Λοιπόν ο μικρούλης ακροβάτης που χθες είχε μηνογενέθλια κι έγινε 5 μηνών δεν χωράει πια στο λίκνο του. Κάθε πρωί τον τελευταίο καιρό ξυπνούσε με τα μπουτάκια χωμένα ανάμεσα στα κάγκελα, το κεφαλάκι ζουπηγμένο στην πάντα, μπρούμυτα, να κάνει τη χελώνα. Τί να κάνει η δόλια μάνα που δε θέλει ακόμα να πάει το παιδάκι της στην κούνια του στο δωμάτιο του; Ξεστήνει το λίκνο και στήνει το παρκοκρέβατο. Και ναι μεν το παρκοκρέβατο είναι διπλό σε μέγεθος από το λίκνο, ο μικρός ακροβάτης όμως ξύπνησε μπρούμυτα, κάνοντας τη χελώνα και ξύνοντας τη μουρίτσα στο δίχτυ του πάρκου. Υποψιάζομαι πως και στην κούνια τα ίδια θα κάνει.
Κι εδώ μπαίνει το φλέγον ερώτημα. Πότε θα μετακομίσει ο μικρούλης στο δωμάτιο του; Εγώ λέω πως το ποτέ είναι μια πολύ καλή ημερομηνία!!! Αλλά μάλλον όταν είναι δεκαπέντε χρονών θα θέλει την ιδιωτικότητά του, ε; Ή δε θα χωράει στο παρκοκρέβατο.... Δε θέλω, δε θέλω, δε θέλω να μετακομίσει από το δωμάτιο μας. Αλλά πάλι ξέρω πως πρέπει. Αν όχι αυτόν τον μήνα, τότε τον επόμενο. Μάλλον με περιμένουν καινούριες άγρυπνες νύχτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου