27/10/10

Μια.... άθρησκη βάφτιση

Λοιπόν, δεν είμαι θρησκευόμενη. Αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή μετά από προσωπικό ψάξιμο. Αν χαρακτήριζα κάπως τον εαυτό μου θα ήταν άθρησκη. Αν μη τι άλλο δεν με ικανοποιεί η ιδέα ενός ενδιάμεσου που θέτει αυθαίρετα κανόνες στην επικοινωνία με ένα ανώτερο ον. Μέχρι τώρα δεν αντιμετώπιζα κανένα πρόβλημα με αυτό. Το να πηγαίνω για πέντε λεπτά στην εκκλησία στην Ανάσταση και μετά να τσουγγρίζω κόκκινα αυγά ποτέ δε με ενόχλησε- μου αρέσει και η μαγειρίτσα. Την πρώτη ψυχρολουσία την έφαγα στο γάμο. Θρησκευτικός, ο πατέρας μου έχει δυο εμφράγματα και έναν απινιδωτή,  με φανφάρες και χορούς. Τα νυφικά δεν τα γουστάρω, τους χορούς με κλαρίνα ούτε, να ντυθώ νυφούλα δεν ονειρευόμουνα ποτέ. Το έκανα κι αυτό, αν και ο παπάς με βάραγε με το Ευαγγέλιο στο μέτωπο, γιατί δεν το φιλούσα.

Ως εδώ οριακά καλά, ίσως και κάπως ευτράπελα. Όταν όμως προέκυψε το παιδί, κατάλαβα πως θέλω να το μεγαλώσω με τις δικές μου αρχές, τη δική μου καθοδήγηση, τα δικά μου πιστεύω. Κι αυτά είναι μακριά από την εκκλησία, την κουλτούρα της, μακριά από το κακό το μάτι και τις βασκανίες. Και τα πράγματα δυσκόλεψαν. Δεν πήρα την "ευχή", δεν έβαλα ματάκια κι άλλα συναφή στην κούνια. Οι μητέρες μας, και από τις δυο πλευρές άφρισαν. Δεν ήθελα να βαφτίσω το παιδί μου, σεβόμενη και τον εαυτό μου και αυτούς που πιστεύουν. Δεν θα ήταν κοροϊδία για την εκκλησία, για μένα για τον άντρα μου, για το παιδί μας;

Τελικά κατάλαβα ένα πράγμα, πως αν ήθελα να μεγαλώσω το παιδί μου όπως θέλω εγώ, έπρεπε να ενδώσω. Το βαφτίσαμε κι είδα τη βάφτιση σα μια γιορτή για το καινούργιο μέλος της οικογένειας μας. Δεν αγχώθηκα, δεν τρόμαξα. Λίγο σα θέατρο μου φάνηκε. Κακώς.

Κρατάω το χαρτί της βάφτισης στο χέρι- το παιδί μου έχει όνομα από την πρώτη ώρα, δεν θα περίμενα τη βάφτιση για να κάνω την ονοματοδοσία- και ξέρω πως δεν θα το πάω στο ληξιαρχείο. Γιατί πολύ απλά ως να μεγαλώσει και να μπορεί να πάρει μόνο του την απόφαση το παιδί μας θα είναι ό,τι κι εμείς. Άθρησκο.

Ξέρω πως έρχονται κι άλλα. Η θρησκευτική ονομαστική του γιορτή, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα. Το παιδί μου δε θα στερηθεί τη χαρά της γιορτής, κάθε άλλο. Απλά θα εστιάσουμε στο κοινωνικό και όχι στο θρησκευτικό κομμάτι. Κανείς δε θα θέλει να καταργηθούν τα Χριστούγεννα, ειδικά τα παιδιά. Γιατί να του λείψουν, οι αργίες είναι όμορφες για όλους, το ίδιο και τα παραμύθια. Έμαθα πια πως μερικές φορές η μερική υπαναχώρηση είναι η αρχή της νίκης.

16/10/10

Χειμωνιάτικη λιακάδα



Χθες το μεσημέρι γυρίζοντας από τη δουλειά έκανε μια ζέστη διαολεμένη. Φορούσα το φορεματάκι με το οποίο βγήκα από το μαιευτήριο. Κι όλο είχα την αίσθηση πως είμαι στο πίσω κάθισμα και δίπλα μου είναι ένας σκίουρος μικρός και νεογέννητος.

Βγήκαμε σχεδόν αναπάντεχα από το μαιευτήριο. Ο μικρούλης είχε ίκτερο, είχε μείνει ήδη μια μέρα να κάνει σολάριουμ με τα γυαλάκια του στη λάμπα και το πρωί μας έλεγαν πως με αυτές τις τιμές δεν μας αφήνουν. Εγώ μέσα στα νεύρα και τα κλάματα, το σπίτι ανέτοιμο, ο Βασίλης απλά με το καθισματάκι ξεχασμένο στο πορτ μπαγκάζ, 2 η ώρα το μεσημέρι ο ίκτερος είχε πέσει. Απίστευτο!!!

