21/11/10

Μάνα, μητέρα, μαμά

Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα καταλάβαινες αυτόματα τη μανούλα σου μόλις γινόσουν μάνα κι όλοι θα ζούσαν χαρούμενα μετά. Σε αυτόν, νομίζω πως μανάδες και κυρίως κόρες συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν η μια την άλλη.


Πολλά από τα στοιχεία του χαρακτήρα μας είναι κοινά, είμαστε κι οι δυο ξερόλες και εγωίστριες, ικανές να ανταπεξέλθουμε σε δύσκολες καταστάσεις, δυναμικές κάποιες φορές ακραία. Με λίγα λόγια δυο ηγετικές φιγούρες. Από την άλλη είμαστε ο άνθρωπος που θα έρθεις για συμβουλή και παρηγοριά, που θα στηριχθείς για να μην πέσεις, που ξέρεις πως ποτέ δε θα σε απογοητεύσει. Τα αντίθετά μας είναι εξίσου πολλά, έχω την έμφυτη δειλία του πατέρα μου, την αγάπη του για τα γράμματα και τις τέχνες, την ανάγκη να διαβάζω και να εξελίσσομαι.

Καμία από τις δυο μας δεν έχει ήπιες αντιδράσεις, τουλάχιστον όχι αναμετάξυ μας. Κι αν κάνουμε πως ανεχόμαστε το «λάθος», κάποια στιγμή έρχεται η έκρηξη. Επίσης έχουμε πολλή αγάπη, οικειότητα και μια τρελή αδυναμία η μια στην άλλη που ώρες ώρες φτάνει σε όρια τρέλας. Πονάω όταν πονάει, πονάει όταν πονάω. Εκρηκτικό μίγμα.

Τσακωνόμαστε για ασήμαντη αφορμή, τσακωνόμαστε γιατί έχουμε μια κοσμοθεωρία ολόκληρη διαφορά, προσπαθούμε να επιβληθούμε η μία στην άλλη για το «καλό της». Φθειρόμαστε. Πολλές φορές αναλώνουμε καλές δυνάμεις που θα μπορούσαν να σπαταληθούν δημιουργικά. Και αγαπιόμαστε. Και φτιάχνουμε δέκα πράγματα ταυτόχρονα η κάθε μια και τα κάνουμε καλά. Είμαστε σαρωτικές, πολλές φορές ενοχλητικές για τους γύρω, γιατί είμαστε τόσο απασχολημένες μεταξύ μας.

Μας σώζουν τα χάδια και τα φιλιά. Στην κυριολεξία. Και τα δικά μας και με τις οικογένειες μας. Πάνω από όλα τρεφόμαστε από αυτά, από το άγγιγμα, την επαφή, την αγάπη που είναι δύναμη σαρωτικότερη κι από μας τις δυο μας. Και το χαμόγελο. Δεν κατάφερα ποτέ σε κανέναν να μην χαμογελάω κι αυτό το πήρα από κείνη. Μας σώζει πως είμαστε μάνα και κόρη. Τον γονιό σου δεν μπορείς να τον αγνοήσεις, γιατί ο γονιός ό,τι κι αν λες θα σε αγαπάει περισσότερο από όσο τον αγαπάς εσύ. Κι αν μου έμαθε κάτι η μητρότητα είναι αυτό και τίποτα άλλο. Δεν έγινα καλύτερη, ούτε την κατάλαβα στιγμή, ούτε τίποτα. Απλά ξέρω πως όσο κι αν νταντεύω το μικρό μωρό που είναι η μαμά μου, εκείνη πάντα θα παραμένει η μάνα μου.

