Φάγαμε το μήλο. Στόπ. Μας άρεσε πολύ για πρώτη φορά. Στοπ. Η μανούλα χάρηκε που τον θήλασε μετά. Στοπ. Ε; Πέντε μήνες περίμενα να αρχίσουμε τις στερεές, φανταζόμουν τη στιγμή στο μυαλό μου και τη λαχταρούσα κι έπειτα χάρηκα που τον...θήλασα;
Γι' αρχή αυτό το λιωμένο μήλο δεν είναι ακριβώς στερεό. Για πιο μετά χάθηκε η ιδιωτικότητα του θηλασμού, το παιδί μου έφαγε μπροστά σε όλους. Έπειτα, είμαι τρελή και παλαβή με το γιο μου και παραλογίζομαι, το καταλαβαίνω. Ο σκίουρος, πάντως, κύριος. Τις τελευταίες κουταλιές μάλιστα άνοιξε το στοματάκι και τις έκανε μια χαψιά. Ελπίζω να είναι έτσι και σήμερα!!! Ανυπομονώ πάλι.
Ανθρωπάκι, με εντελώς ενήλικες αντιδράσεις. Που τεντώνεται, τρίβει τα ματάκια του, γλύφει τα χειλάκια του, λαχταράει. Ή έχω το πιο εκφραστικό μωρό του κόσμου ή η ανθρώπινη φύση είναι από μικρή έκδηλη. Ανθρωπάκι που έχει μάθει να μας χειρίζεται ήδη. Και που τρώει και με κουτάλι. Απίστευτο. Κι ακόμα πιο απίστευτα αυτά που θα καταφέρει τους μήνες που ακολουθούν. Κάθε καινούριο πράγμα σαν εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Και κάθε καινούρια εμπειρία μια στιγμούλα πιο κοντά στο να γίνει το μωράκι μου παιδάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου