26/7/10

Το θαύμα της ζωής

Δεν πιστεύω ιδιαίτερα σε τίποτα μεταφυσικό ή θρησκευτικό. Την ηθική και τα όρια τα βάζω εγώ στον εαυτό μου για να κάνω καλύτερη τη ζωή μου και να εξελιχθώ ως άνθρωπος κι όχι για την φρούδα υπόσχεση της αθανασίας. Όμως πάντα πίστευα στη δύναμη της αγάπης, γιατί τα χάδια, τα φιλιά και τα γλυκόλογα είναι πανάκεια για κάθε ψυχικό πόνο και φάρμακο για αρκετούς σωματικούς.

Τώρα πιστεύω και στο θαύμα της ζωής. Ένα ωάριο και ένα σπερματοζωάριο, ένα τίποτα και ένα τίποτα, φτιάχνουν μαζί τα πάντα, ένα σκιουράκι. Το παιδί μου πριν από έναν χρόνο και κάτι δεν υπήρχε ούτε ως ιδέα. Μετά το σποράκι άρχισε να φυτρώνει στην κοιλίτσα μου. Και τώρα με παίρνει αγκαλίτσα και μου χαϊδεύει το λαιμό.

Η πίστη στη ζωή και την άγρια δύναμη της είναι το μόνο μεταφυσικό ολίσθημα που επιτρέπω στον εαυτό μου.

24/7/10

Επιστροφή στη δουλειά

Ξύπνησα σήμερα το πρωί με έναν κόμπο κάπου ανάμεσα στο στομάχι και το λαιμό. Συνειδητοποίησα, κάπως αργά είναι η αλήθεια, πως μου μένει μονάχα μια εβδομάδα σπίτι με το μωράκι μου, από την επόμενη Δευτέρα πηγαίνω δουλειά. Από την επόμενη Δευτέρα θα τρώει τη φρουτόκρεμά του χωρίς εμένα κι εγώ θα πρέπει να ασχολούμαι με άλλα πράγματα, να μην μπορώ να ανακατεύω τα μαλλάκια του ανά πάσα στιγμή. Αγαπώ τη δουλειά μου κι αν κάποτε άλλοτε μου έλεγαν να γίνω μόνο νοικοκυρά θα γελούσα. Τώρα η ιδέα της επιστροφής είναι αποκρουστική. Είναι επίσης και απολύτως αναγκαία, δεν έχω επιλογή.

Είναι ακόμα τόσο μικρούλης, τόσο ευάλωτος. Κι ας τον αφήνω στα πολύ καλά χέρια του μπαμπά του (πατέρας και γιος λατρεύουν ο ένας τον άλλον και περνάνε πολλές ώρες μαζί έτσι κι αλλιώς) δε μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα άλλο παρά σε αυτή τη σκέψη, δε θα είμαι εδώ να χαϊδεύω τα μαλλάκια του. Υποψιάζομαι πως αυτός ο κόμπος, μαζί με μια άγρια διάθεση για κλάμα και μια ύποπτη συνεχόμενη αίσθηση πως θα τα βγάλω, δε θα φύγει τόσο εύκολα. Όπως σε όλα τα άλλα που αφορούν ένα μωρό που γεννήθηκε από νέους και άπειρους γονείς, μόνο μια λέξη μπορεί να με παρηγορήσει. Ίδωμεν.

Υ.Γ. Η σκληρή πραγματικότητα που λέει πως μητέρα που γυρίζει στη δουλειά συνήθως σταματά και το θηλασμό μου δημιουργεί ακόμα χειρότερη διάθεση.

23/7/10

Φάγαμε το μήλο. Στόπ.

Φάγαμε το μήλο. Στόπ. Μας άρεσε πολύ για πρώτη φορά. Στοπ. Η μανούλα χάρηκε που τον θήλασε μετά. Στοπ. Ε; Πέντε μήνες περίμενα να αρχίσουμε τις στερεές, φανταζόμουν τη στιγμή στο μυαλό μου και τη λαχταρούσα κι έπειτα χάρηκα που τον...θήλασα;

Γι' αρχή αυτό το λιωμένο μήλο δεν είναι ακριβώς στερεό. Για πιο μετά χάθηκε η ιδιωτικότητα του θηλασμού, το παιδί μου έφαγε μπροστά σε όλους. Έπειτα, είμαι τρελή και παλαβή με το γιο μου και παραλογίζομαι, το καταλαβαίνω. Ο σκίουρος, πάντως, κύριος. Τις τελευταίες κουταλιές μάλιστα άνοιξε το στοματάκι και τις έκανε μια χαψιά. Ελπίζω να είναι έτσι και σήμερα!!! Ανυπομονώ πάλι.