13/11/10

Μακροχρόνιος θηλασμός



Με απασχολεί τελευταία το θέμα του μακροχρόνιου θηλασμού. Δεν ξέρω αν και κατά πόσον είμαι έτοιμη να δεχθώ την κατακραυγή του να θηλάζω ένα νήπιο άνω του έτους. Ήδη ακόμα κι αυτοί που ενθουσιάζονταν που θηλάζω έχουν αρχίσει να μου ρίχνουν λοξές ματιές που ο σκίου είναι 9 μηνών και δεν έχει πάρει ξένο γάλα. Πάντα υπήρχαν δύσπιστοι, κακεντρεχή σχόλια ακούω για το θηλασμό από τότε που σαράντισε, τώρα όμως γίνονται ακόμα περισσότεροι.

Διαβάζω ιατρικές μελέτες αλλά και τη σύσταση του παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Τα βρέφη πρέπει να θηλάζουν ως τα δυο έτη κι έπειτα ο θηλασμός συνεχίζει να είναι χρήσιμος αλλά όχι απαραίτητος ως τα 7 έτη!! Οι οδηγίες είναι σαφείς, μέχρι δυο χρονών τα βρέφη πρέπει να θηλάζουν, όχι απλά μπορούν, πρέπει. Πώς θηλάζεις όμως ένα νήπιο που τρώει μπριζόλα; Να μου πεις με τον ίδιο τρόπο που θηλάζεις ένα παιδί που τρώει λιωμένο μοσχάρι και κοτόπουλο. Εμένα άλλο με απασχολεί, η ομιλία. Κάποια στιγμή το παιδί μπορεί να σου ζητάει γάλα. Και θα σου ζητάει τα στήθη σου. Από την μια αυτό είναι η ύψιστη μαμαδίστικη καταξίωση. Από την άλλη μου φαίνεται κάπως άβολο.

Η οικογένεια μου έχει βεβαρημένο ιστορικό σακχαρώδους διαβήτη, μια σπάνια μορφή κληρονομούμενου ινσουλινοεξαρτώμενου νεανικού από την πλευρά της μητέρας που φαίνεται πως εκδηλώνεται στα 3/4 των μελών της οικογένειας και ιστορικό διαβήτη τύπου ΙΙ από την πλευρά του πατέρα μου. Τόσο εγώ λοιπόν, όσο και οι όποιοι μελλοντικοί απόγονοι μπορεί να είναι διαβητικοί με πιθανότητες πολύ μεγαλύτερες του μέσου όρου. Ο θηλασμός προστατεύει. Προστατεύει εμένα, που έκανα διαβήτη κύησης από το να πάθω διαβήτη τύπου ΙΙ, προστατεύει το μωρό μου από το να πάθει διαβήτη τύπου Ι και ΙΙ. Όσες περισσότερες σταγόνες γάλα, τόσο μικρότερες οι πιθανότητες, ο ενδοκρινολόγος ήταν σαφής. Το ίδιο και οι παιδίατροι.

Πέρα από τα ειδικά οφέλη, ο μακροχρόνιος θηλασμός προσφέρει αντισώματα, απομακρύνει την πιθανότητα παχυσαρκίας, αυξάνει το IQ (αυτό το τελευταίο δεν το χρειαζόμαστε, είμαστε όλοι άτομα υψηλής ευφυΐας...). Με βοήθησε να χάσω άκοπα τα κιλά της γέννας, με προστατεύει από τον καρκίνο του μαστού, από μελλοντική παχυσαρκία, κ.α. Και φυσικά προσφέρει συναισθηματική σταθερότητα, στο παιδί και στη μητέρα, ανεκτίμητη.

Μέσα μου όμως ξέρω πως αν τον θηλάσω πάνω από το έτος θα βρω αντιδράσεις. Ο άντρας μου λέει άσε τον να απογαλακτιστεί μόνος. Κι αν δεν θέλει; Κι αν απογαλακτιστεί στα 5; Ξέρω πως τα περισσότερα μωρά κάποια στιγμή από τον 10ο μέχρι τον 24ο μήνα αποφασίζουν να απογαλακτιστούν μόνα τους. Ο θηλασμός όχι μόνο δε μου κοστίζει σε κανένα επίπεδο, αλλά θα μου λείψει αφάνταστα. Ο περιορισμός κάθε βράδυ, κάθε πρωί, κάθε μεσημέρι να είσαι εκεί μου αρέσει- δυο σινεμά παραπάνω θα τα πάω όταν απογαλακτιστεί, δεν έγινε και τίποτα. Η εικόνα όμως του νηπίου που θηλάζει είναι τόσο μη οικεία

Και συνεχίζω να ρωτάω τις μανούλες μόλις βγήκαν από το μαιευτήριο που έρχονται να αγοράσουν γάζες, "θηλάζεις;" και συνεχίζουν να απαντάνε "Όχι, δεν είχα γάλα". Δεν είχε γάλα και το βρέφος είναι 8 ημερών και βγήκε από το νοσοκομείο με το χάπι του απογαλακτισμού ήδη συνταγογραφημένο. Είχε γάλα, απλά δεν το έδωσε στο παιδί της. Γιατί η εικόνα που έχει είναι να ταΐζει με μπιμπερό. Η εικόνα του θηλασμού είναι μη οικεία. Κι εγώ όταν έμεινα έγκυος μπιμπερό είχα στο μυαλό μου. Μετά διάβασα, ενημερώθηκα, είδα. Και τώρα ο θηλασμός είναι η μόνη εικόνα που έχω. Τώρα που το σκέφτομαι ο θηλασμός ενός μωρού που πίνει όλα τα άλλα υγρά από το ποτηράκι δε μου φαίνεται καθόλου ξένος. Είναι η καθημερινότητα μου και τη ζω ήδη.

8/11/10

Παιδικά καθισματάκια

Δυο βρέφη νοσηλεύονται στο νοσοκομείο με βαριές ενδοκρανιακές κακώσεις. Δυο βρέφη που βρέθηκαν σε ένα τροχαίο ατύχημα και είχαν την ατυχία να μην είναι σφιχτά δεμένα σε παιδικά καθισματάκια. Πιθανώς να τα είχαν αγκαλιά, είναι μόλις 6 μηνών εξάλλου, μπορεί να κλάψουν στο καθισματάκι. Καλύτερα η μαμά να τα χρησιμοποιήσει ως αερόσακους. Δυο βρέφη παλεύουν για τη ζωή τους γιατί κάποιος ήθελε να τα κάνει αγκαλιά, μέσα στο αυτοκίνητο.

Μάλωσα με τους δικούς μου για να βγει ο σκιουράκος με καθισματάκι κι όχι με πορτ μπεμπέ από το μαιευτήριο. Κάθε φορά που βλέπω μάνα με μικρό ή μεγάλο παιδάκι αγκαλιά στο μπροστινό κάθισμα θέλω να τη νουθετήσω. Θέλω και να τη βρίσω. Ναι, τόσο απόλυτη είμαι.

Μεγάλωσα σε μια κουλτούρα ελευθερίας στο αυτοκίνητο. Η μαμά μου στις μεγάλες διαδρομές έβγαζε τα πατουσάκια της και τα ακουμπούσε στο παρ μπριζ, χωρίς ζώνη εννοείται. Εγώ ήμουν ξαπλωμένη ανάποδα με τα πόδια στο πίσω τζάμι ως παιδί στο αμάξι. Δεν έπαθα τίποτα. Χιλιάδες παιδία ταξιδεύουν στην αγκαλία της μαμάς τους ή στο πίσω κάθισμα χωρίς ζώνη, χωρίς καθισματάκι, χωρίς τίποτα και δεν παθαίνουν τίποτα. Ένα όμως θα πάθει. Αυτό το ένα εύχομαι να μην είναι το δικό μου. Γι’ αυτό χρησιμοποιώ πάντα καθισματάκι, δένομαι πάντα με ζώνη, είτε ως οδηγός είτε ως συνοδηγός, είτε στο πίσω κάθισμα ως συνοδός σκίουρου. Κι εύχομαι για το καλύτερο. Γιατί μερικά ατυχήματα, όπως κι αν είσαι δεμένος, είναι μοιραία. Σε κάποια άλλα όμως, έχουν σημασία οι επιλογές σου.