρώει μπριζόλα; Να μου πεις με τον ίδιο τρόπο που θηλάζεις ένα παιδί που τρώει λιωμένο μοσχάρι και κοτόπουλο. Εμένα άλλο με απασχολεί, η ομιλία. Κάποια στιγμή το παιδί μπορεί να σου ζητάει γάλα. Και θα σου ζητάει τα στήθη σου. Από την μια αυτό είναι η ύψιστη μαμαδίστικη καταξίωση. Από την άλλη μου φαίνεται κάπως άβολο.

Η οικογένεια μου έχει βεβαρημένο ιστορικό σακχαρώδους διαβήτη, μια σπάνια μορφή κληρονομούμενου ινσουλινοεξαρτώμενου νεανικού από την πλευρά της μητέρας που φαίνεται πως εκδηλώνεται στα 3/4 των μελών της οικογένειας και ιστορικό διαβήτη τύπου ΙΙ από την πλευρά του πατέρα μου. Τόσο εγώ λοιπόν, όσο και οι όποιοι μελλοντικοί απόγονοι μπορεί να είναι διαβητικοί με πιθανότητες πολύ μεγαλύτερες του μέσου όρου. Ο θηλασμός προστατεύει. Προστατεύει εμένα, που έκανα διαβήτη κύησης από το να πάθω διαβήτη τύπου ΙΙ, προστατεύει το μωρό μου από το να πάθει διαβήτη τύπου Ι και ΙΙ. Όσες περισσότερες σταγόνες γάλα, τόσο μικρότερες οι πιθανότητες, ο ενδοκρινολόγος ήταν σαφής. Το ίδιο και οι παιδίατροι.

Πέρα από τα ειδικά οφέλη, ο μακροχρόνιος θηλασμός προσφέρει αντισώματα, απομακρύνει την πιθανότητα παχυσαρκίας, αυξάνει το IQ (αυτό το τελευταίο δεν το χρειαζόμαστε, είμαστε όλοι άτομα υψηλής ευφυΐας...). Με βοήθησε να χάσω άκοπα τα κιλά της γέννας, με προστατεύει από τον καρκίνο του μαστού, από μελλοντική παχυσαρκία, κ.α. Και φυσικά προσφέρει συναισθηματική σταθερότητα, στο παιδί και στη μητέρα, ανεκτίμητη.

Μέσα μου όμως ξέρω πως αν τον θηλάσω πάνω από το έτος θα βρω αντιδράσεις. Ο άντρας μου λέει άσε τον να απογαλακτιστεί μόνος. Κι αν δεν θέλει; Κι αν απογαλακτιστεί στα 5; Ξέρω πως τα περισσότερα μωρά κάποια στιγμή από τον 10ο μέχρι τον 24ο μήνα αποφασίζουν να απογαλακτιστούν μόνα τους. Ο θηλασμός όχι μόνο δε μου κοστίζει σε κανένα επίπεδο, αλλά θα μου λείψει αφάνταστα. Ο περιορισμός κάθε βράδυ, κάθε πρωί, κάθε μεσημέρι να είσαι εκεί μου αρέσει- δυο σινεμά παραπάνω θα τα πάω όταν απογαλακτιστεί, δεν έγινε και τίποτα. Η εικόνα όμως του νηπίου που θηλάζει είναι τόσο μη οικεία

Και συνεχίζω να ρωτάω τις μανούλες μόλις βγήκαν από το μαιευτήριο που έρχονται να αγοράσουν γάζες, "θηλάζεις;" και συνεχίζουν να απαντάνε "Όχι, δεν είχα γάλα". Δεν είχε γάλα και το βρέφος είναι 8 ημερών και βγήκε από το νοσοκομείο με το χάπι του απογαλακτισμού ήδη συνταγογραφημένο. Είχε γάλα, απλά δεν το έδωσε στο παιδί της. Γιατί η εικόνα που έχει είναι να ταΐζει με μπιμπερό. Η εικόνα του θηλασμού είναι μη οικεία. Κι εγώ όταν έμεινα έγκυος μπιμπερό είχα στο μυαλό μου. Μετά διάβασα, ενημερώθηκα, είδα. Και τώρα ο θηλασμός είναι η μόνη εικόνα που έχω. Τώρα που το σκέφτομαι ο θηλασμός ενός μωρού που πίνει όλα τα άλλα υγρά από το ποτηράκι δε μου φαίνεται καθόλου ξένος. Είναι η καθημερινότητα μου και τη ζω ήδη.

8/11/10

Παιδικά καθισματάκια

Δυο βρέφη νοσηλεύονται στο νοσοκομείο με βαριές ενδοκρανιακές κακώσεις. Δυο βρέφη που βρέθηκαν σε ένα τροχαίο ατύχημα και είχαν την ατυχία να μην είναι σφιχτά δεμένα σε παιδικά καθισματάκια. Πιθανώς να τα είχαν αγκαλιά, είναι μόλις 6 μηνών εξάλλου, μπορεί να κλάψουν στο καθισματάκι. Καλύτερα η μαμά να τα χρησιμοποιήσει ως αερόσακους. Δυο βρέφη παλεύουν για τη ζωή τους γιατί κάποιος ήθελε να τα κάνει αγκαλιά, μέσα στο αυτοκίνητο.

Μάλωσα με τους δικούς μου για να βγει ο σκιουράκος με καθισματάκι κι όχι με πορτ μπεμπέ από το μαιευτήριο. Κάθε φορά που βλέπω μάνα με μικρό ή μεγάλο παιδάκι αγκαλιά στο μπροστινό κάθισμα θέλω να τη νουθετήσω. Θέλω και να τη βρίσω. Ναι, τόσο απόλυτη είμαι.

Μεγάλωσα σε μια κουλτούρα ελευθερίας στο αυτοκίνητο. Η μαμά μου στις μεγάλες διαδρομές έβγαζε τα πατουσάκια της και τα ακουμπούσε στο παρ μπριζ, χωρίς ζώνη εννοείται. Εγώ ήμουν ξαπλωμένη ανάποδα με τα πόδια στο πίσω τζάμι ως παιδί στο αμάξι. Δεν έπαθα τίποτα. Χιλιάδες παιδία ταξιδεύουν στην αγκαλία της μαμάς τους ή στο πίσω κάθισμα χωρίς ζώνη, χωρίς καθισματάκι, χωρίς τίποτα και δεν παθαίνουν τίποτα. Ένα όμως θα πάθει. Αυτό το ένα εύχομαι να μην είναι το δικό μου. Γι’ αυτό χρησιμοποιώ πάντα καθισματάκι, δένομαι πάντα με ζώνη, είτε ως οδηγός είτε ως συνοδηγός, είτε στο πίσω κάθισμα ως συνοδός σκίουρου. Κι εύχομαι για το καλύτερο. Γιατί μερικά ατυχήματα, όπως κι αν είσαι δεμένος, είναι μοιραία. Σε κάποια άλλα όμως, έχουν σημασία οι επιλογές σου.

27/10/10

Μια.... άθρησκη βάφτιση

Λοιπόν, δεν είμαι θρησκευόμενη. Αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή μετά από προσωπικό ψάξιμο. Αν χαρακτήριζα κάπως τον εαυτό μου θα ήταν άθρησκη. Αν μη τι άλλο δεν με ικανοποιεί η ιδέα ενός ενδιάμεσου που θέτει αυθαίρετα κανόνες στην επικοινωνία με ένα ανώτερο ον. Μέχρι τώρα δεν αντιμετώπιζα κανένα πρόβλημα με αυτό. Το να πηγαίνω για πέντε λεπτά στην εκκλησία στην Ανάσταση και μετά να τσουγγρίζω κόκκινα αυγά ποτέ δε με ενόχλησε- μου αρέσει και η μαγειρίτσα. Την πρώτη ψυχρολουσία την έφαγα στο γάμο. Θρησκευτικός, ο πατέρας μου έχει δυο εμφράγματα και έναν απινιδωτή,  με φανφάρες και χορούς. Τα νυφικά δεν τα γουστάρω, τους χορούς με κλαρίνα ούτε, να ντυθώ νυφούλα δεν ονειρευόμουνα ποτέ. Το έκανα κι αυτό, αν και ο παπάς με βάραγε με το Ευαγγέλιο στο μέτωπο, γιατί δεν το φιλούσα.

Ως εδώ οριακά καλά, ίσως και κάπως ευτράπελα. Όταν όμως προέκυψε το παιδί, κατάλαβα πως θέλω να το μεγαλώσω με τις δικές μου αρχές, τη δική μου καθοδήγηση, τα δικά μου πιστεύω. Κι αυτά είναι μακριά από την εκκλησία, την κουλτούρα της, μακριά από το κακό το μάτι και τις βασκανίες. Και τα πράγματα δυσκόλεψαν. Δεν πήρα την "ευχή", δεν έβαλα ματάκια κι άλλα συναφή στην κούνια. Οι μητέρες μας, και από τις δυο πλευρές άφρισαν. Δεν ήθελα να βαφτίσω το παιδί μου, σεβόμενη και τον εαυτό μου και αυτούς που πιστεύουν. Δεν θα ήταν κοροϊδία για την εκκλησία, για μένα για τον άντρα μου, για το παιδί μας;

Τελικά κατάλαβα ένα πράγμα, πως αν ήθελα να μεγαλώσω το παιδί μου όπως θέλω εγώ, έπρεπε να ενδώσω. Το βαφτίσαμε κι είδα τη βάφτιση σα μια γιορτή για το καινούργιο μέλος της οικογένειας μας. Δεν αγχώθηκα, δεν τρόμαξα. Λίγο σα θέατρο μου φάνηκε. Κακώς.

Κρατάω το χαρτί της βάφτισης στο χέρι- το παιδί μου έχει όνομα από την πρώτη ώρα, δεν θα περίμενα τη βάφτιση για να κάνω την ονοματοδοσία- και ξέρω πως δεν θα το πάω στο ληξιαρχείο. Γιατί πολύ απλά ως να μεγαλώσει και να μπορεί να πάρει μόνο του την απόφαση το παιδί μας θα είναι ό,τι κι εμείς. Άθρησκο.

Ξέρω πως έρχονται κι άλλα. Η θρησκευτική ονομαστική του γιορτή, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα. Το παιδί μου δε θα στερηθεί τη χαρά της γιορτής, κάθε άλλο. Απλά θα εστιάσουμε στο κοινωνικό και όχι στο θρησκευτικό κομμάτι. Κανείς δε θα θέλει να καταργηθούν τα Χριστούγεννα, ειδικά τα παιδιά. Γιατί να του λείψουν, οι αργίες είναι όμορφες για όλους, το ίδιο και τα παραμύθια. Έμαθα πια πως μερικές φορές η μερική υπαναχώρηση είναι η αρχή της νίκης.

16/10/10

Χειμωνιάτικη λιακάδα



Χθες το μεσημέρι γυρίζοντας από τη δουλειά έκανε μια ζέστη διαολεμένη. Φορούσα το φορεματάκι με το οποίο βγήκα από το μαιευτήριο. Κι όλο είχα την αίσθηση πως είμαι στο πίσω κάθισμα και δίπλα μου είναι ένας σκίουρος μικρός και νεογέννητος.

Βγήκαμε σχεδόν αναπάντεχα από το μαιευτήριο. Ο μικρούλης είχε ίκτερο, είχε μείνει ήδη μια μέρα να κάνει σολάριουμ με τα γυαλάκια του στη λάμπα και το πρωί μας έλεγαν πως με αυτές τις τιμές δεν μας αφήνουν. Εγώ μέσα στα νεύρα και τα κλάματα, το σπίτι ανέτοιμο, ο Βασίλης απλά με το καθισματάκι ξεχασμένο στο πορτ μπαγκάζ, 2 η ώρα το μεσημέρι ο ίκτερος είχε πέσει. Απίστευτο!!!

Ο άντρας μου έκανε σπριντ για να προλάβει το λογιστήριο του ευαγούς ιδρύματος ανοιχτό, εγώ άυπνη εντελώς έμεινα με όλα τα συμπεθέρια να ετοιμάσουμε το μικροσκοπικό πλασματάκι. Ήταν Φλεβάρης, του είχα πάρει χοντρό φορμάκι, φόρμα εξόδου, κουβέρτες μάλλινες.

Μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο συνειδητοποίησα, α. πως ζεσταινόμουν αφόρητα, ο καιρός ήταν καλοκαιρινός, κι έτσι τον άφησα με ένα σεντονάκι β. πως δεν είχαμε πάρει την κουκούλα για το κάθισμα μαζί. Φορούσα το φορεματάκι που φορούσα και χθες και είχα σκάσει. Πέρασα όλη τη διαδρομή με μια πικέ κουβερτούλα πάνω στο καθισματάκι για σκίαστρο και με ένα φόβο απίστευτο. Τόσες μέρες δεν ήθελα τίποτα άλλο παρά να φύγουμε από το φρικτό ευαγές ίδρυμα και να πάμε το μικρούλι σπίτι του. Τώρα είχα χεστεί επάνω μου.

Ο σκίουρος κοιμήθηκε στη διαδρομή. Τον ανεβάσαμε με το καθισματάκι επάνω, τον βάλαμε στη μέση του μεγάλου κρεβατιού, ήταν κοντά 5 το απόγευμα. Και φάγαμε στα μουγκά ντελίβερι στο διπλανό δωμάτιο. Μην του μυρίσει το φαγητό, μην ξυπνήσει και δεν τον ακούσουμε.

Δεν έχω μνήμη από την πρώτη νύχτα, ούτε από τις επόμενες που ακολούθησαν, ξέρω πως ήταν άυπνες με θηλασμούς και κολικούς. Αλλά δεν έχω εικόνα. Η εικόνα πάντως των δυο μας να τρώμε σε μια άδεια παιδική κρεβατοκάμαρα ντελίβερι κι ένα μικρό μωρό να κοιμάται πάνω στο καθισματάκι του, στη μέση του διπλού κρεβατιού στην δική μας κρεβατοκάμαρα είναι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου και δε φεύγει.



12/10/10

Ηρωίδες της καθημερινότητας

Μέχρι τώρα θαύμαζα τις γυναίκες που έχουν "ειδικά" παιδία κι αντέχουν, αλλά στην πραγματικότητα δεν τις κατανοούσα. Θεωρούσα ηρωίδες τις μητέρες παιδιών με νοητική στέρηση, όμως δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσα εγώ προσωπικά να ανταπεξέλθω σε μια τέτοια κατάσταση. Τώρα έχω αλλάξει.

Ένα μωρό, ένα νεογέννητο μωρό, δε μπορεί να αποκριθεί σχεδόν καθόλου σε αυτά που του λες και σε αυτά που κάνεις γι' αυτό, κι όμως καμία μητέρα, όσο κουρασμένη κι αν είναι, δεν θα διανοούνταν να το εγκαταλείψει. Ένα μεγαλύτερο μωρό, μαθαίνει μεν γοργά, αλλά ακόμα δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί. Κι όμως είμαστε εκεί.

Αντιλαμβάνομαι την απογοήτευση που πρέπει να νιώθει η μαμά που καταλαβαίνει λίγο λίγο πως το παιδί της έχει νοητική στέρηση. Όμως νομίζω πως ακόμα και οι μικρές νίκες, ένα νεύμα, μια αγκαλιά, μια λέξη, είναι τόσο σημαντικά που τα ξεχνάς όλα. Είναι σαν ένα μωρό που μεγαλώνει πολύ πολύ αργά. Δεν μπορείς να σταματήσεις να το αγαπάς. Όσο κι εξαντλημένη κι αν είσαι.

Μην παρεξηγηθώ, ακόμα θεωρώ τις μανάδες αυτές ηρωίδες, μικρές ηρώισσες της καθημερινότητας που δίνουν τα πάντα. Όμως τώρα αντιλαμβάνομαι σε ένα μικρό βαθμό την ανταμοιβή τους.

6/10/10

Ποίημα

Η Νάγια, αναγνώστρια του μπλογκ, που την ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου, μου έστειλε αυτό το ποίημα του Ν. Βρεττάκου και με συγκίνησε.

Στη μητέρα μου

Δε θα ανακάλυπτα δίχως εσέ την ψυχή μου
Μεγαλώνει το βλέμμα μου ο θρόμβος
του ιδρώτα σου, γίνεται μάζα νερού
που γκρεμίζεται από έναν ψηλό καταρράκτη.
Γνωρίζω τα δάκρυα, το αίμα σου.
Μια ζωή και δεν έφυγαν ποτές απ' τα χέρια μου.
Πλάθω τον πόνο σου καθώς ο καλός
Σιφναίος τον πηλό του. Δίχως εσένα,
το δικό σου πηλό, εγώ δεν θα είχα
όνομα, όπως ένας κάποιος ψαράς,
ένας κάποιος βοσκός ή σε ένα δάσος
του Ταΰγετου ένας σκίουρος.

29/9/10

Όσα μωρά, τόσες και γνώμες.

