Είχα τα γενέθλια μου τις προάλλες και μια φίλη από τα παλιά, έγραψε "Είσαι μαμά, είσαι σύζυγος, εργάζεσαι, διαβάζεις πολύ, γράφεις στο μπλογκ...." Ε, λοιπόν ναι, είμαι όλα αυτά κι ίσως και τίποτα μαζί. Αλλά, είμαι όλα αυτά γιατί έχω βοήθεια. Δουλεύω πολλές ώρες και θηλάζω το σκίουρο, και διαβάζω πολύ και κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Αλλά όταν γυρίζω σπίτι έχω μια αγκαλιά να χωθώ και να ξεχαστώ. Κι όταν γυρίζω σπίτι βρίσκω ένα χαρούμενο παιδί που ο μπαμπάς του το έχει αλλάξει, το έχει παίξει, το έχει ταΐσει, το έχει πάει βόλτα, του έχει μιλήσει, το έχει νανουρίσει. Ναι, η "οικονομική κρίση" χτύπησε και τη δική μας πόρτα, ο άντρας μου δεν έχει πρωινή δουλειά. Και κάνει τη σπουδαιότερη δουλειά του κόσμου, μεγαλώνει γερά σκιουράκια.
Oι σημερινοί μπαμπάδες, εν αντιθέσει με τους πατεράδες μας, είναι άψογοι. Ο σύντροφός μου πήρε για πρώτη φορά αγκαλίτσα το παιδάκι μας, όταν εγώ φοβόμουν και να το αγγίξω. Εκείνος ήταν μαζί μου όταν το έβαλα για πρώτη φορά στο στήθος μου, εκείνος, παρ' όλο που τότε δούλευε 15 ώρες το 24ωρο, ξενυχτούσε για να κοιμηθώ μια ώρα παραπάνω, για να κρατήσει το παιδί, να αντέξω. Έφευγε στις 7 το πρωί, ερχόταν στις 10 το βράδυ και ξενυχτούσε ως τις 2 και 3 για να κοιμηθώ μια στάλα. Δε συζητώ για τα αυτονόητα, την πάνα, τη φρουτόκρεμα, το μπάνιο. Γιατί γι' αυτόν αυτά είναι αυτονόητα, τόσο όσο είναι και για μένα. Οι νέοι πατεράδες θα απολαύσουν τα παιδία τους από την αρχή και ολοκληρωτικά. Όπως και οι μανούλες, Και χαίρομαι για αυτό. Δοξάστε τους.
7 σχόλια:
Πόσο δίκιο έχεις Κατερίνα!Έτσι ακριβώς είναι και ο δικός μου αντρούλης και πολύ τον χαίρομαι όταν τον βλέπω να είναι τόσο στοργικός και δοτικός με τα παιδάκια μας!Τον καμαρώνω και είμαι πολύ περήφανη γι αυτόν!
Κι εγώ είμαι πολύ περήφανη. Και νομίζω πως τα παιδάκια μας θα είναι ακόμα πιο περήφανα όσο μεγαλώνουν.
Ανήκεις στις τυχερές μανούλες.
Το λέω αυτό γιατί ο μικρός μου έχει φτάσει 3 ετών περίπου και ο μπαμπάς του δεν τον έχει αλλάξει παρα μόνο μία φορά γιατί η δικαιολογία είναι πως δεν αντέχει και "ανακατεύεται" καθώς επίσης και μπιμπερό δεν έχει πιάσει στα χέρια του με την επόμενη δικαιολογία ότι φοβάται πως το παιδί θα πνιγεί. Περιμένω το δεύτερο παιδάκι όπως ξερεις και ελπίζω να βρω λίγη παραπάνω συμπαράσταση αυτή τη φορά αν και το έχει καταστρώσει το σχέδιο: Θα ασχολείται με το μεγαλύτερο οπότε πάλι θα περάσω όλο το θέμα μόνη μου.
Τουλάχιστον θα ασχολείται με το μεγάλο παιδάκι σου Μυρτώ μου, να έχεις χρόνο για το μωράκι. Δεν είναι όλοι, αλλά σιγά σιγά η νοοτροπία μας αλλάζει. Που θα πάει.... Άντε, με το καλό το νέο νινί μας.
πολυ μου αρεσει αυτο,κι εμενα ο αντρας μου με στηριξε αρκετα και σωματικα και ψυχολογικα ιδιαιτερα τους πρωτους μηνες...μπραβο στους νεους μπαμπαδες λοιπον!!ελισαβετ
Κι εγώ το ίδιο λέω:Δοξάστε τους. Η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική χωρίς τη βοήθεια του μπαμπά, που ανακατευτηκε σε όλα από την αρχή. Για όσους μπαμπάδες μένουν απέξω, ας αναρωτηθούν οι μαμάδες, μήπως τους αφήνουν απ' έξω, με τον τρόπο τους, οι ίδιες. Το έχω δει να συμβαίνει.
Συζητούσα τις προάλλες με μια φίλη που δεν έχει γίνει ακόμα μαμά και μου είπε το αμίμητο "Το παιδί τον πρώτο χρόνο χρειάζεται τη γιαγιά του, όχι τον μπαμπά του". Δεν μίλησα, αλλά αν είναι έτσι τότε καλό θα είναι να κάνει το παιδί με τη.... μαμά της.
Δημοσίευση σχολίου