29/9/10

Όσα μωρά, τόσες και γνώμες.

Οι αντικρουόμενες απόψεις φίλων, γνωστών και της ....μαμάς μου για το πως μεγαλώνει ένα παιδί έχουν αρχίσει να με μπερδεύουν. Από την αρχή θέλησα να μεγαλώσω το σκιουράκι όπως μπορούσαμε εγώ και το βασιλόπουλό μου, δεν μπλέχτηκαν γιαγιάδες, θείες, γνωστοί. Θηλάσαμε, δεν βάλαμε πιπίλα, δεν αφήσαμε ποτέ σχεδόν το παιδί σε κανέναν. Τη μια και μοναδική φορά που τον αφήσαμε στη μητέρα μου και τις αδελφές της όταν ήταν 40 ημερών για 2 ώρες μου έλειψε φοβερά. Τώρα που λόγω δουλειάς ακούω πολλα και καταλαβαίνω λιγότερα, βλέπω πως τα παιδιά μεγαλώνουν έτσι κι αλλιώς. Τα παιδιά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα μεγαλώσουν, χωρίς να υπάρχει σωστό και λάθος κατ' ανάγκη.

Υπάρχει όμως θέλω. Κι εγώ θέλω να το ζήσω το παιδί μου.  Η μητέρα, ο πατέρας μου, τα πεθερικά και οι θείες μου τα μεγάλωσαν τα παιδιά τους όπως καλύτερα πίστευαν. Έτσι κι εγώ, θα μεγαλώσω το δικό μου όπως καλύτερα πιστεύω. Θα ακούω πολλά και θα εφαρμόζω λιγότερα. Μα θα τον έχω κοντά μου, για να γίνει δικό μου παιδί. Γιατί αν τα παιδιά χρειάζονται μόνο τη γιαγιά τους για να τα μεγαλώσει, τότε καλά θα κάνει να τα γεννήσει η γιαγιά.

Υ.Γ. Δεν ακυρώνω έτσι τον ρόλο όλων των άλλων, μη με παρεξηγήσετε. Απλά ο καθένας έχει το όνομά του. Χρειαζούμενη η γιαγιά για αγκαλιές, παιχνίδια, να το κακομάθει, να το ντατέψει και πάνω από όλα να το αγαπήσει. Το ίδιο κι οι φίλοι.

25/9/10

Agapotokormimou.com

Για πρώτη φορά στη ζωή μου αγαπάω το σώμα μου. Από μικρή είχα ένα ψιλοπροβληματάκι με τα κιλά μου. Την πρώτη δίαιτα οι γονείς μού την έκαναν στα 10, την δεύτερη στα 12, την τρίτη την έκανα εγώ στα 16 μου. Αυτή ήταν η καθοριστική, κατέβηκα από τα 72 στα 60 κιλά κι αργότερα ακόμα πιο κάτω στο Πανεπιστήμιο ως και τα 52. Αλλά ακόμα και τότε λεπτή δεν ένιωθα, ούτε τα είχα καλά με το σώμα μου.

Οι γονείς μου δεν ήξεραν να χειριστούν το παχύσαρκο παιδί τους, οι συμμαθητές μου που έτσι κι αλλιώς με είχαν απομονώσει με κορόιδευαν εν χορώ στους διαδρόμους και δεν είχα την δύναμη να τους αγνοήσω. Στα είκοσι μου τα έφτιαξα με έναν άνθρωπο που είχε και τα δικά του θέματα, δεν μπορούσε ούτε τα άντερα του να αγαπήσει, όχι εμένα, οπότε όσο αδύνατη κι αν ήμουν ένα σχόλιο του καυστικό έφτανε για να πιάσει πάλι η ψυχολογία μου πάτο.

Άρχισα να αποδέχομαι τον εαυτό μου όταν χώρισα και γνώρισα τον άντρα μου στα 25. Το γεγονός πως αυτό που μας ένωσε ήταν έλξη ειλικρινής και από τις δυο πλευρές, με έσωσε. Ο σύντροφός μου είναι ασφαλής στο πετσί του, δεν ντρέπεται να πει πως του αρέσω σα γυναίκα, πως μπορεί να είμαστε κολλητοί, γονείς, φίλοι αλλά πάνω από όλα είμαστε ζευγάρι.