Οι αντικρουόμενες απόψεις φίλων, γνωστών και της ....μαμάς μου για το πως μεγαλώνει ένα παιδί έχουν αρχίσει να με μπερδεύουν. Από την αρχή θέλησα να μεγαλώσω το σκιουράκι όπως μπορούσαμε εγώ και το βασιλόπουλό μου, δεν μπλέχτηκαν γιαγιάδες, θείες, γνωστοί. Θηλάσαμε, δεν βάλαμε πιπίλα, δεν αφήσαμε ποτέ σχεδόν το παιδί σε κανέναν. Τη μια και μοναδική φορά που τον αφήσαμε στη μητέρα μου και τις αδελφές της όταν ήταν 40 ημερών για 2 ώρες μου έλειψε φοβερά. Τώρα που λόγω δουλειάς ακούω πολλα και καταλαβαίνω λιγότερα, βλέπω πως τα παιδιά μεγαλώνουν έτσι κι αλλιώς. Τα παιδιά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα μεγαλώσουν, χωρίς να υπάρχει σωστό και λάθος κατ' ανάγκη.

Υπάρχει όμως θέλω. Κι εγώ θέλω να το ζήσω το παιδί μου.  Η μητέρα, ο πατέρας μου, τα πεθερικά και οι θείες μου τα μεγάλωσαν τα παιδιά τους όπως καλύτερα πίστευαν. Έτσι κι εγώ, θα μεγαλώσω το δικό μου όπως καλύτερα πιστεύω. Θα ακούω πολλά και θα εφαρμόζω λιγότερα. Μα θα τον έχω κοντά μου, για να γίνει δικό μου παιδί. Γιατί αν τα παιδιά χρειάζονται μόνο τη γιαγιά τους για να τα μεγαλώσει, τότε καλά θα κάνει να τα γεννήσει η γιαγιά.

Υ.Γ. Δεν ακυρώνω έτσι τον ρόλο όλων των άλλων, μη με παρεξηγήσετε. Απλά ο καθένας έχει το όνομά του. Χρειαζούμενη η γιαγιά για αγκαλιές, παιχνίδια, να το κακομάθει, να το ντατέψει και πάνω από όλα να το αγαπήσει. Το ίδιο κι οι φίλοι.

25/9/10

Agapotokormimou.com

Για πρώτη φορά στη ζωή μου αγαπάω το σώμα μου. Από μικρή είχα ένα ψιλοπροβληματάκι με τα κιλά μου. Την πρώτη δίαιτα οι γονείς μού την έκαναν στα 10, την δεύτερη στα 12, την τρίτη την έκανα εγώ στα 16 μου. Αυτή ήταν η καθοριστική, κατέβηκα από τα 72 στα 60 κιλά κι αργότερα ακόμα πιο κάτω στο Πανεπιστήμιο ως και τα 52. Αλλά ακόμα και τότε λεπτή δεν ένιωθα, ούτε τα είχα καλά με το σώμα μου.

Οι γονείς μου δεν ήξεραν να χειριστούν το παχύσαρκο παιδί τους, οι συμμαθητές μου που έτσι κι αλλιώς με είχαν απομονώσει με κορόιδευαν εν χορώ στους διαδρόμους και δεν είχα την δύναμη να τους αγνοήσω. Στα είκοσι μου τα έφτιαξα με έναν άνθρωπο που είχε και τα δικά του θέματα, δεν μπορούσε ούτε τα άντερα του να αγαπήσει, όχι εμένα, οπότε όσο αδύνατη κι αν ήμουν ένα σχόλιο του καυστικό έφτανε για να πιάσει πάλι η ψυχολογία μου πάτο.

Άρχισα να αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν χώρισα και γνώρισα τον άντρα μου στα 25. Το γεγονός πως αυτό που μας ένωσε ήταν έλξη ειλικρινής και από τις δυο πλευρές, με έσωσε. Ο σύντροφός μου είναι ασφαλής στο πετσί του, δεν ντρέπεται να πει πως του αρέσω σα γυναίκα, πως μπορεί να είμαστε κολλητοί, γονείς, φίλοι αλλά πάνω από όλα είμαστε ζευγάρι.

Ακόμα και με όλη αυτή την αποδοχή όμως, το μόνο που κατάφερα είναι να μην ντρέπομαι. Μόνο τώρα μετά τη γέννα νιώθω το κορμί μου οικείο, είμαι περήφανη γι' αυτό. Με λίγα λόγια το αγαπώ το σώμα μου, σέβομαι τους άθλους του, πως κατάφερε να χάσει συνολικά τόσα κιλά μες στα χρόνια, να ανταπεξέλθει παλικαρίσια στις απαιτήσεις ενός τοκετού, να παράγει γαλατάκι για να φάει το μωράκι μου. Το κορμί μου δεν θα το άλλαζα και δε θα το αλλάξω. Κάποτε έλεγα πως μόλις τελειώσω με τα παιδάκια μου θα κάνω λιποαναρρόφηση. Τώρα καμία τέτοια σκέψη δεν με κυνηγά. Εγώ και τα 62 μου κιλά, και το γεμάτο γάλα στήθος μου, και η κοιλίτσα και τα μπουτάκια μου επιτέλους συνάψαμε το σύμφωνο ειρήνης μας. Κι αυτό είναι μια κατάκτηση. Έστω και στην τρυφερή ηλικία των 32.

24/9/10

Φόβοι και φοβίες

Είναι ώρες ώρες που με πιάνει μια ανεξήγητη φοβία πως θα πάθει κάτι το παιδάκι μου και δε μου φεύγει με τίποτα. Δεν είμαι από τη φύση μου ούτε προληπτική ούτε πολύ φοβητσιάρα, για τον εαυτό μου δεν είχα ποτέ αυτή την αίσθηση, πάντα ήξερα πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά. Αλλά τώρα καταλαβαίνω περισσότερο τους κινδύνους γύρω μου, σχεδόν τρέμω κάθε φορά που θα μπω στο αμάξι μήπως μου συμβεί τίποτα.

Αυτή η αίσθηση πρέπει να πάψει και για μένα και για το παιδί κυρίως. Δε θέλω να μεγαλώσω σκιουράκι σε γυάλα, θέλω να μεγαλώσω σκιουράκι ελεύθερο που θα τρέχει στο δάσος και θα τρώει βελανίδια. Τα παιδιά στο μυαλό μου δεν είναι παιδιά αν δεν κυλήσουν στις λάσπες, αν δεν φάνε κάτι απαγορευμένο, αν δεν κάνουν αταξίες και παιχνίδια. Από την άλλη που σταματά το παιχνίδι και που αρχίζει ο κίνδυνος είναι μια άλλη ιστορία.

Μεγαλώνω ένα αγοράκι άρα σε λίγο αυτές οι ανησυχίες θα είναι ακόμα μεγαλύτερες. Ποιά τα όρια ανάμεσα στην ελευθερία και την ασυδοσία, την προστασία και τον προστατευτισμό, την αγάπη και την ασφυξία. Και κυρίως ποιά ανάμεσα στο φόβο- που φυλάει τα έρμα- και τη φοβία.

18/9/10

Το χρήμα ή τη δόξα;

Οι γονείς μου μεταξύ σοβαρού και αστείου δήλωσαν πως το σκιουράκι θα γίνει φαρμακοποιός. Κι αυτό με έβαλε σε σκέψεις που πάντα είχα και θα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Γιατί έγινα εγώ φαρμακοποιός. Η πρώτη προφανής και πολύ ειλικρινής απάντηση είναι γιατί η μητέρα μου είναι φαρμακοποιός και διατηρεί ένα ακμαίο φαρμακείο.

Λοιπόν ήμουν ένα παιδί με την τύχη με το μέρος του. Η πραγματική μου κλίση εμφανίστηκε στα δέκα, όχι στα είκοσι ή στα τριάντα μου. Ήμουν ένα παιδί που διάβαζε πολύ και που έγραφε πολύ. Αυτό αγαπούσα να κάνω, αυτό αγαπώ και τώρα. Οι γονείς μου την αγνόησαν την κλίση μου. Ή μάλλον την εκμεταλλεύτηκαν ως ένα βαθμό. Η αγάπη για το διάβασμα και το γράψιμο, το οποιοδήποτε διάβασμα και το οποιοδήποτε γράψιμο, με έκανε εξαιρετική μαθήτρια. Πέρασα στην φαρμακευτική Αθηνών με την πρώτη και χωρίς πολλά ζόρια.

Κι η πραγματική μου κλίση, θα μου πείτε. Αυτή αγνοήθηκε, πέρασε στο περιθώριο, γελοιοποιήθηκε αρκετές φορές από την μητέρα μου στην εφηβεία μου με μεγαλόφωνες αναγνώσεις κειμένων μου που "έτυχε" να βρει στο δωμάτιο μου σε συγγενείς και φίλους. Τη μητέρα μου τη συγχωρώ, τόσο ήξερε τόσο έκανε. Τον πατέρα μου, από τον οποίο έχω κληρονομήσει εν πολλοίς την κλίση προς τις τέχνες, όχι. Ο πατέρας μου φοβήθηκε, πως δεν θα γίνω φαρμακοποιός ή γιατρός, πως δεν θα έχω να φάω. Ο πατέρας μου ήξερε και δε βοήθησε.