Ανθρωπάκι, με εντελώς ενήλικες αντιδράσεις. Που τεντώνεται, τρίβει τα ματάκια του, γλύφει τα χειλάκια του, λαχταράει. Ή έχω το πιο εκφραστικό μωρό του κόσμου ή η ανθρώπινη φύση είναι από μικρή έκδηλη. Ανθρωπάκι που έχει μάθει να μας χειρίζεται ήδη. Και που τρώει και με κουτάλι. Απίστευτο. Κι ακόμα πιο απίστευτα αυτά που θα καταφέρει τους μήνες που ακολουθούν. Κάθε καινούριο πράγμα σαν εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Και κάθε καινούρια εμπειρία μια στιγμούλα πιο κοντά στο να γίνει το μωράκι μου παιδάκι.

21/7/10

Μόλις γυρίσαμε από τον παιδίατρο όπου συνέβησαν τα εξής κοσμοϊστορικά, πρώτον κάναμε δυο εμβόλια (πνευμονιόκοκκου και μηνιγγιτιδόκοκκου) και δεύτερον μας είπε να αρχίσουμε φρουτάκια. Ελπίζω να μην κάνουμε πυρετούλη γιατί τον προηγούμενο μήνα κάναμε μετά το εμβόλιο. Κι ελπίζω όλα να πάνε καλά αύριο που θα αρχίσουμε μήλο. Είμαι εντελώς άσχετη, ούτε πως να το φτιάξω δεν ξέρω, ενθουσιασμένη και λίγο τρομοκρατημένη. Από την άλλη, επειδή θήλαζα ως τώρα αποκλειστικά χωρίς μπιμπερό, δεν ξέρω πως θα νιώσω όταν τον δω να τρώει κάτι με το κουταλάκι κι όχι από το στήθος. Θα δείξει.

Τέρμα λοιπόν ο αποκλειστικός θηλασμός, από δω και μπρος σκέτος θηλασμός. Δεν το περίμενα πως θα έρθει αυτή η ώρα τόσο γρήγορα. Δεν το πίστευα πως θα καταφέρω να τον θηλάσω καν. Και τώρα φτάσαμε εδώ. Μεγαλώνουμε.

Και πήρα κι ένα σωρό πραγματάκια, μπολάκια, κουταλάκια, καθισματάκι φαγητού. Η καταναλωτική μανία σε όλο της το μεγαλείο. Όλα μου τα λεφτά στα μωρουδιακά τα χαλάω. Κι ας έλεγα πάντα πως δε με νοιάζουν αυτά. Κοίτα να δεις.



20/7/10

Ένας ακροβάτης, βάτης, βάτης....

Λοιπόν ο μικρούλης ακροβάτης που χθες είχε μηνογενέθλια κι έγινε 5 μηνών δεν χωράει πια στο λίκνο του. Κάθε πρωί τον τελευταίο καιρό ξυπνούσε με τα μπουτάκια χωμένα ανάμεσα στα κάγκελα, το κεφαλάκι ζουπηγμένο στην πάντα, μπρούμυτα, να κάνει τη χελώνα. Τί να κάνει η δόλια μάνα που δε θέλει ακόμα να πάει το παιδάκι της στην κούνια του στο δωμάτιο του; Ξεστήνει το λίκνο και στήνει το παρκοκρέβατο. Και ναι μεν το παρκοκρέβατο είναι διπλό σε μέγεθος από το λίκνο, ο μικρός ακροβάτης όμως ξύπνησε μπρούμυτα, κάνοντας τη χελώνα και ξύνοντας τη μουρίτσα στο δίχτυ του πάρκου. Υποψιάζομαι πως και στην κούνια τα ίδια θα κάνει.