Ακόμα και με όλη αυτή την αποδοχή όμως, το μόνο που κατάφερα είναι να μην ντρέπομαι. Μόνο τώρα μετά τη γέννα νιώθω το κορμί μου οικείο, είμαι περήφανη γι' αυτό. Με λίγα λόγια το αγαπώ το σώμα μου, σέβομαι τους άθλους του, πως κατάφερε να χάσει συνολικά τόσα κιλά μες στα χρόνια, να ανταπεξέλθει παλικαρίσια στις απαιτήσεις ενός τοκετού, να παράγει γαλατάκι για να φάει το μωράκι μου. Το κορμί μου δεν θα το άλλαζα και δε θα το αλλάξω. Κάποτε έλεγα πως μόλις τελειώσω με τα παιδάκια μου θα κάνω λιποαναρρόφηση. Τώρα καμία τέτοια σκέψη δεν με κυνηγά. Εγώ και τα 62 μου κιλά, και το γεμάτο γάλα στήθος μου, και η κοιλίτσα και τα μπουτάκια μου επιτέλους συνάψαμε το σύμφωνο ειρήνης μας. Κι αυτό είναι μια κατάκτηση. Έστω και στην τρυφερή ηλικία των 32.

24/9/10

Φόβοι και φοβίες

Είναι ώρες ώρες που με πιάνει μια ανεξήγητη φοβία πως θα πάθει κάτι το παιδάκι μου και δε μου φεύγει με τίποτα. Δεν είμαι από τη φύση μου ούτε προληπτική ούτε πολύ φοβητσιάρα, για τον εαυτό μου δεν είχα ποτέ αυτή την αίσθηση, πάντα ήξερα πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά. Αλλά τώρα καταλαβαίνω περισσότερο τους κινδύνους γύρω μου, σχεδόν τρέμω κάθε φορά που θα μπω στο αμάξι μήπως μου συμβεί τίποτα.

Αυτή η αίσθηση πρέπει να πάψει και για μένα και για το παιδί κυρίως. Δε θέλω να μεγαλώσω σκιουράκι σε γυάλα, θέλω να μεγαλώσω σκιουράκι ελεύθερο που θα τρέχει στο δάσος και θα τρώει βελανίδια. Τα παιδιά στο μυαλό μου δεν είναι παιδιά αν δεν κυλήσουν στις λάσπες, αν δεν φάνε κάτι απαγορευμένο, αν δεν κάνουν αταξίες και παιχνίδια. Από την άλλη που σταματά το παιχνίδι και που αρχίζει ο κίνδυνος είναι μια άλλη ιστορία.

Μεγαλώνω ένα αγοράκι άρα σε λίγο αυτές οι ανησυχίες θα είναι ακόμα μεγαλύτερες. Ποιά τα όρια ανάμεσα στην ελευθερία και την ασυδοσία, την προστασία και τον προστατευτισμό, την αγάπη και την ασφυξία. Και κυρίως ποιά ανάμεσα στο φόβο- που φυλάει τα έρμα- και τη φοβία.

18/9/10

Το χρήμα ή τη δόξα;

Οι γονείς μου μεταξύ σοβαρού και αστείου δήλωσαν πως το σκιουράκι θα γίνει φαρμακοποιός. Κι αυτό με έβαλε σε σκέψεις που πάντα είχα και θα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Γιατί έγινα εγώ φαρμακοποιός. Η πρώτη προφανής και πολύ ειλικρινής απάντηση είναι γιατί η μητέρα μου είναι φαρμακοποιός και διατηρεί ένα ακμαίο φαρμακείο.

Λοιπόν ήμουν ένα παιδί με την τύχη με το μέρος του. Η πραγματική μου κλίση εμφανίστηκε στα δέκα, όχι στα είκοσι ή στα τριάντα μου. Ήμουν ένα παιδί που διάβαζε πολύ και που έγραφε πολύ. Αυτό αγαπούσα να κάνω, αυτό αγαπώ και τώρα. Οι γονείς μου την αγνόησαν την κλίση μου. Ή μάλλον την εκμεταλλεύτηκαν ως ένα βαθμό. Η αγάπη για το διάβασμα και το γράψιμο, το οποιοδήποτε διάβασμα και το οποιοδήποτε γράψιμο, με έκανε εξαιρετική μαθήτρια. Πέρασα στην φαρμακευτική Αθηνών με την πρώτη και χωρίς πολλά ζόρια.

Κι η πραγματική μου κλίση, θα μου πείτε. Αυτή αγνοήθηκε, πέρασε στο περιθώριο, γελοιοποιήθηκε αρκετές φορές από την μητέρα μου στην εφηβεία μου με μεγαλόφωνες αναγνώσεις κειμένων μου που "έτυχε" να βρει στο δωμάτιο μου σε συγγενείς και φίλους. Τη μητέρα μου τη συγχωρώ, τόσο ήξερε τόσο έκανε. Τον πατέρα μου, από τον οποίο έχω κληρονομήσει εν πολλοίς την κλίση προς τις τέχνες, όχι. Ο πατέρας μου φοβήθηκε, πως δεν θα γίνω φαρμακοποιός ή γιατρός, πως δεν θα έχω να φάω. Ο πατέρας μου ήξερε και δε βοήθησε.

Από την άλλη, αποφάσισα αργά να γίνω φαρμακοποιός, κοντά στα 17 μου, όταν έφτιαχνα μηχανογραφικό. Δεν ήταν μια απόφαση αυθόρμητη, ήταν ζυγιασμένη και σωστή. Αγαπώ τους ανθρώπους, την επαφή μαζί τους, να τους ανακουφίζω τον πόνο, αγαπώ το διάβασμα και ενημερώνομαι πολύ για την επιστήμη μου. Είμαι χαρούμενη και χαμογελαστή. Κάνω για φαρμακοποιός, το έχω μέσα μου. Κι αυτό. Δεν το βαρυγκομάω.

Αλλά δεν είναι η πραγματική μου κλίση. Συνεχίζω παρά την ατελείωτη κούραση να διαβάζω πολύ και να γράφω υποφερτά, να τελειώνω μυθιστορήματα που παραμένουν στο ντουλάπι μου ανέγγιχτα. Το τελευταίο το έχω στο συρτάρι ένα χρόνο και δεν το έχω στείλει πουθενά. Το Πανεπιστήμιο μου έδωσε το χρόνο και το χώρο να το κάνω. Όσο ήμουν φοιτήτρια (προπτυχιακή και μεταπτυχιακή) έμαθα δυο ξένες γλώσσες ακόμα (ευχέρεια κληρονομημένη κι αυτή από το μπαμπά), συμμετείχα σε διάφορες θεατρικές ομάδες, και σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Αλλά πάνω από όλα έγραφα, έγραφα και διάβαζα διαβολεμένα.

Αν το παιδί μου θελήσει να γίνει φαρμακοποιός δεν θα το αποτρέψω. Αλλά αν οι γονείς προσμένουν να θάψω την πραγματική του κλίση (όποια κι αν είναι αυτή) για τη σιγουριά του επαγγέλματος, είναι βαθιά γελασμένοι.

14/9/10

Θηλασμός αποκλειστικός και απεριόριστος

Θήλασα αποκλειστικά, γιατί το ήθελα και το θέλω ακόμα πολύ. Το μωρό μου δεν έχει πάρει σταγόνα ξένου γάλακτος, γιατί το ήθελα και το θέλω πολύ. Θα σας πω την εμπειρία μου, για να μπορέσουμε όλες να καταλάβουμε πως δεν υπάρχουν εμπόδια, πως το «δεν έχω γάλα» είναι από σπανιότατο έως ανύπαρκτο. Αν εξαιρέσει κανείς τις μανούλες που έχουν προβλήματα με την προλακτίνη, και το ξέρουν έτσι κι αλλιώς από πριν, όλες οι γυναίκες έχουν γάλα για να θηλάσουν. Εκτός από αυτές που υποκύπτουν, που δίνουν ξένο γάλα, που δίνουν "συμπλήρωμα".