Από την άλλη, αποφάσισα αργά να γίνω φαρμακοποιός, κοντά στα 17 μου, όταν έφτιαχνα μηχανογραφικό. Δεν ήταν μια απόφαση αυθόρμητη, ήταν ζυγιασμένη και σωστή. Αγαπώ τους ανθρώπους, την επαφή μαζί τους, να τους ανακουφίζω τον πόνο, αγαπώ το διάβασμα και ενημερώνομαι πολύ για την επιστήμη μου. Είμαι χαρούμενη και χαμογελαστή. Κάνω για φαρμακοποιός, το έχω μέσα μου. Κι αυτό. Δεν το βαρυγκομάω.

Αλλά δεν είναι η πραγματική μου κλίση. Συνεχίζω παρά την ατελείωτη κούραση να διαβάζω πολύ και να γράφω υποφερτά, να τελειώνω μυθιστορήματα που παραμένουν στο ντουλάπι μου ανέγγιχτα. Το τελευταίο το έχω στο συρτάρι ένα χρόνο και δεν το έχω στείλει πουθενά. Το Πανεπιστήμιο μου έδωσε το χρόνο και το χώρο να το κάνω. Όσο ήμουν φοιτήτρια (προπτυχιακή και μεταπτυχιακή) έμαθα δυο ξένες γλώσσες ακόμα (ευχέρεια κληρονομημένη κι αυτή από το μπαμπά), συμμετείχα σε διάφορες θεατρικές ομάδες, και σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Αλλά πάνω από όλα έγραφα, έγραφα και διάβαζα διαβολεμένα.

Αν το παιδί μου θελήσει να γίνει φαρμακοποιός δεν θα το αποτρέψω. Αλλά αν οι γονείς προσμένουν να θάψω την πραγματική του κλίση (όποια κι αν είναι αυτή) για τη σιγουριά του επαγγέλματος, είναι βαθιά γελασμένοι.

14/9/10

Θηλασμός αποκλειστικός και απεριόριστος

Θήλασα αποκλειστικά, γιατί το ήθελα και το θέλω ακόμα πολύ. Το μωρό μου δεν έχει πάρει σταγόνα ξένου γάλακτος, γιατί το ήθελα και το θέλω πολύ. Θα σας πω την εμπειρία μου, για να μπορέσουμε όλες να καταλάβουμε πως δεν υπάρχουν εμπόδια, πως το «δεν έχω γάλα» είναι από σπανιότατο έως ανύπαρκτο. Αν εξαιρέσει κανείς τις μανούλες που έχουν προβλήματα με την προλακτίνη, και το ξέρουν έτσι κι αλλιώς από πριν, όλες οι γυναίκες έχουν γάλα για να θηλάσουν. Εκτός από αυτές που υποκύπτουν, που δίνουν ξένο γάλα, που δίνουν "συμπλήρωμα".

Το μωρό μου γεννήθηκε φυσιολογικά, με επισκληρίδιο κι αναγκάστηκε να περάσει μια νύχτα στη μονάδα γιατί είχα διαβήτη κύησης. Έτσι, δεν τον θήλασα από την πρώτη ώρα, αλλά 15 ώρες μετά τον τοκετό. Ο μικρός έπιασε αμέσως στήθος, αλλά ήταν ένα πειναλέο μωρό, που θήλαζε για τους πρώτους μήνες τουλάχιστον 12 ώρες τη μέρα, που κοιμόταν ελάχιστα, που ούρλιαζε όταν δεν κοιμόταν από τους γαστρεντερικούς πόνους. Και που με ακρωτηρίασε. Ναι, ναι, από την κακή στάση αλλά και το συνεχή θηλασμό, έκοψε κομμάτι και από τις δυο θηλές μου, που αιμορραγούσαν και πονούσαν απίστευτα και τίποτα δεν τις έκανε καλά. Ήμουν μια ξέστηθη τρελή μες στο χειμώνα που καμία μαία δεν ήξερε πώς να βοηθήσει. Αν αναρωτιέστε, όχι, αυτά τα κομμάτια δεν…ξαναφύτρωσαν. Ακόμα και τώρα, ειδικά η δεξιά θηλή μου, είναι κουτσουρεμένη.

Πονούσα 24 ώρες το 24ώρο, μέρα και νύχτα. Έτσι πονούσε κι η κοιλίτσα του σκιουράκου. Ηρεμούσε μονάχα όσο θήλαζε, όσο έβαζε το θαυματουργό στοματάκι του πάνω στο στήθος, και το μικρό χεράκι του με χάιδευε. Τότε ηρεμούσα κι εγώ, από τον πόνο, την αϋπνία, την ένταση. Για δυο μήνες δεν έκανα τίποτε άλλο, μόνο θήλαζα. Κι ας είχε πει ο παιδίατρος μόνο 15 λεπτά σε κάθε στήθος, μόνο κάθε 2,5 ώρες. Τον παράκουσα. Ήξερα πως ο θηλασμός είναι απεριόριστος, ελεύθερος, αυτορρυθμιζόμενος.

Και ξαφνικά, όταν ήταν περίπου 50 ημερών ο Δημητράκης μου από κει που έμενε άγρυπνος όλη νύχτα, κοιμήθηκε όλη νύχτα σερί. Οι θηλασμοί μειώθηκαν, οι θηλές μου έγιαναν, έγινε η ώρα του ταΐσματος η πιο ευεργετική. Τώρα πια τα λέμε όσο θηλάζουμε, εκείνος ψάχνει κάτι να χαϊδέψει, το στήθος, το μάγουλο, το στόμα, το χέρι μου. Εγώ του λέω δυο τρία πραγματάκια για τη ζωή. Από την…πείρα μου.

Ο σκίουρος όπως ξέρετε θηλάζει πια μόνο 3 φορές, τρώει φρουτάκια, κρεμούλες και σουπίτσες, σήμερα βάλαμε και κοτοπουλάκι. Αλλά ακόμα ξένο γάλα δεν πήρε. Μην αφήσετε τη μαία, το γυναικολόγο, την μαμά σας, να σας πει πως το θαυματουργό πρωτόγαλά σας δε φτάνει. Τόσο χρειάζεται το παιδί, τρεις κίτρινες σταγόνες μάννα. Κι όταν κατέβει το κανονικό γάλα, μην αφήσετε τον παιδίατρο, τον άντρα ή την πεθερά σας να σας πει πως δεν έχετε «αρκετά λιπαρό γάλα» ή πως «δεν έχετε αρκετό γάλα». Το στήθος κατεβάζει όσο μασουλιέται. Όσο και να μασουλάς την πιπίλα ή το μπιμπερό, γάλα δεν βγάζουν. Σας το λέω εγώ, που πουλάω και το μπιμπερό, και τη θηλή, και τις πιπίλες και το ξένο γάλα. Αλλά κλέφτης δε θα γίνω. Πουλάω και θήλαστρα.

11/9/10

Η χορτόσουπα

Την Τρίτη 7-9-10 ο Δημητράκης μου ξεκίνησε χορτοσουπίτσα. Τί γλυκιά, καλή και άλλα συναφή ακούγεται αυτή πρόταση. Ε, λοιπόν, η έκφραση αηδίας στο πρόσωπο του… Δημητράκη κάθε φορά που γευόταν τη…χορτοσουπίτσα ήταν ανεπανάληπτη. Με τα πολλά και πολλούς πειραματισμούς τον έχω καταφέρει να τρώει καμιά δεκαριά κουταλίτσες αλλά ως εκεί. Μετά το άτιμο πλάσμα θέλει να θηλάσει.

Οι άντρες της οικογενείας επιμένουν πως αυτό είναι φυσιολογικό. Η φρουτόκρεμα είναι νόστιμη, το ρυζάλευρο ακόμα πιο πολύ, η χορτόσουπα και μάλιστα χωρίς αλάτι; Επιμένουν πως πρέπει να του βάλω λίγο κρεατάκι για να νοστιμίσει. Ο γιατρός λέει από βδομάδα, εγώ δεν μπορώ να τον βλέπω να μην τρώει, συμβάλλει στην ήδη έντονη κούρασή μου. Η βάφτιση ενός σκίουρου, η αλλαγή τιμών σε ένα φαρμακείο και ο θηλασμός μαζί μπορεί να σε αφήσουν κουρέλι, δεν το συζητώ.

Κι έτσι ερχόμαστε στο θέμα δουλειάς. Οι καιροί είναι δύσκολοι, και άλλα συναφή. Η μανούλα πρέπει να δουλέψει, η μανούλα αγαπάει τη δουλειά της. Όλα εξαιρετικά. Μόνο που η σκιουρομανούλα το μόνο που θέλει είναι να κάνει χαρές στο σκιουράκι της. Δεν είναι πως δε συγκεντρώνομαι στη δουλειά, είναι που λυπάμαι που δεν είμαι σπίτι. Το χαμόγελο που μου στέλνει το παιδάκι μου μόλις μπαίνω είναι ανεπανάληπτο. Γεμάτο μια χαρά πρωτόγνωρη, που θλίβομαι που του τη στερώ για το υπόλοιπο της μέρας.