Κι εδώ μπαίνει το φλέγον ερώτημα. Πότε θα μετακομίσει ο μικρούλης στο δωμάτιο του; Εγώ λέω πως το ποτέ είναι μια πολύ καλή ημερομηνία!!! Αλλά μάλλον όταν είναι δεκαπέντε χρονών θα θέλει την ιδιωτικότητά του, ε; Ή δε θα χωράει στο παρκοκρέβατο.... Δε θέλω, δε θέλω, δε θέλω να μετακομίσει από το δωμάτιο μας. Αλλά πάλι ξέρω πως πρέπει. Αν όχι αυτόν τον μήνα, τότε τον επόμενο. Μάλλον με περιμένουν καινούριες άγρυπνες νύχτες.

19/7/10

Ξαφνικά είμαστε τρεις

Το πιο απίστευτο πράγμα από όλα είναι αυτή εντελώς περίεργη αίσθηση που έρχεται και φεύγει, η συνειδητοποίηση πως υπάρχει ένα μωράκι μέσα στο σπίτι και πως είμαι η μαμά του. Και δεν το νιώθω μόνο εγώ, αλλά και ο μπαμπάς του, σα να είναι μια παράλληλη πραγματικότητα αυτό που γίνεται, η γέννηση ενός παιδιού και η ένταξή του στη ζωή του ζευγαριού είναι μια εξω-λογική εμπειρία. Ξαφνικά είμαστε τρεις.

Και ποιοί τρεις. Ο ένας, ο πιο ευάλωτος, ο πιο μικρός, ο πιο αγαπημένος χρειάζεται διαρκή φροντίδα. Είναι ώρες ώρες που ξεχνιέμαι, του μιλάω σα να απευθύνομαι σε ενήλικα, κι άλλες που έχω πλήρη συνείδηση πως πρόκειται για μωρό και αρχίζω τα αγκού και τα τσα. Κι ακόμα πιο περίεργα υπάρχουν στιγμές που νομίζω πως καταλαβαίνει αυτά που του λέω. Λέω ας πούμε πως τον αγαπώ, πως είναι τυχερός που γεννήθηκε σε μια οικογένεια που αγαπιέται και κάθεται ήσυχος και με κοιτά σα να καταλαβαίνει πως αυτά που λέμε είναι σοβαρά, πως έχουν αντίκτυπο στη ζωή του.

Το πιο απίστευτο πράγμα από όλα είναι αυτό το μωρό που κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο. Το μόνο που έχει σημασία και μπορεί να δίνει έστω και λίγο νόημα.

18/7/10

Νιώθω την ανάγκη να γράψω για το μωρό μου, μη ρωτήσετε γιατί. Έχω την απόλυτη επιθυμία να μοιραστώ τις σκέψεις μου από τότε που έγινα μανούλα. Και καταλαβαίνω πως αυτό είναι κουραστικό για όποιον δεν είναι σε αυτή τη φάση. Γι’ αυτό δημιουργήθηκε αυτός ο ιστοχώρος, για να επικοινωνήσω τη χαρά και τις ανησυχίες μου, να αφεθώ ελεύθερη να γράψω για το παιδί μου όπως και όσο θέλω. Πρώτα οι συστάσεις λοιπόν, λέγομαι Κατερίνα Μαλακατέ, είμαι 31 στα 32 και έγινα μανούλα πριν από περίπου 5 μήνες. Ο σκιουράκος είναι ένα όμορφο μωράκι (κουκουκουκουβααααααααααααααααα) που γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου του 2010 και έχει καταλάβει τη ζωή μου.


















'Ενας μικρός θεούλης που θηλάζει τη μανούλα του και της δημιουργεί απορίες συνέχεια.Είναι φυσιολογικό αυτό το κλάμα, έχει φάει αρκετά, γιατί δεν κάνει κακάκια, τί θα είναι καλύτερο να του πάρω; Και πώς θα γυρίσω στη δουλειά, οεο; Όλα ανάκατα, από τα σημαντικά στα ασήμαντα και πάλι από την αρχή। Πιστεύω πως τούτο το μπλογκ κάπως θα με βοηθήσει να τα ξεμπλέξω...