Το μωρό μου γεννήθηκε φυσιολογικά, με επισκληρίδιο κι αναγκάστηκε να περάσει μια νύχτα στη μονάδα γιατί είχα διαβήτη κύησης. Έτσι, δεν τον θήλασα από την πρώτη ώρα, αλλά 15 ώρες μετά τον τοκετό. Ο μικρός έπιασε αμέσως στήθος, αλλά ήταν ένα πειναλέο μωρό, που θήλαζε για τους πρώτους μήνες τουλάχιστον 12 ώρες τη μέρα, που κοιμόταν ελάχιστα, που ούρλιαζε όταν δεν κοιμόταν από τους γαστρεντερικούς πόνους. Και που με ακρωτηρίασε. Ναι, ναι, από την κακή στάση αλλά και το συνεχή θηλασμό, έκοψε κομμάτι και από τις δυο θηλές μου, που αιμορραγούσαν και πονούσαν απίστευτα και τίποτα δεν τις έκανε καλά. Ήμουν μια ξέστηθη τρελή μες στο χειμώνα που καμία μαία δεν ήξερε πώς να βοηθήσει. Αν αναρωτιέστε, όχι, αυτά τα κομμάτια δεν…ξαναφύτρωσαν. Ακόμα και τώρα, ειδικά η δεξιά θηλή μου, είναι κουτσουρεμένη.

Πονούσα 24 ώρες το 24ώρο, μέρα και νύχτα. Έτσι πονούσε κι η κοιλίτσα του σκιουράκου. Ηρεμούσε μονάχα όσο θήλαζε, όσο έβαζε το θαυματουργό στοματάκι του πάνω στο στήθος, και το μικρό χεράκι του με χάιδευε. Τότε ηρεμούσα κι εγώ, από τον πόνο, την αϋπνία, την ένταση. Για δυο μήνες δεν έκανα τίποτε άλλο, μόνο θήλαζα. Κι ας είχε πει ο παιδίατρος μόνο 15 λεπτά σε κάθε στήθος, μόνο κάθε 2,5 ώρες. Τον παράκουσα. Ήξερα πως ο θηλασμός είναι απεριόριστος, ελεύθερος, αυτορρυθμιζόμενος.

Και ξαφνικά, όταν ήταν περίπου 50 ημερών ο Δημητράκης μου από κει που έμενε άγρυπνος όλη νύχτα, κοιμήθηκε όλη νύχτα σερί. Οι θηλασμοί μειώθηκαν, οι θηλές μου έγιαναν, έγινε η ώρα του ταΐσματος η πιο ευεργετική. Τώρα πια τα λέμε όσο θηλάζουμε, εκείνος ψάχνει κάτι να χαϊδέψει, το στήθος, το μάγουλο, το στόμα, το χέρι μου. Εγώ του λέω δυο τρία πραγματάκια για τη ζωή. Από την…πείρα μου.

Ο σκίουρος όπως ξέρετε θηλάζει πια μόνο 3 φορές, τρώει φρουτάκια, κρεμούλες και σουπίτσες, σήμερα βάλαμε και κοτοπουλάκι. Αλλά ακόμα ξένο γάλα δεν πήρε. Μην αφήσετε τη μαία, το γυναικολόγο, την μαμά σας, να σας πει πως το θαυματουργό πρωτόγαλά σας δε φτάνει. Τόσο χρειάζεται το παιδί, τρεις κίτρινες σταγόνες μάννα. Κι όταν κατέβει το κανονικό γάλα, μην αφήσετε τον παιδίατρο, τον άντρα ή την πεθερά σας να σας πει πως δεν έχετε «αρκετά λιπαρό γάλα» ή πως «δεν έχετε αρκετό γάλα». Το στήθος κατεβάζει όσο μασουλιέται. Όσο και να μασουλάς την πιπίλα ή το μπιμπερό, γάλα δεν βγάζουν. Σας το λέω εγώ, που πουλάω και το μπιμπερό, και τη θηλή, και τις πιπίλες και το ξένο γάλα. Αλλά κλέφτης δε θα γίνω. Πουλάω και θήλαστρα.