Στην αρχή ήταν πιο εύκολο. Τώρα οι ώρες της δουλειάς συσσωρεύονται, οι ώρες της απουσίας μαζεύονται μέσα μου και τίποτα δε μπορεί να τις δικαιολογήσει. Ούτε καν το γεγονός πως πρέπει να έχουμε λεφτά για να φάμε. Και να φτιάχνουμε τη… χορτόσουπα. Που καταλήγει στα σκουπίδια, μην ξεχνιόμαστε.

Υ.Γ. Για όποιους... αναρωτιούνται, το σκιουράκι μας το λένε... Δημητράκη. Πια.

7/9/10

Παίγνιο διαδικτυακό

Mama El με προσκάλεσε στο παιχνίδι κι είπα να παίτσω.....

Πως παίζεται το παιχνίδι; Διαβάστε περικαλώ τις οδηγίες!!!!

-Γράψε ποιος σε προσκάλεσε στο παιχνίδι
-Γράψε 10 πράγματα που αγαπάς
-Κάλεσε 10 ακόμη bloggers να παίξουν κι αυτοί στο παιχνίδι

Λοιπόν, δέκα πράγματα που αγαπώ
1. το σκιουράκι
2. το βασιλόπουλό μου
3. τους γονείς μου
4. τους φίλους μου
5. το γράψιμο
6.. τη δουλειά μου
7.. το μαγείρεμα
8. τα μπλογκάκια μου (ω, ναι, ναι, έχω κι άλλο.... )
9. τις πρωινές ώρες που κανείς ακόμα δεν έχει ξυπνήσει
10. τη ζωή.

Και θα  ήθελα να προσκαλέσω τα παρακάτω μπλογκάκια:

1. Μητρικός θηλασμός
2. Είμαι μαμά
3.Το ημερολόγιο ενος πατέρα
4. Μπόμπιρες
5. Το μπλογκ μιας μαμάς
6. Εγώ κι εσύ μαζί
7. Μάνα είναι μόνο μια
8. Η μαμά της Αννούλας και της Ερατώς
9. Ο μικρός πρίγκηπας Νικόλας
10. Μαμά..δες, μπαμπά..δες

4/9/10

Δεν το πίνω, δεν το πίνω. Λέω να...βαφτιστώ.

Με χαρά θα αναφέρω πως αλλάξαμε γιατρό, που μας είπε πως ο μικρούλης σκιουράκος είναι εξαιρετικά από ανάπτυξη και δε χρειάζεται ξένο γάλα. Οπότε γύρισα κι εγώ τη σκόνη στη θέση της στο ράφι μου για να την πουλήσω (μου έκοψε και δεν την άνοιξα, γιατί έχει κι ένα 20άρικο...) καθώς και μπιμπερό, πιπίλες, θηλές και άλλα συναφή που είχα κουβαλήσει στο σπίτι. Αργότερα....


Η εμπειρία καταγράφεται στα δυσάρεστα. Στα ευχάριστα, αύριο βαφτιζόμαστε. Επειδή η διαδικασία δε με ενθουσιάζει, απλά το είδαμε σαν αφορμή να κάνουμε ένα ωραίο τραπέζι σε συγγενείς και φίλους, δεν έχω άγχος. Διάλεξα μπουμπουνιέρες μέσα σε ένα απόγευμα, όπως και όλα τα άλλα (είναι εξαιρετικά χαριτωμένα, πάντως) και σήμερα θα κάνω κούρα ξεκούρασης. Όλα είναι εδώ. Μόλις έχω φωτογραφίες με τον σκιουράκο να σπαράζει, θα σας ενημερώσω.

2/9/10

Ωδή στο νεο μπαμπά

Είχα τα γενέθλια μου τις προάλλες και μια φίλη από τα παλιά, έγραψε "Είσαι μαμά, είσαι σύζυγος, εργάζεσαι, διαβάζεις πολύ, γράφεις στο μπλογκ...." Ε, λοιπόν ναι, είμαι όλα αυτά κι ίσως και τίποτα μαζί. Αλλά, είμαι όλα αυτά γιατί έχω βοήθεια. Δουλεύω πολλές ώρες και θηλάζω το σκίουρο, και διαβάζω πολύ και κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Αλλά όταν γυρίζω σπίτι έχω μια αγκαλιά να χωθώ και να ξεχαστώ. Κι όταν γυρίζω σπίτι βρίσκω ένα χαρούμενο παιδί που ο μπαμπάς του το έχει αλλάξει, το έχει παίξει, το έχει ταΐσει, το έχει πάει βόλτα, του έχει μιλήσει, το έχει νανουρίσει. Ναι, η "οικονομική κρίση" χτύπησε και τη δική μας πόρτα, ο άντρας μου δεν έχει πρωινή δουλειά. Και κάνει τη σπουδαιότερη δουλειά του κόσμου, μεγαλώνει γερά σκιουράκια.


Oι σημερινοί μπαμπάδες, εν αντιθέσει με τους πατεράδες μας, είναι άψογοι. Ο σύντροφός μου πήρε για πρώτη φορά αγκαλίτσα το παιδάκι μας, όταν εγώ φοβόμουν και να το αγγίξω. Εκείνος ήταν μαζί μου όταν το έβαλα για πρώτη φορά στο στήθος μου, εκείνος, παρ' όλο που τότε δούλευε 15 ώρες το 24ωρο, ξενυχτούσε για να κοιμηθώ μια ώρα παραπάνω, για να κρατήσει το παιδί, να αντέξω. Έφευγε στις 7 το πρωί, ερχόταν στις 10 το βράδυ και ξενυχτούσε ως τις 2 και 3 για να κοιμηθώ μια στάλα. Δε συζητώ για τα αυτονόητα, την πάνα, τη φρουτόκρεμα, το μπάνιο. Γιατί γι' αυτόν αυτά είναι αυτονόητα, τόσο όσο είναι και για μένα. Οι νέοι πατεράδες θα απολαύσουν τα παιδία τους από την αρχή και ολοκληρωτικά. Όπως και οι μανούλες, Και χαίρομαι για αυτό. Δοξάστε τους.

31/8/10

Να δώσεις ή να μη δώσεις... συμπλήρωμα. That is the question.

To give or not to give. Ιδού η απορία. Κι ήρθε η ώρα που κάθε θηλάζουσα μανούλα σκέφτεται με περισσό τρόμο, ο κακός παιδίατρος είπε "συμπλήρωμα". Μετά από έξι μήνες θηλασμού, τον τελευταίο με φρουτόκρεμα για δεκατιανό, που την τρώμε καλά, και κρέμα ρυζάλευρο βανίλια χωρίς ζάχαρη για απογευματινό, που τρώμε τρελά, ο σκίουρος δεν πήρε το επιθυμητό βάρος. Κι ο παιδίατρος αντί να πει, "άυξησε τους θηλασμούς, δώσε χορτόσουπα, χωρίς να κόψεις το μεσημεριανό θηλασμό, δεν πειράζει, αφού είναι μέσα στις καμπύλες παρ' όλο που γεννήθηκε μικρούλης", είπε.... μια μάρκα γάλακτος. Δεν θα κόψουμε το θηλασμό, λέει. Απλά "συμπλήρωμα".


Όποιος ξέρει λιγουλάκι από τη διαδικασία του θηλασμού ξέρει πως ακολουθεί τον κανόνα της προσφοράς και της ζήτησης. Όταν δώσεις ξένο γάλα σε ένα παιδί που έχει αρχίσει στερεές και θηλάζει έτσι κι αλλιώς λιγότερο, το στήθος θα λάβει σήμα πως δεν το χρειαζόμαστε άλλο και θα πάψει να παράγει. Το σινιάλο της ζήτησης είναι το μασούλημα. Τόσο απλά. Άρα δυο επιλογές, ή αφήνω το παιδί μου να παίρνει λιγότερο βάρος ή δίνω συμπλήρωμα και αποθηλάζω το πολύ σε δυο μήνες.

Ο πιαδίατρος για την ακρίβεια δε μου δίνει επιλογές, μιας και πιστεύει πως θα του κάνω κακό αν του βάλω λαχανικά από τα μέσα του 6ου μήνα και θέλει να περιμένουμε τον 7ο. Πώς θα τον βλάψει λίγο καροτάκι παραπάνω από λίγο....τροποποιημένο γάλα αγελάδος, δεν καταλαβαίνω. Ή αποθηλάζω ή τον αλλάζω, λοιπόν, γιατί όταν προσπάθησα να του μιλήσω για τις ενστάσεις μου, ούτε λίγο ούτε πολύ μου έκλεισε το τηλέφωνο.

