Λοιπόν, δεν είμαι θρησκευόμενη. Αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή μετά από προσωπικό ψάξιμο. Αν χαρακτήριζα κάπως τον εαυτό μου θα ήταν άθρησκη. Αν μη τι άλλο δεν με ικανοποιεί η ιδέα ενός ενδιάμεσου που θέτει αυθαίρετα κανόνες στην επικοινωνία με ένα ανώτερο ον. Μέχρι τώρα δεν αντιμετώπιζα κανένα πρόβλημα με αυτό. Το να πηγαίνω για πέντε λεπτά στην εκκλησία στην Ανάσταση και μετά να τσουγγρίζω κόκκινα αυγά ποτέ δε με ενόχλησε- μου αρέσει και η μαγειρίτσα. Την πρώτη ψυχρολουσία την έφαγα στο γάμο. Θρησκευτικός, ο πατέρας μου έχει δυο εμφράγματα και έναν απινιδωτή, με φανφάρες και χορούς. Τα νυφικά δεν τα γουστάρω, τους χορούς με κλαρίνα ούτε, να ντυθώ νυφούλα δεν ονειρευόμουνα ποτέ. Το έκανα κι αυτό, αν και ο παπάς με βάραγε με το Ευαγγέλιο στο μέτωπο, γιατί δεν το φιλούσα.
Ως εδώ οριακά καλά, ίσως και κάπως ευτράπελα. Όταν όμως προέκυψε το παιδί, κατάλαβα πως θέλω να το μεγαλώσω με τις δικές μου αρχές, τη δική μου καθοδήγηση, τα δικά μου πιστεύω. Κι αυτά είναι μακριά από την εκκλησία, την κουλτούρα της, μακριά από το κακό το μάτι και τις βασκανίες. Και τα πράγματα δυσκόλεψαν. Δεν πήρα την "ευχή", δεν έβαλα ματάκια κι άλλα συναφή στην κούνια. Οι μητέρες μας, και από τις δυο πλευρές άφρισαν. Δεν ήθελα να βαφτίσω το παιδί μου, σεβόμενη και τον εαυτό μου και αυτούς που πιστεύουν. Δεν θα ήταν κοροϊδία για την εκκλησία, για μένα για τον άντρα μου, για το παιδί μας;
Τελικά κατάλαβα ένα πράγμα, πως αν ήθελα να μεγαλώσω το παιδί μου όπως θέλω εγώ, έπρεπε να ενδώσω. Το βαφτίσαμε κι είδα τη βάφτιση σα μια γιορτή για το καινούργιο μέλος της οικογένειας μας. Δεν αγχώθηκα, δεν τρόμαξα. Λίγο σα θέατρο μου φάνηκε. Κακώς.
Κρατάω το χαρτί της βάφτισης στο χέρι- το παιδί μου έχει όνομα από την πρώτη ώρα, δεν θα περίμενα τη βάφτιση για να κάνω την ονοματοδοσία- και ξέρω πως δεν θα το πάω στο ληξιαρχείο. Γιατί πολύ απλά ως να μεγαλώσει και να μπορεί να πάρει μόνο του την απόφαση το παιδί μας θα είναι ό,τι κι εμείς. Άθρησκο.
Ξέρω πως έρχονται κι άλλα. Η θρησκευτική ονομαστική του γιορτή, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα. Το παιδί μου δε θα στερηθεί τη χαρά της γιορτής, κάθε άλλο. Απλά θα εστιάσουμε στο κοινωνικό και όχι στο θρησκευτικό κομμάτι. Κανείς δε θα θέλει να καταργηθούν τα Χριστούγεννα, ειδικά τα παιδιά. Γιατί να του λείψουν, οι αργίες είναι όμορφες για όλους, το ίδιο και τα παραμύθια. Έμαθα πια πως μερικές φορές η μερική υπαναχώρηση είναι η αρχή της νίκης.