11/9/10

Η χορτόσουπα

Την Τρίτη 7-9-10 ο Δημητράκης μου ξεκίνησε χορτοσουπίτσα. Τί γλυκιά, καλή και άλλα συναφή ακούγεται αυτή πρόταση. Ε, λοιπόν, η έκφραση αηδίας στο πρόσωπο του… Δημητράκη κάθε φορά που γευόταν τη…χορτοσουπίτσα ήταν ανεπανάληπτη. Με τα πολλά και πολλούς πειραματισμούς τον έχω καταφέρει να τρώει καμιά δεκαριά κουταλίτσες αλλά ως εκεί. Μετά το άτιμο πλάσμα θέλει να θηλάσει.

Οι άντρες της οικογενείας επιμένουν πως αυτό είναι φυσιολογικό. Η φρουτόκρεμα είναι νόστιμη, το ρυζάλευρο ακόμα πιο πολύ, η χορτόσουπα και μάλιστα χωρίς αλάτι; Επιμένουν πως πρέπει να του βάλω λίγο κρεατάκι για να νοστιμίσει. Ο γιατρός λέει από βδομάδα, εγώ δεν μπορώ να τον βλέπω να μην τρώει, συμβάλλει στην ήδη έντονη κούρασή μου. Η βάφτιση ενός σκίουρου, η αλλαγή τιμών σε ένα φαρμακείο και ο θηλασμός μαζί μπορεί να σε αφήσουν κουρέλι, δεν το συζητώ.

Κι έτσι ερχόμαστε στο θέμα δουλειάς. Οι καιροί είναι δύσκολοι, και άλλα συναφή. Η μανούλα πρέπει να δουλέψει, η μανούλα αγαπάει τη δουλειά της. Όλα εξαιρετικά. Μόνο που η σκιουρομανούλα το μόνο που θέλει είναι να κάνει χαρές στο σκιουράκι της. Δεν είναι πως δε συγκεντρώνομαι στη δουλειά, είναι που λυπάμαι που δεν είμαι σπίτι. Το χαμόγελο που μου στέλνει το παιδάκι μου μόλις μπαίνω είναι ανεπανάληπτο. Γεμάτο μια χαρά πρωτόγνωρη, που θλίβομαι που του τη στερώ για το υπόλοιπο της μέρας.

Στην αρχή ήταν πιο εύκολο. Τώρα οι ώρες της δουλειάς συσσωρεύονται, οι ώρες της απουσίας μαζεύονται μέσα μου και τίποτα δε μπορεί να τις δικαιολογήσει. Ούτε καν το γεγονός πως πρέπει να έχουμε λεφτά για να φάμε. Και να φτιάχνουμε τη… χορτόσουπα. Που καταλήγει στα σκουπίδια, μην ξεχνιόμαστε.

Υ.Γ. Για όποιους... αναρωτιούνται, το σκιουράκι μας το λένε... Δημητράκη. Πια.

7/9/10

Παίγνιο διαδικτυακό

Mama El με προσκάλεσε στο παιχνίδι κι είπα να παίτσω.....

Πως παίζεται το παιχνίδι; Διαβάστε περικαλώ τις οδηγίες!!!!

-Γράψε ποιος σε προσκάλεσε στο παιχνίδι
-Γράψε 10 πράγματα που αγαπάς
-Κάλεσε 10 ακόμη bloggers να παίξουν κι αυτοί στο παιχνίδι

Λοιπόν, δέκα πράγματα που αγαπώ
1. το σκιουράκι
2. το βασιλόπουλό μου
3. τους γονείς μου
4. τους φίλους μου
5. το γράψιμο
6.. τη δουλειά μου
7.. το μαγείρεμα
8. τα μπλογκάκια μου (ω, ναι, ναι, έχω κι άλλο.... )
9. τις πρωινές ώρες που κανείς ακόμα δεν έχει ξυπνήσει
10. τη ζωή.

Και θα  ήθελα να προσκαλέσω τα παρακάτω μπλογκάκια:

1. Μητρικός θηλασμός
2. Είμαι μαμά
3.Το ημερολόγιο ενος πατέρα
4. Μπόμπιρες
5. Το μπλογκ μιας μαμάς
6. Εγώ κι εσύ μαζί
7. Μάνα είναι μόνο μια
8. Η μαμά της Αννούλας και της Ερατώς
9. Ο μικρός πρίγκηπας Νικόλας
10. Μαμά..δες, μπαμπά..δες

4/9/10

Δεν το πίνω, δεν το πίνω. Λέω να...βαφτιστώ.