Κοιτάζω το κουτί το γάλα σκόνης δεύτερης βρεφικής ηλικίας κι η απόφαση μου φαίνεται μονόδρομος. Έχω κλείσει ραντεβού για τουλάχιστον μια δεύτερη γνώμη. Θα ξαναπάρω και τον παιδίατρο μου μήπως απλά τον πέτυχα στις κακές του, που δεν το νομίζω γιατί είναι έτσι ως άνθρωπος, δε δέχεται αντιρρήσεις και συζητήσεις. Και θα σας ενημερώνω, περισσότερο για δικό μου καλό. Για να τα βγάζω από μέσα μου. Μπας και πάψω να αναρωτιέμαι.

24/8/10

Περί εργαζομένης μητρός ο λόγος....

Περίμενα να εγκλιματιστώ λιγάκι για να σας γράψω τις εντυπώσεις μου από την επιστροφή στη δουλειά. Λοιπόν η δύσκολη ώρα είναι μόλις φεύγω και η εύκολη ξεκινά με το που θα μπω στο αυτοκίνητο για να γυρίσω. Ενδιάμεσα είναι όπως και πριν. Ο σκιουράκος είναι μικρός ακόμα και δεν έχει συμπτώματα αποχωρισμού. Του δίνω φιλάκι, μου χαμογελάει γλυκά και φεύγω. Για λίγο δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Μετά όμως φτάνω στο μαγαζί και με παίρνει μπάλα η καθημερινότητα. Συνήθως δεν τηλεφωνώ.

Η καλύτερη στιγμή αρχίζει μόλις μπω στο αμάξι και κορυφώνεται σε κείνο το ανεπανάληπτο χαμόγελο που μου στέλνει ο γιος μου μόλις μπαίνω, όπου κι αν είναι, ό,τι κι αν κάνει. Ακούει τη φωνή μου και χαμογελάει. Πρέπει να συνηθίσω σε αυτή την ανυπόκριτη ένδειξη αγάπης και να την ενστερνιστώ αν θέλω να γίνω καλή μάνα. Ο σκίουρος δεν παύει να με αγαπάει, ακόμα κι αν λείπω. Δεν είναι ανταποδοτική η αγάπη του. Αν σκεφτώ τον εαυτό μου, έτσι αγαπάω τους γονείς μου, ό,τι και να γίνει, χωρίς ανταπόδοση, συχνά παρ’ όλα τα νεύρα μου.

Πιστεύω πως αν καταλάβεις αυτή την απλή αλήθεια, πως τα παιδία είναι που μας αγαπούν ολοκληρωτικά, τότε η διαδικασία της μητρότητας και της πατρότητας αλαφραίνει. Γιατί όσες τύψεις κι αν έχει μια μητέρα για το τάδε ή το δείνα που δεν γίνεται σωστά, η αποκάλυψη πως δεν χρειάζεται να είναι όλα σωστά, το παιδί σε αγαπά έτσι κι αλλιώς, είναι λυτρωτική. Ξέρεις πως το πλασματάκι θα γαντζωθεί πάνω σου, θα σε κοιτάξει στα μάτια και θα σε συγχωρέσει. Τελεία.

19/8/10

Σκιουράκι γάλακτος 6 μηνών....

Ο σκιουράκος μου σήμερα έγινε 6 μηνών. Μισός χρόνος βρεφικής ζωής, μισός χρόνος με την απίστευτη χαρά ενός παιδιού μέσα στο σπίτι, με τη μυρωδιά ενός μωρού. Α, και μισός χρόνος ανεμπόδιστου, ατελείωτου υπέροχου θηλασμού. Η μισή και πλέον χαρά που μου δίνει αυτό το πανέμορφο βρεφάκι προέρχεται από το θηλασμό, από την μουρίτσα του, που με κοιτά μπουκωμένη το στήθος μου, από τη χαρά του κάθε που χορταίνει.

Κι όχι, δεν θα σταματήσω να θηλάζω. Πέρα από τα πολύ απτά και πραγματικά οφέλη του μακροχρόνιου θηλασμού για μητέρα και παιδί http://mitrikosthilasmos.blogspot.com/2010/08/blog-post_19.html , που στην περίπτωση μου πολλαπλασιάζονται γιατί όσο θηλάζω , τόσο απομακρύνεται το ενδεχόμενο του σακχαρώδους διαβήτη, είναι η ανείπωτη χαρά του που θα με κάνει να συνεχίσω. Για όσο αντέξουμε, μανούλα και παιδάκι.

Και θεωρώ χρέος μου να το βροντοφωνάξω σε όλον τον κόσμο, πρώτον γιατί ως επαγγελματίας υγείας έχω καθήκον με το παράδειγμα μου να δώσω τη σωστή κατεύθυνση ( δε μου καίγεται καρφί αν θα πουλήσω ένα κουτί σκόνη παραπάνω ή λιγότερο) και δεύτερον γιατί ως μανούλα θέλω να δώσω στους γύρω μου το σήμα. Η γενιά μας θα θηλάσει, όπως δε θήλασε η γενιά των μανάδων μας. Αυτό θα είναι νίκη για μας και τα παιδάκια μας.

13/8/10

Μια ιστορία τοκετού

Γέννησε χθες μια πολύ γλυκιά, παλιά μου φιλενάδα και τωρινή και μελλοντική. Άμα καβατζάρει κανείς τα 20 χρόνια φιλίας, έτσι πάει. Χάρηκα απερίγραπτα όταν το έμαθα. Αλλά ταυτόχρονα με έπιασε μια συγκίνηση που μάλλον μου μυρίζει...σκίουρο. Θυμήθηκα τα δικά μου.

Λοιπόν είχα μια καλή εγκυμοσύνη, αν εξαιρέσει κανείς πως ξερνοβόλαγα ασύστολα όλο το πρώτο τρίμηνο και ανέπτυξα διαβήτη κύησης. Που σημαίνει συνοπτικά πολλά τρυπήματα με ενέσεις μέσα στην ημέρα, συνεχείς μετρήσεις ζαχάρου και δίαιτα. Α, και συνήθως καισαρική στην 38η εβδομάδα γιατί μετά υπάρχει κίνδυνος αιφνίδιου ενδομήτριου θανάτου. Αλλά εγώ είμαι αγύριστο κεφάλι και είχα εικόνα για το πως θα γεννήσω στο μυαλό μου. Φυσιολογικά. Και ο γιατρός μου είπε, ας το προσπαθήσουμε. "Είναι σαν το όριο στην εθνική να είναι 120 κι εμείς να πηγαίνουμε με 140. Ποιός δεν το έχει κάνει;".

Έτσι λοιπόν, όταν έφτασα 38 εβδομάδων και 2 ημερών μπήκα για πρόκληση (η απειλή του αιφνίδιου κτλ, γάρ). Φτάσαμε περιχαρείς και άυπνοι στις 5:30 το πρωί στο ευαγές ίδρυμα που ονομάζεται Ιασώ. Μετά τα βασικά, μπήκα στο ωραίο λευκό δωμάτιο με τα ωραία λευκά πλακάκια στο ταβάνι, με δέσανε με τις ζώνες του τοκογράφου, ήρθε ο καλός γιατρός και μου πέρασε επισκληρίδιο κι αρχίσαμε. Μου σπάσαν τα νερά, αρχίσαν οι τεχνητοί πόνοι. Διαστολή 0. Και τράχηλος παχύς. Και το μωρό έρχεται με τη μουρίτσα προς τα πάνω (για να γεννήσεις πρέπει να στρέψει μουρίτσα προς τα κάτω). Λέει ο καλός γιατρούλης, "Θα σε αφήνω χωρίς επισκληρίδιο όσο αντέχεις για να λεπτύνει ο τράχηλος". Και δος του να περνάνε καλές μαίες που έχωναν το χεράκι τους εκεί κάτω και κουνούσαν απογοητευμένες το κεφαλάκι τους. Οι οδύνες, που μέχρι τότε ήταν αριθμοί που φαίνονταν στον τοκογράφο, ξαφνικά έγιναν πραγματικά, ειλικρινά κύματα πόνου. Έσφιγγα τα δόντια, το χέρι του άντρα μου, της μαίας μου, το μαξιλάρι, το στρώμα. Δεν πολυφώναζα, παραδόξως. Εκεί κατά το μεσημέρι λέει ο καλός γιατρούλης "Θες να πάμε μέσα για καισαρική" "Όχι", λέει η μικρή Κατερίνα. "Τότε δεν έχω άλλη λύση", απαντάει ο κακός ο λύκος και βάζει το χεράκι του για να κάνει μηχανική διάνοιξη στον τράχηλο, χωρίς αναισθησία. Εκεί φώναξα......Πολύ. Πάρα πολύ. Για την ακρίβεια είπα "Σε παρακαλώ, όχι άλλο, όχι άλλο"

Όσο προχωρούσε το απόγευμα και τα ευχάριστα κύματα πόνου, η διαστολή μου μεγάλωνε επιτέλους. Φτάσαμε σχεδόν σε τέλεια. Και τότε λέει ο καλός γιατρός: "Φωνάξτε την προϊσταμένη". Ήταν ώρα να γυρίσουμε το παιδί να κοιτάει καλά. Αυτό δεν το περίμενα. Εγώ εξωθούσα και οι μαίες έκαναν χειρισμούς στην κοιλιά μου για να γυρίσει. Ο σκίουρος ανένδοτος, ήθελε να θρώσκει ψηλά. Τελικά με τα πολλά γύρισε στο πλάι. Στις 7:35, 14 ώρες μετά, ο σκιουράκος βγήκε από μέσα μου, τον ακούμπησε ο γιατρός πάνω μου και δεν έκλαψε. Τα έπαιξα. Τον βούτηξαν, του καθάρισαν τα πνευμονάκια κι επιτέλους ακούσαμε το κλάμα του. Απίστευτο, ονειρικό κλάμα. Που πάγωσε το χρόνο μου εκεί και τότε.

Μου κάναν ατελείωτα ράμματα εκεί κάτω χωρίς αναισθησία γιατί βγήκε με το πλάι και τα χεράκια του με τον ώμο του μου ξέσκισαν τη μια πλευρά. Στην ανάνηψη έτρεμα σαν το ψάρι, από την επισκληρίδιο μου είπαν. Κι ανέβηκα στο δωμάτιο με 39,5 πυρετό. Από τα πολλά αιμοστατικά και την εξάντληση τόσων ωρών. Μου είπαν. Την επόμενη μέρα ο σκιουράκος βγήκε από την παρακολούθηση, (στάνταρ διαδικασία να περνάνε τα μωρά διαβητικών μητέρων μια νύχτα στη μονάδα για τον κίνδυνο υπογλυκαιμίας) ήρθε και βεντούζιασε στο στήθος μου κι έκτοτε δεν βγήκε ποτέ από κει.





4/8/10

Η "ανάγκη"

Την περασμένη Παρασκευή συνέβη το αδιανόητο. Ο πατέρας μου αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας και χρειάστηκε να πάει στο νοσοκομείο. Κι από κει που η μόνη μου έγνοια ήταν αν θα δώσω απογευματινή κρέμα στο σκιουράκι ή αν φάει όλη του τη φρουτόκρεμα, από κει που πάθαινα ταραχή γιατί θα γύριζα στη δουλειά, όλος ο κόσμος μου αναποδογύρισε.


Τους γονείς μου τους αγαπώ παθολογικά. Μπορεί τώρα πια να είναι η δεύτερη μου οικογένεια, αλλά αυτό που νιώθω για αυτούς μερικές φορές έχει πολλά στοιχεία αντίστροφα. Σα να είναι εκείνοι τα παιδιά κι εγώ η μαμά κλώσσα που τους προστατεύω. Άφησα το παιδί στο μπαμπά του και τη φρουτόκρεμα του κι έτρεξα στον πατέρα μου. Το μεσημεράκι όμως, κι όταν όλα πήγαιναν καλύτερα, έπρεπε να γυρίσω σπίτι να θηλάσω. Ε;

Πριν περίπου δέκα χρόνια ο πατέρας μου αντιμετώπισε ένα σοβαρότερο, όπως αποδείχτηκε, πρόβλημα υγείας από το τωρινό. Μήνες στο νοσοκομείο δεν έφυγα στιγμή από το πλευρό του. Τώρα σχεδόν μια εβδομάδα εκεί και δεν κατάφερνα να πάω παρά σε ένα από τα δυο επισκεπτήρια μες στη μέρα ή πρωί ή απόγευμα. Γυρνώντας εδώ είχα τόνους γραφικής δουλειάς από το φαρμακείο, ένα σύζυγο που τον τάιζα βασικά ντελίβερι, ένα μωρό που ήθελε να θηλάσει. Και μες στον πανικό, έσκαγε ένα χαμόγελο το σκιουράκι κι όλα μοιάζαν κάπως μακρινά τα άλλα.

Ο πατέρας μου τελικά είναι καλά και καλώς ερχόντων θα πάρει εξιτήριο σήμερα. Και φυσικά θα είμαι εκεί για να τον παραλάβω. Αλλά δεν ήμουν εκεί όσο θα ήθελα, και δεν ήμουν ούτε εδώ όσο θα ήθελα, κι έβλεπα και τη δουλειά που με περίμενε όταν γύριζα, που συνήθως την απολαμβάνω, σαν εφιάλτη.

Είμαι μοναχοπαίδι. Οι γονείς μου ήταν και είναι η ζωή μου. Είμαι μάνα και σύντροφος. Ο άντρας μου ήταν και είναι, το παιδί μου είναι η ζωή μου. Στην καθημερινότητα αυτά δε συγκρούονται, με κάποιο τρόπο ισορροπούν. Στην ανάγκη όμως;

26/7/10

Το θαύμα της ζωής

Δεν πιστεύω ιδιαίτερα σε τίποτα μεταφυσικό ή θρησκευτικό. Την ηθική και τα όρια τα βάζω εγώ στον εαυτό μου για να κάνω καλύτερη τη ζωή μου και να εξελιχθώ ως άνθρωπος κι όχι για την φρούδα υπόσχεση της αθανασίας. Όμως πάντα πίστευα στη δύναμη της αγάπης, γιατί τα χάδια, τα φιλιά και τα γλυκόλογα είναι πανάκεια για κάθε ψυχικό πόνο και φάρμακο για αρκετούς σωματικούς.

Τώρα πιστεύω και στο θαύμα της ζωής. Ένα ωάριο και ένα σπερματοζωάριο, ένα τίποτα και ένα τίποτα, φτιάχνουν μαζί τα πάντα, ένα σκιουράκι. Το παιδί μου πριν από έναν χρόνο και κάτι δεν υπήρχε ούτε ως ιδέα. Μετά το σποράκι άρχισε να φυτρώνει στην κοιλίτσα μου. Και τώρα με παίρνει αγκαλίτσα και μου χαϊδεύει το λαιμό.

Η πίστη στη ζωή και την άγρια δύναμη της είναι το μόνο μεταφυσικό ολίσθημα που επιτρέπω στον εαυτό μου.

24/7/10

Επιστροφή στη δουλειά

Ξύπνησα σήμερα το πρωί με έναν κόμπο κάπου ανάμεσα στο στομάχι και το λαιμό. Συνειδητοποίησα, κάπως αργά είναι η αλήθεια, πως μου μένει μονάχα μια εβδομάδα σπίτι με το μωράκι μου, από την επόμενη Δευτέρα πηγαίνω δουλειά. Από την επόμενη Δευτέρα θα τρώει τη φρουτόκρεμά του χωρίς εμένα κι εγώ θα πρέπει να ασχολούμαι με άλλα πράγματα, να μην μπορώ να ανακατεύω τα μαλλάκια του ανά πάσα στιγμή. Αγαπώ τη δουλειά μου κι αν κάποτε άλλοτε μου έλεγαν να γίνω μόνο νοικοκυρά θα γελούσα. Τώρα η ιδέα της επιστροφής είναι αποκρουστική. Είναι επίσης και απολύτως αναγκαία, δεν έχω επιλογή.

Είναι ακόμα τόσο μικρούλης, τόσο ευάλωτος. Κι ας τον αφήνω στα πολύ καλά χέρια του μπαμπά του (πατέρας και γιος λατρεύουν ο ένας τον άλλον και περνάνε πολλές ώρες μαζί έτσι κι αλλιώς) δε μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα άλλο παρά σε αυτή τη σκέψη, δε θα είμαι εδώ να χαϊδεύω τα μαλλάκια του. Υποψιάζομαι πως αυτός ο κόμπος, μαζί με μια άγρια διάθεση για κλάμα και μια ύποπτη συνεχόμενη αίσθηση πως θα τα βγάλω, δε θα φύγει τόσο εύκολα. Όπως σε όλα τα άλλα που αφορούν ένα μωρό που γεννήθηκε από νέους και άπειρους γονείς, μόνο μια λέξη μπορεί να με παρηγορήσει. Ίδωμεν.

Υ.Γ. Η σκληρή πραγματικότητα που λέει πως μητέρα που γυρίζει στη δουλειά συνήθως σταματά και το θηλασμό μου δημιουργεί ακόμα χειρότερη διάθεση.

23/7/10

Φάγαμε το μήλο. Στόπ.

