11/5/11

Φοβάμαι

Πέρα από κάθε αίσθηση , φοβάμαι, φοβάμαι πως τώρα που έγινα μητέρα θα πάψω να είμαι οτιδήποτε άλλο. Από την μια τώρα ξεχωρίζουν τα σημαντικά και μένουν τα άλλα πίσω, χωρίς καμία ντροπή, χωρίς καν την αίσθηση της αυτοκαταστροφής που θα με συντρόφευε άλλοτε. Τα ξεχωριστά φωσφορίζουν, το μωρό, ο άντρας μου, η λογοτεχνία. Αυτά. Τα άλλα, το σπίτι, η δουλειά, το μαγείρεμα, που κάποτε μου φαίνονταν πιο ουσιαστικά και σημαντικά από ότι είναι ξεθωριάζουν. Η ζωή μου έπρεπε να μπει σε δεύτερη μοίρα για να κατανοήσω τί είναι αυτό που με νοιάζει.
Θεωρώ αυτονόητη την λυσσαλέα αγάπη που έχω για το γιο μου, κι όμως φοβάμαι, μην καταντήσω ένα άμοιρο πλάσμα που δεν κατόρθωσε τίποτα. Είμαι 33.... Ούτε λίγα ούτε πολλά. Δεν είμαι μεγάλη για να κυνηγήσω τα όνειρα μου, για να ακούσω την ψυχή μου. Αλλά έχω κι ένα παιδί που πρέπει να φάει. Φοβάμαι, μην καταντήσω εκείνη η μάνα που θέλει να ζήσει το παιδί της τη ζωή που δεν έζησε. Δυστυχισμένο παιδί, δυστυχισμένη μάνα.

Μόνο θλίψη

Ομολογώ πως ένα χρόνο πριν, στην τραγική ιστορία της marfin είχα συγκλονιστεί, όχι μόνο από το χαμό τριών ανθρώπων, αλλά από το χαμό μιας εγκύου. Επαναλάμβανα συνέχεια με ένα πείσμα κακό, τέσσερις άνθρωποι, τέσσερις άνθρωποι χάθηκαν. Η σημερινή ιστορία με έχει ακόμα περισσότερο ταρακουνήσει. Με τη σθένος πήγε αυτή η γυναίκα να γεννήσει και πως θα κρατά αγκαλίτσα το μωρό της, τί θα πει στο άλλο της παιδάκι, χωρίς να γυρνούν ανόητα πράγματα στο μυαλό της, όπως «Κι αν δεν τον είχα πρήξει να μην ξεχάσει την κάμερα;». Δεν μπορώ καν να διανοηθώ πως.

Πριν γίνω μητέρα θεωρούσα πως παιδιά κάνει όλος ο κόσμος. Όμως παρ’ όλο που αυτό είναι μια γενική αλήθεια, το παιδί που κάνεις εσύ σε σημαδεύει, είναι το σπουδαιότερο επίτευγμα, όποιος κι αν είσαι, ό,τι άλλο κι αν έχεις καταφέρει. Ο άνθρωπος αυτός έφυγε ένα από τα σημαντικότερα ξημερώματα της ζωής του, έτσι ξαφνικά, χωρίς να φταίει, χωρίς να το περιμένει. Είναι η «τύχη» του καθενός, η μοίρα; Είναι κάτι τόσο αναπότρεπτα κακό που δεν μπορείς παρά να κάτσεις σπασμένος. Δεν έχεις τί να πεις γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν λόγια.

Εγώ το μόνο που εύχομαι είναι να προστατευτούν μητέρα και παιδάκια από την οργή, από την ανάγκη για εκδίκηση. Η θλίψη είναι τεράστια, όλη η Ελλάδα πενθεί μαζί τους, δεν χρειάζονται άλλη αρνητικότητα.




5/5/11

Δυο γαμημένες ώρες

Χθες το απόγευμα έκανα κάτι που δεκατέσσερις μήνες τώρα δεν έχω ξανακάνει, γύρισα από τη δουλειά κι ενώ ήταν να φυλάξω μόνη μου τον μικρούλη και να έχω τόσες ώρες δικές μας, προτίμησα για 2 από τις 5 ώρες να τον πάω στη μαμά μου. Ήμουν στα όρια μου. Το ξέρω ότι τον βλέπω λίγο, πως έχω μόνο δυο απογεύματα την εβδομάδα και το ΣΚ για να είμαι μαζί του, πως τις άλλες μέρες γυρίζω στις 9, πίνουμε γάλα, κάνουμε μπάνιο και πάει για ύπνο. Τα ξέρω όλα αυτά, κι όμως για δυο ώρες τον άφησα. Δεν έκανα τίποτα σημαντικό, λίγη γυμναστική, ένα μπάνιο, λίγο μαγείρεμα. Κι όμως νιώθω ανανεωμένη, δεν έχω πια διάθεση να κλάψω, δεν αισθάνομαι πια η πιο χοντρή και άσχημη γυναίκα στον κόσμο.
 
 
Οι παππούδες ξετρελάθηκαν από τη χαρά τους που θα τον είχαν ολόδικο τους σπίτι τους, ο μικρός γύρισε μες στα γέλια και τις αγάπες. Τότε γιατί νιώθω τόσες τύψεις, δεν ξέρω. Δυο ώρες, ούτε δυο μέρες, ούτε δυο μήνες. Πως άλλαξαν έτσι οι προτεραιότητες μου κι έπεσα τόσο με τα μούτρα, δεν το κατάλαβα. Εντάξει είμαι γυναίκα και κάθε γυναίκα είναι βιομηχανία τύψεων. Αλλά δυο ώρες;
 
 
Ίσως να έχω εκπαιδευτεί να κάνω πάντα το "σωστό". Να είμαι πάντα "τέλεια". Και τώρα που αυτό είναι αδύνατο, κάτι μέσα μου σπάει. Χθες, ξέχασα πως έχουμε επέτειο 8 χρόνων με τον άντρα μου. Ακόμα και πέρυσι με ένα λεχούδι, το θυμόμουν, και μάλιστα με ένταση. Τώρα με ένα μεγαλύτερο παιδάκι, το ξέχασα. Κάποιες φορές δυσκολεύομαι για τα βασικά, να φτιάξω ένα φαγητό της προκοπής, να κάνω ένα μπάνιο, να λειτουργήσω επαγγελματικά. Νιώθω να βουλιάζω. Κι όμως δεν έχω κατάθλιψη, δεν ξυπνάω και κοιτάω το ταβάνι, δεν σέρνομαι από κρεβάτι σε κρεβάτι, το αντίθετο. Σηκώνομαι το πρωί χωρίς να χουζουρέψω, κάνω ένα σωρό δουλειές, ξυπνά ο μικρός, του δίνω γάλα, πάω στη δουλειά, γυρίζω, τον ταΐζω, τον παίζω, ξαναπάω στη δουλειά, γυρίζω του δίνω γάλα, τον κάνουμε μπάνιο, είναι δέκα η ώρα και καταρρέω. Αλλά όχι, τότε μαγειρεύω, γράφω, πρέπει να κάνω μπάνιο, δουλειές του σπιτιού, γυμναστική, α, και να χαλαρώσω με τον άντρα μου, να πω δυο κουβέντες, να θυμηθούμε πως είμαστε ανδρόγυνο. Όλα αυτά 10 με 11. Κάποτε τα καταφέρνω και κάποτε όχι.
 
 
Δυο ώρες. Ο μικρούλης δεν έχει κοιμηθεί ποτέ εκτός σπιτιού, δεν τον έχει φυλάξει κανείς πάνω από τρίωρο, κι αυτό αν δουλεύουμε κι οι δυο μαζί (που συμβαίνει ένα απόγευμα την εβδομάδα), πάντα είναι με έναν από τους δυο μας. Με έναν.... Δυο γαμημένες ώρες, και τις σκέφτομαι ακόμα.