Με χαρά θα αναφέρω πως αλλάξαμε γιατρό, που μας είπε πως ο μικρούλης σκιουράκος είναι εξαιρετικά από ανάπτυξη και δε χρειάζεται ξένο γάλα. Οπότε γύρισα κι εγώ τη σκόνη στη θέση της στο ράφι μου για να την πουλήσω (μου έκοψε και δεν την άνοιξα, γιατί έχει κι ένα 20άρικο...) καθώς και μπιμπερό, πιπίλες, θηλές και άλλα συναφή που είχα κουβαλήσει στο σπίτι. Αργότερα....


Η εμπειρία καταγράφεται στα δυσάρεστα. Στα ευχάριστα, αύριο βαφτιζόμαστε. Επειδή η διαδικασία δε με ενθουσιάζει, απλά το είδαμε σαν αφορμή να κάνουμε ένα ωραίο τραπέζι σε συγγενείς και φίλους, δεν έχω άγχος. Διάλεξα μπουμπουνιέρες μέσα σε ένα απόγευμα, όπως και όλα τα άλλα (είναι εξαιρετικά χαριτωμένα, πάντως) και σήμερα θα κάνω κούρα ξεκούρασης. Όλα είναι εδώ. Μόλις έχω φωτογραφίες με τον σκιουράκο να σπαράζει, θα σας ενημερώσω.

2/9/10

Ωδή στο νεο μπαμπά

Είχα τα γενέθλια μου τις προάλλες και μια φίλη από τα παλιά, έγραψε "Είσαι μαμά, είσαι σύζυγος, εργάζεσαι, διαβάζεις πολύ, γράφεις στο μπλογκ...." Ε, λοιπόν ναι, είμαι όλα αυτά κι ίσως και τίποτα μαζί. Αλλά, είμαι όλα αυτά γιατί έχω βοήθεια. Δουλεύω πολλές ώρες και θηλάζω το σκίουρο, και διαβάζω πολύ και κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Αλλά όταν γυρίζω σπίτι έχω μια αγκαλιά να χωθώ και να ξεχαστώ. Κι όταν γυρίζω σπίτι βρίσκω ένα χαρούμενο παιδί που ο μπαμπάς του το έχει αλλάξει, το έχει παίξει, το έχει ταΐσει, το έχει πάει βόλτα, του έχει μιλήσει, το έχει νανουρίσει. Ναι, η "οικονομική κρίση" χτύπησε και τη δική μας πόρτα, ο άντρας μου δεν έχει πρωινή δουλειά. Και κάνει τη σπουδαιότερη δουλειά του κόσμου, μεγαλώνει γερά σκιουράκια.


Oι σημερινοί μπαμπάδες, εν αντιθέσει με τους πατεράδες μας, είναι άψογοι. Ο σύντροφός μου πήρε για πρώτη φορά αγκαλίτσα το παιδάκι μας, όταν εγώ φοβόμουν και να το αγγίξω. Εκείνος ήταν μαζί μου όταν το έβαλα για πρώτη φορά στο στήθος μου, εκείνος, παρ' όλο που τότε δούλευε 15 ώρες το 24ωρο, ξενυχτούσε για να κοιμηθώ μια ώρα παραπάνω, για να κρατήσει το παιδί, να αντέξω. Έφευγε στις 7 το πρωί, ερχόταν στις 10 το βράδυ και ξενυχτούσε ως τις 2 και 3 για να κοιμηθώ μια στάλα. Δε συζητώ για τα αυτονόητα, την πάνα, τη φρουτόκρεμα, το μπάνιο. Γιατί γι' αυτόν αυτά είναι αυτονόητα, τόσο όσο είναι και για μένα. Οι νέοι πατεράδες θα απολαύσουν τα παιδία τους από την αρχή και ολοκληρωτικά. Όπως και οι μανούλες, Και χαίρομαι για αυτό. Δοξάστε τους.