Φάγαμε το μήλο. Στόπ. Μας άρεσε πολύ για πρώτη φορά. Στοπ. Η μανούλα χάρηκε που τον θήλασε μετά. Στοπ. Ε; Πέντε μήνες περίμενα να αρχίσουμε τις στερεές, φανταζόμουν τη στιγμή στο μυαλό μου και τη λαχταρούσα κι έπειτα χάρηκα που τον...θήλασα;

Γι' αρχή αυτό το λιωμένο μήλο δεν είναι ακριβώς στερεό. Για πιο μετά χάθηκε η ιδιωτικότητα του θηλασμού, το παιδί μου έφαγε μπροστά σε όλους. Έπειτα, είμαι τρελή και παλαβή με το γιο μου και παραλογίζομαι, το καταλαβαίνω. Ο σκίουρος, πάντως, κύριος. Τις τελευταίες κουταλιές μάλιστα άνοιξε το στοματάκι και τις έκανε μια χαψιά. Ελπίζω να είναι έτσι και σήμερα!!! Ανυπομονώ πάλι.

Ανθρωπάκι, με εντελώς ενήλικες αντιδράσεις. Που τεντώνεται, τρίβει τα ματάκια του, γλύφει τα χειλάκια του, λαχταράει. Ή έχω το πιο εκφραστικό μωρό του κόσμου ή η ανθρώπινη φύση είναι από μικρή έκδηλη. Ανθρωπάκι που έχει μάθει να μας χειρίζεται ήδη. Και που τρώει και με κουτάλι. Απίστευτο. Κι ακόμα πιο απίστευτα αυτά που θα καταφέρει τους μήνες που ακολουθούν. Κάθε καινούριο πράγμα σαν εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Και κάθε καινούρια εμπειρία μια στιγμούλα πιο κοντά στο να γίνει το μωράκι μου παιδάκι.

21/7/10

Μόλις γυρίσαμε από τον παιδίατρο όπου συνέβησαν τα εξής κοσμοϊστορικά, πρώτον κάναμε δυο εμβόλια (πνευμονιόκοκκου και μηνιγγιτιδόκοκκου) και δεύτερον μας είπε να αρχίσουμε φρουτάκια. Ελπίζω να μην κάνουμε πυρετούλη γιατί τον προηγούμενο μήνα κάναμε μετά το εμβόλιο. Κι ελπίζω όλα να πάνε καλά αύριο που θα αρχίσουμε μήλο. Είμαι εντελώς άσχετη, ούτε πως να το φτιάξω δεν ξέρω, ενθουσιασμένη και λίγο τρομοκρατημένη. Από την άλλη, επειδή θήλαζα ως τώρα αποκλειστικά χωρίς μπιμπερό, δεν ξέρω πως θα νιώσω όταν τον δω να τρώει κάτι με το κουταλάκι κι όχι από το στήθος. Θα δείξει.

Τέρμα λοιπόν ο αποκλειστικός θηλασμός, από δω και μπρος σκέτος θηλασμός. Δεν το περίμενα πως θα έρθει αυτή η ώρα τόσο γρήγορα. Δεν το πίστευα πως θα καταφέρω να τον θηλάσω καν. Και τώρα φτάσαμε εδώ. Μεγαλώνουμε.

Και πήρα κι ένα σωρό πραγματάκια, μπολάκια, κουταλάκια, καθισματάκι φαγητού. Η καταναλωτική μανία σε όλο της το μεγαλείο. Όλα μου τα λεφτά στα μωρουδιακά τα χαλάω. Κι ας έλεγα πάντα πως δε με νοιάζουν αυτά. Κοίτα να δεις.



20/7/10

Ένας ακροβάτης, βάτης, βάτης....

Λοιπόν ο μικρούλης ακροβάτης που χθες είχε μηνογενέθλια κι έγινε 5 μηνών δεν χωράει πια στο λίκνο του. Κάθε πρωί τον τελευταίο καιρό ξυπνούσε με τα μπουτάκια χωμένα ανάμεσα στα κάγκελα, το κεφαλάκι ζουπηγμένο στην πάντα, μπρούμυτα, να κάνει τη χελώνα. Τί να κάνει η δόλια μάνα που δε θέλει ακόμα να πάει το παιδάκι της στην κούνια του στο δωμάτιο του; Ξεστήνει το λίκνο και στήνει το παρκοκρέβατο. Και ναι μεν το παρκοκρέβατο είναι διπλό σε μέγεθος από το λίκνο, ο μικρός ακροβάτης όμως ξύπνησε μπρούμυτα, κάνοντας τη χελώνα και ξύνοντας τη μουρίτσα στο δίχτυ του πάρκου. Υποψιάζομαι πως και στην κούνια τα ίδια θα κάνει.

Κι εδώ μπαίνει το φλέγον ερώτημα. Πότε θα μετακομίσει ο μικρούλης στο δωμάτιο του; Εγώ λέω πως το ποτέ είναι μια πολύ καλή ημερομηνία!!! Αλλά μάλλον όταν είναι δεκαπέντε χρονών θα θέλει την ιδιωτικότητά του, ε; Ή δε θα χωράει στο παρκοκρέβατο.... Δε θέλω, δε θέλω, δε θέλω να μετακομίσει από το δωμάτιο μας. Αλλά πάλι ξέρω πως πρέπει. Αν όχι αυτόν τον μήνα, τότε τον επόμενο. Μάλλον με περιμένουν καινούριες άγρυπνες νύχτες.

19/7/10

Ξαφνικά είμαστε τρεις

Το πιο απίστευτο πράγμα από όλα είναι αυτή εντελώς περίεργη αίσθηση που έρχεται και φεύγει, η συνειδητοποίηση πως υπάρχει ένα μωράκι μέσα στο σπίτι και πως είμαι η μαμά του. Και δεν το νιώθω μόνο εγώ, αλλά και ο μπαμπάς του, σα να είναι μια παράλληλη πραγματικότητα αυτό που γίνεται, η γέννηση ενός παιδιού και η ένταξή του στη ζωή του ζευγαριού είναι μια εξω-λογική εμπειρία. Ξαφνικά είμαστε τρεις.

Και ποιοί τρεις. Ο ένας, ο πιο ευάλωτος, ο πιο μικρός, ο πιο αγαπημένος χρειάζεται διαρκή φροντίδα. Είναι ώρες ώρες που ξεχνιέμαι, του μιλάω σα να απευθύνομαι σε ενήλικα, κι άλλες που έχω πλήρη συνείδηση πως πρόκειται για μωρό και αρχίζω τα αγκού και τα τσα. Κι ακόμα πιο περίεργα υπάρχουν στιγμές που νομίζω πως καταλαβαίνει αυτά που του λέω. Λέω ας πούμε πως τον αγαπώ, πως είναι τυχερός που γεννήθηκε σε μια οικογένεια που αγαπιέται και κάθεται ήσυχος και με κοιτά σα να καταλαβαίνει πως αυτά που λέμε είναι σοβαρά, πως έχουν αντίκτυπο στη ζωή του.

Το πιο απίστευτο πράγμα από όλα είναι αυτό το μωρό που κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο. Το μόνο που έχει σημασία και μπορεί να δίνει έστω και λίγο νόημα.

18/7/10

Νιώθω την ανάγκη να γράψω για το μωρό μου, μη ρωτήσετε γιατί. Έχω την απόλυτη επιθυμία να μοιραστώ τις σκέψεις μου από τότε που έγινα μανούλα. Και καταλαβαίνω πως αυτό είναι κουραστικό για όποιον δεν είναι σε αυτή τη φάση. Γι’ αυτό δημιουργήθηκε αυτός ο ιστοχώρος, για να επικοινωνήσω τη χαρά και τις ανησυχίες μου, να αφεθώ ελεύθερη να γράψω για το παιδί μου όπως και όσο θέλω. Πρώτα οι συστάσεις λοιπόν, λέγομαι Κατερίνα Μαλακατέ, είμαι 31 στα 32 και έγινα μανούλα πριν από περίπου 5 μήνες. Ο σκιουράκος είναι ένα όμορφο μωράκι (κουκουκουκουβααααααααααααααααα) που γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου του 2010 και έχει καταλάβει τη ζωή μου.


















'Ενας μικρός θεούλης που θηλάζει τη μανούλα του και της δημιουργεί απορίες συνέχεια.Είναι φυσιολογικό αυτό το κλάμα, έχει φάει αρκετά, γιατί δεν κάνει κακάκια, τί θα είναι καλύτερο να του πάρω; Και πώς θα γυρίσω στη δουλειά, οεο; Όλα ανάκατα, από τα σημαντικά στα ασήμαντα και πάλι από την αρχή। Πιστεύω πως τούτο το μπλογκ κάπως θα με βοηθήσει να τα ξεμπλέξω...