18/12/10

Τα νέα μας


Όποτε δεν είμαι πολύ καλά, δεν γράφω. Θα το έχετε καταλάβει τώρα πια πως γράφω με σπασμούς, πότε πολλά κείμενα μαζί και πότε κανένα. Αυτή ήταν μια από αυτές τις περιόδους. Κι όμως έχουν συμβεί τόσα πολλά, στη ζωή ενός παιδιού συμβαίνουν τόσα πολλά, που δεν τα καταλαβαίνεις. Ο σκιουράκος μπουσουλάει όλο το σπίτι- με ιδιαίτερη προτίμηση προς το home cinema, τις παντόφλες μου, τις ρόδες του καροτσιού του. Αλλά δε λέει όχι και σε ένα ηχείο, τις προάλλες τον βρήκα ως άλλο Ηρακλή να κραδαίνει ένα μακρύ, αλλά ελαφρύ όρθιο ηχείο και να είναι έτοιμος να το φέρει στο κεφάλι του. Όχι, δεν έτρεξα να τον πάρω φωτό, έτρεξα να τον σώσω.

Επίσης στηρίζεται. Από κει που ο τεμπελάκος δεν έδειχνε κανένα τέτοιο σημάδι, τώρα σκαρφαλώνει, κάγκελα, καναπέδες, τραπεζάκια και επιχειρεί τα πρώτα του βηματάκια. Είπαμε, αργούμε να τα κάνουμε, αλλά ό,τι κάνουμε το κάνουμε καλά. Το πιο αστείο είναι όταν κάθεται μαζί μας στο τραπέζι, τρώει μια πατατούλα, λίγες φακές ή λίγο μπιφτέκι από το πιάτο μου και κοιτά σοβαρός σοβαρός τριγύρω. Μια κανονική οικογένεια.

Αποκτήσαμε παιδί στα 32, ούτε στα 20 ούτε στα 18, κι όμως μέσα μου ακόμα να το πιστέψω. Νιώθω μικρή, μια μικρή μπεμπούλα, είμαι ανέτοιμη για τις μαμαδίστικες φροντίδες, όταν έρχεται μια μια τις αντιμετωπίζω. Συνειδητοποιώ ας πούμε πως σε λίγο θα μπει το θέμα της πειθαρχίας. Πρέπει να διαβάσω σχετικά γιατί δεν έχω καμία εμπειρία. Και τα υπόλοιπα βλέποντας και κάνοντας, όπως κάνουμε από την αρχή, όπως κάνουν οι γονείς χρόνια τώρα.

Η ζωή μας μπήκε όλον αυτόν τον καιρό σε δεύτερο πλάνο. Δεν έχουμε δει ένα σινεμά, δεν έχουμε πάει για ποτό, δεν έχουμε δικά μας τα Σαββατοκύριακα. Κι η δουλειά μπήκε σε δεύτερο πλάνο. Πηγαίνω όπως πάντα αλλά δε με νοιάζει το ίδιο και δεν είμαι το ίδιο ανεκτική. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω αυτήν την εξοντωτική καθημερινότητα της full time εργασίας και της φροντίδας ενός μικρού σκίουρου χωρίς πολλή βοήθεια. Μα όσο ξυπνάω με χαρά ακόμα το πρωί τα πράγματα δεν μπορεί να είναι και πολύ κακά.

12/12/10

Απεργία θηλασμού ή τέλος

Τελικά δεν τα καταφέραμε να ξαναπιάσουμε έστω και μια στιγμή στήθος και αποθηλάσαμε. Τα βιβλία λένε πως είναι πολύ νωρίς αλλά ξέρω άλλες δυο κοπέλες που θήλαζαν αποκλειστικά τα μωράκια τους και στο 10ο μήνα αποφάσισαν μόνα τους να αποθηλάσουν, οπότε μάλλον δεν είμαι μόνη και παρηγοριέμαι.

Ο απότομος αποθηλασμός μου κόστισε πολύ. Και σωματικά, γιατί είναι περίεργο να φουσκώνει το στήθος σου και μην θέλει το μωρό ούτε να σε μυρίσει, αλλά πολύ περισσότερο ψυχικά. Βυθίστηκα σε μια αίσθηση αποτυχίας και ανηδονίας. Για καμιά εβδομάδα δεν με ικανοποιούσε τίποτα, το μόνο που ήθελα ήταν ο σκίουρος να θηλάσει ξανά, έστω και για μια τελευταία φορά. Συνειδητοποίησα πως δεν έχω ούτε μια φωτογραφία με τον μικρούλη να θηλάζει, η σεμνότυφη.

