5/5/11

Δυο γαμημένες ώρες

Χθες το απόγευμα έκανα κάτι που δεκατέσσερις μήνες τώρα δεν έχω ξανακάνει, γύρισα από τη δουλειά κι ενώ ήταν να φυλάξω μόνη μου τον μικρούλη και να έχω τόσες ώρες δικές μας, προτίμησα για 2 από τις 5 ώρες να τον πάω στη μαμά μου. Ήμουν στα όρια μου. Το ξέρω ότι τον βλέπω λίγο, πως έχω μόνο δυο απογεύματα την εβδομάδα και το ΣΚ για να είμαι μαζί του, πως τις άλλες μέρες γυρίζω στις 9, πίνουμε γάλα, κάνουμε μπάνιο και πάει για ύπνο. Τα ξέρω όλα αυτά, κι όμως για δυο ώρες τον άφησα. Δεν έκανα τίποτα σημαντικό, λίγη γυμναστική, ένα μπάνιο, λίγο μαγείρεμα. Κι όμως νιώθω ανανεωμένη, δεν έχω πια διάθεση να κλάψω, δεν αισθάνομαι πια η πιο χοντρή και άσχημη γυναίκα στον κόσμο.
 
 
Οι παππούδες ξετρελάθηκαν από τη χαρά τους που θα τον είχαν ολόδικο τους σπίτι τους, ο μικρός γύρισε μες στα γέλια και τις αγάπες. Τότε γιατί νιώθω τόσες τύψεις, δεν ξέρω. Δυο ώρες, ούτε δυο μέρες, ούτε δυο μήνες. Πως άλλαξαν έτσι οι προτεραιότητες μου κι έπεσα τόσο με τα μούτρα, δεν το κατάλαβα. Εντάξει είμαι γυναίκα και κάθε γυναίκα είναι βιομηχανία τύψεων. Αλλά δυο ώρες;
 
 
Ίσως να έχω εκπαιδευτεί να κάνω πάντα το "σωστό". Να είμαι πάντα "τέλεια". Και τώρα που αυτό είναι αδύνατο, κάτι μέσα μου σπάει. Χθες, ξέχασα πως έχουμε επέτειο 8 χρόνων με τον άντρα μου. Ακόμα και πέρυσι με ένα λεχούδι, το θυμόμουν, και μάλιστα με ένταση. Τώρα με ένα μεγαλύτερο παιδάκι, το ξέχασα. Κάποιες φορές δυσκολεύομαι για τα βασικά, να φτιάξω ένα φαγητό της προκοπής, να κάνω ένα μπάνιο, να λειτουργήσω επαγγελματικά. Νιώθω να βουλιάζω. Κι όμως δεν έχω κατάθλιψη, δεν ξυπνάω και κοιτάω το ταβάνι, δεν σέρνομαι από κρεβάτι σε κρεβάτι, το αντίθετο. Σηκώνομαι το πρωί χωρίς να χουζουρέψω, κάνω ένα σωρό δουλειές, ξυπνά ο μικρός, του δίνω γάλα, πάω στη δουλειά, γυρίζω, τον ταΐζω, τον παίζω, ξαναπάω στη δουλειά, γυρίζω του δίνω γάλα, τον κάνουμε μπάνιο, είναι δέκα η ώρα και καταρρέω. Αλλά όχι, τότε μαγειρεύω, γράφω, πρέπει να κάνω μπάνιο, δουλειές του σπιτιού, γυμναστική, α, και να χαλαρώσω με τον άντρα μου, να πω δυο κουβέντες, να θυμηθούμε πως είμαστε ανδρόγυνο. Όλα αυτά 10 με 11. Κάποτε τα καταφέρνω και κάποτε όχι.
 
 
Δυο ώρες. Ο μικρούλης δεν έχει κοιμηθεί ποτέ εκτός σπιτιού, δεν τον έχει φυλάξει κανείς πάνω από τρίωρο, κι αυτό αν δουλεύουμε κι οι δυο μαζί (που συμβαίνει ένα απόγευμα την εβδομάδα), πάντα είναι με έναν από τους δυο μας. Με έναν.... Δυο γαμημένες ώρες, και τις σκέφτομαι ακόμα. 

5 σχόλια:

Ελισσάβετ Γεωργιάδη είπε...

Ποιον μου θυμίζει; Ποιον μου θυμίζει; Αααααα εμένα φυσικά!!!!!!
Ο γιόκας σου είναι μικρούλης ακόμα. Οι δικές μου μεγάλωσαν,όπως λένε οι ίδιες...... Αλλά οι τύψεις της μαμάς δεν φεύγουν! Υπάρχουν βράδια που θέλω να μην πηγαίνω στη δουλειά, να μένω σπίτι, να περνάω περισσότερες ώρες μαζί τους, να κάνουμε περισσότερα πράγματα μαζί. Τα έχω γράψει κατά καιρούς στο δικό μου ιστολόγιο.
Ήθελες να αφιερώσεις δύο ώρες στον εαυτό σου. Καλά έκανες! Σήμερα θα αφιερώσεις δύο ώρες στο γιόκα σου!

Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Τα ίδια περάσαμε όλες κι έτσι μάθαμε ότι τα παιδιά είναι μια χαρά και χωρίς εμάς! Να το ξανακάνεις! Η φροντίδα του εαυτού είναι υγεία και θετικό πρότυπο για τα παιδιά μας!

skiouromanoula είπε...

Έχετε δίκιο κορίτσια, αλλά θα το μάθω σιγά σιγά φαίνεται αυτό το μάθημα. Η αρχή έγινε.... Και τον μικρούλη θα τον βοηθήσει να είναι σε καλύτερη διάθεση η μαμά του.

Elena είπε...

Οι ώρες που δίνεις για τον εαυτό σου κατ' επέκταση είναι σαν ώρες που δίνεις και για τον γιοκα σου μια και μια ευτυχισμένη μαμά {ιδανικά χωρίς τύψεις} είναι μια ακόμα καλύτερη μαμα! :))

skiouromanoula είπε...

Το καταλαβαίνω σιγά σιγά. Τόσο που σκέφτομαι να τις καθιερώσω αυτές τις δυο ωρίτσες....