Το χρήμα ή τη δόξα;

Οι γονείς μου μεταξύ σοβαρού και αστείου δήλωσαν πως το σκιουράκι θα γίνει φαρμακοποιός. Κι αυτό με έβαλε σε σκέψεις που πάντα είχα και θα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Γιατί έγινα εγώ φαρμακοποιός. Η πρώτη προφανής και πολύ ειλικρινής απάντηση είναι γιατί η μητέρα μου είναι φαρμακοποιός και διατηρεί ένα ακμαίο φαρμακείο.

Λοιπόν ήμουν ένα παιδί με την τύχη με το μέρος του. Η πραγματική μου κλίση εμφανίστηκε στα δέκα, όχι στα είκοσι ή στα τριάντα μου. Ήμουν ένα παιδί που διάβαζε πολύ και που έγραφε πολύ. Αυτό αγαπούσα να κάνω, αυτό αγαπώ και τώρα. Οι γονείς μου την αγνόησαν την κλίση μου. Ή μάλλον την εκμεταλλεύτηκαν ως ένα βαθμό. Η αγάπη για το διάβασμα και το γράψιμο, το οποιοδήποτε διάβασμα και το οποιοδήποτε γράψιμο, με έκανε εξαιρετική μαθήτρια. Πέρασα στην φαρμακευτική Αθηνών με την πρώτη και χωρίς πολλά ζόρια.

Κι η πραγματική μου κλίση, θα μου πείτε. Αυτή αγνοήθηκε, πέρασε στο περιθώριο, γελοιοποιήθηκε αρκετές φορές από την μητέρα μου στην εφηβεία μου με μεγαλόφωνες αναγνώσεις κειμένων μου που "έτυχε" να βρει στο δωμάτιο μου σε συγγενείς και φίλους. Τη μητέρα μου τη συγχωρώ, τόσο ήξερε τόσο έκανε. Τον πατέρα μου, από τον οποίο έχω κληρονομήσει εν πολλοίς την κλίση προς τις τέχνες, όχι. Ο πατέρας μου φοβήθηκε, πως δεν θα γίνω φαρμακοποιός ή γιατρός, πως δεν θα έχω να φάω. Ο πατέρας μου ήξερε και δε βοήθησε.

Από την άλλη, αποφάσισα αργά να γίνω φαρμακοποιός, κοντά στα 17 μου, όταν έφτιαχνα μηχανογραφικό. Δεν ήταν μια απόφαση αυθόρμητη, ήταν ζυγιασμένη και σωστή. Αγαπώ τους ανθρώπους, την επαφή μαζί τους, να τους ανακουφίζω τον πόνο, αγαπώ το διάβασμα και ενημερώνομαι πολύ για την επιστήμη μου. Είμαι χαρούμενη και χαμογελαστή. Κάνω για φαρμακοποιός, το έχω μέσα μου. Κι αυτό. Δεν το βαρυγκομάω.

Αλλά δεν είναι η πραγματική μου κλίση. Συνεχίζω παρά την ατελείωτη κούραση να διαβάζω πολύ και να γράφω υποφερτά, να τελειώνω μυθιστορήματα που παραμένουν στο ντουλάπι μου ανέγγιχτα. Το τελευταίο το έχω στο συρτάρι ένα χρόνο και δεν το έχω στείλει πουθενά. Το Πανεπιστήμιο μου έδωσε το χρόνο και το χώρο να το κάνω. Όσο ήμουν φοιτήτρια (προπτυχιακή και μεταπτυχιακή) έμαθα δυο ξένες γλώσσες ακόμα (ευχέρεια κληρονομημένη κι αυτή από το μπαμπά), συμμετείχα σε διάφορες θεατρικές ομάδες, και σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Αλλά πάνω από όλα έγραφα, έγραφα και διάβαζα διαβολεμένα.

Αν το παιδί μου θελήσει να γίνει φαρμακοποιός δεν θα το αποτρέψω. Αλλά αν οι γονείς προσμένουν να θάψω την πραγματική του κλίση (όποια κι αν είναι αυτή) για τη σιγουριά του επαγγέλματος, είναι βαθιά γελασμένοι.