Τώρα σιγά σιγά αντιλαμβάνομαι πως από τη στιγμή που είναι δική του επιθυμία δεν έχω παρά να τη σεβαστώ. Εδώ και κάποιες μέρες δεν τον βάζω καν σε στάση θηλασμού, το πήρα απόφαση. Αν και φοβάμαι, είναι ένα μωρό που δεν έμαθε το μπιμπερό και αρνείται πεισματικά να το μάθει ακόμα και τώρα. Πίνει καμιά 100ml γάλα από το ποτηράκι και το υπόλοιπο το τρώει κρυμμένο μες στην κρέμα του. Κάνει τέσσερα γεύματα, όλα στερεά. Πρωί γάλα και κρέμα, μετά φρουτόκρεμα, μετά σούπα, τέλος πάλι γάλα και κρέμα. Ο παιδίατρος λέει πως είναι αρκετά ισορροπημένο. Εγώ φοβάμαι μην μου πάθει καμία αφυδάτωση.

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα που θέλω να συζητήσω σήμερα, αυτό που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι άλλο. Ψάχνοντας λύση στο πρόβλημα, έπεσα πάνω στην απεργία θηλασμού. Η απεργία θηλασμού είναι η άρνηση ενός βρέφους που μέχρι εκείνη τη στιγμή θήλαζε φυσιολογικά να θηλάσει για 2 έως 7 ημέρες. Συνήθεις αιτίες είναι μια έντονη αντίδραση της μητέρας κατά το δάγκωμα, αλλαγή της οσμής της μητέρας (άρωμα, αφρόλουτρο κτλ) ή αλλαγή σύστασης και οσμής του γάλακτός (η μητέρα έφαγε κάτι με έντονη μυρωδιά πχ σκόρδο, είναι αδιάθετη ή έγκυος). Η λύση είναι, λέει, να μην σταματήσει το παιδί να μπαίνει στο στήθος, ακόμα κι αν αρνείται, πολλές αγκαλιές, φιλιά, επαφή δέρμα με δέρμα, αλλαγή στάσης θηλασμού (όρθια, ξαπλωτή, στο μπάνιο, περπατώντας) και δωματίου θηλασμού, ο θηλασμός όταν το παιδί κοιμάται ή μόλις έχει ξυπνήσει.

Τα δοκίμασα όλα. Δεν έπιασε. 20 μέρες τώρα ο μικρούλης δε θηλάζει. Τώρα πια δεν πειράζει. Μάλιστα το άτακτο κωλοπαίδι σαν να καταλαβαίνει την ανησυχία μου, όλες τις υπόλοιπες ώρες είναι πολύ πιο διαχυτικός και χαδιάρης μαζί μου. Καθόμαστε μαζί στον καναπέ και μου τρίβεται για να του χαϊδέψω πλατούλα, 9 μηνών μωρό. Μόνο όταν με βλέπει ξέστηθη με αρνείται. Δεν πειράζει.



3/12/10

9 μήνες μόνο

Συμβαίνει κάτι εκπληκτικό τις τελευταίες μέρες. Μέσα μου μεταλλάσσεται ένα αίσθημα ανημποριάς σε αίσθημα χαράς και πάλι από την αρχή. Οι ορμόνες μου κάνουνε πάρτυ και δεν έχω τίποτα να τις κατευνάσω. Με λίγα λόγια βρίσκομαι πάνω στο τρενάκι του τρόμου των συναισθημάτων. Κι όλα αυτά γιατί; Μα ο λόγος είναι απλός και ανθρώπινος. Ο γιος μου με απέρριψε. Έτσι, απλά χωρίς καμία ντροπή, εδώ και μια εβδομάδα αρνείται σθεναρά να θηλάσει. Τεντώνει όλο του το κορμάκι, αποστρέφει το πρόσωπο, χτυπά με τις παλαμίτσες του το στήθος μου για να ξεφύγει. Ένα μωρό 9 μηνών που αποφάσισε να αποθηλάσει. Και ταυτόχρονα να απογαλακτιστεί πλήρως, αρνείται οποιοδήποτε γάλα σε υγρή μορφή, το τρώει μόνο κρυμμένο μέσα σε κρέμες.

Ήμουν απροετοίμαστη. Τελείως ανέτοιμη. Ήμουν έτοιμη για μάχες όταν θα γινόταν νήπιο για να κόψουμε το γάλα. Δεν ήμουν έτοιμη για αυτό το ξαφνικό. Σα να γέννησα ξανά, έγινα ευερέθιστη και μετά συναισθηματική κι έπειτα κλαψιάρα. Το ποστ μου πριν από κάποιες μέρες με εκδικείται. Δεν θα θηλάσω ένα νήπιο και μάλλον δεν γλίτωσα το διαβήτη. Α, και μόλις συνηθίσει την ιδέα θα έχω κι εγώ ένα μπιμπερομωρό. Τίποτα κακό σε αυτό. Ελπίζω μόνο να μην ακολουθήσει στα χνάρια μου. Εγώ, αν και δε θήλασα τη μανούλα μου, έκοψα το γάλα 10 μηνών και δεν το ανακάλυψα ξανά παρά μόνο στην εφηβεία μου.