Ο άντρας μου έκανε σπριντ για να προλάβει το λογιστήριο του ευαγούς ιδρύματος ανοιχτό, εγώ άυπνη εντελώς έμεινα με όλα τα συμπεθέρια να ετοιμάσουμε το μικροσκοπικό πλασματάκι. Ήταν Φλεβάρης, του είχα πάρει χοντρό φορμάκι, φόρμα εξόδου, κουβέρτες μάλλινες.

Μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο συνειδητοποίησα, α. πως ζεσταινόμουν αφόρητα, ο καιρός ήταν καλοκαιρινός, κι έτσι τον άφησα με ένα σεντονάκι β. πως δεν είχαμε πάρει την κουκούλα για το κάθισμα μαζί. Φορούσα το φορεματάκι που φορούσα και χθες και είχα σκάσει. Πέρασα όλη τη διαδρομή με μια πικέ κουβερτούλα πάνω στο καθισματάκι για σκίαστρο και με ένα φόβο απίστευτο. Τόσες μέρες δεν ήθελα τίποτα άλλο παρά να φύγουμε από το φρικτό ευαγές ίδρυμα και να πάμε το μικρούλι σπίτι του. Τώρα είχα χεστεί επάνω μου.

Ο σκίουρος κοιμήθηκε στη διαδρομή. Τον ανεβάσαμε με το καθισματάκι επάνω, τον βάλαμε στη μέση του μεγάλου κρεβατιού, ήταν κοντά 5 το απόγευμα. Και φάγαμε στα μουγκά ντελίβερι στο διπλανό δωμάτιο. Μην του μυρίσει το φαγητό, μην ξυπνήσει και δεν τον ακούσουμε.

Δεν έχω μνήμη από την πρώτη νύχτα, ούτε από τις επόμενες που ακολούθησαν, ξέρω πως ήταν άυπνες με θηλασμούς και κολικούς. Αλλά δεν έχω εικόνα. Η εικόνα πάντως των δυο μας να τρώμε σε μια άδεια παιδική κρεβατοκάμαρα ντελίβερι κι ένα μικρό μωρό να κοιμάται πάνω στο καθισματάκι του, στη μέση του διπλού κρεβατιού στην δική μας κρεβατοκάμαρα είναι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου και δε φεύγει.



12/10/10

Ηρωίδες της καθημερινότητας

Μέχρι τώρα θαύμαζα τις γυναίκες που έχουν "ειδικά" παιδία κι αντέχουν, αλλά στην πραγματικότητα δεν τις κατανοούσα. Θεωρούσα ηρωίδες τις μητέρες παιδιών με νοητική στέρηση, όμως δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσα εγώ προσωπικά να ανταπεξέλθω σε μια τέτοια κατάσταση. Τώρα έχω αλλάξει.

Ένα μωρό, ένα νεογέννητο μωρό, δε μπορεί να αποκριθεί σχεδόν καθόλου σε αυτά που του λες και σε αυτά που κάνεις γι' αυτό, κι όμως καμία μητέρα, όσο κουρασμένη κι αν είναι, δεν θα διανοούνταν να το εγκαταλείψει. Ένα μεγαλύτερο μωρό, μαθαίνει μεν γοργά, αλλά ακόμα δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί. Κι όμως είμαστε εκεί.

Αντιλαμβάνομαι την απογοήτευση που πρέπει να νιώθει η μαμά που καταλαβαίνει λίγο λίγο πως το παιδί της έχει νοητική στέρηση. Όμως νομίζω πως ακόμα και οι μικρές νίκες, ένα νεύμα, μια αγκαλιά, μια λέξη, είναι τόσο σημαντικά που τα ξεχνάς όλα. Είναι σαν ένα μωρό που μεγαλώνει πολύ πολύ αργά. Δεν μπορείς να σταματήσεις να το αγαπάς. Όσο κι εξαντλημένη κι αν είσαι.

Μην παρεξηγηθώ, ακόμα θεωρώ τις μανάδες αυτές ηρωίδες, μικρές ηρώισσες της καθημερινότητας που δίνουν τα πάντα. Όμως τώρα αντιλαμβάνομαι σε ένα μικρό βαθμό την ανταμοιβή τους.

6/10/10

Ποίημα

Η Νάγια, αναγνώστρια του μπλογκ, που την ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου, μου έστειλε αυτό το ποίημα του Ν. Βρεττάκου και με συγκίνησε.

Στη μητέρα μου

Δε θα ανακάλυπτα δίχως εσέ την ψυχή μου
Μεγαλώνει το βλέμμα μου ο θρόμβος
του ιδρώτα σου, γίνεται μάζα νερού
που γκρεμίζεται από έναν ψηλό καταρράκτη.
Γνωρίζω τα δάκρυα, το αίμα σου.
Μια ζωή και δεν έφυγαν ποτές απ' τα χέρια μου.
Πλάθω τον πόνο σου καθώς ο καλός
Σιφναίος τον πηλό του. Δίχως εσένα,
το δικό σου πηλό, εγώ δεν θα είχα
όνομα, όπως ένας κάποιος ψαράς,
ένας κάποιος βοσκός ή σε ένα δάσος
του Ταΰγετου ένας σκίουρος.