21/11/10

Μάνα, μητέρα, μαμά

Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα καταλάβαινες αυτόματα τη μανούλα σου μόλις γινόσουν μάνα κι όλοι θα ζούσαν χαρούμενα μετά. Σε αυτόν, νομίζω πως μανάδες και κυρίως κόρες συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν η μια την άλλη.


Πολλά από τα στοιχεία του χαρακτήρα μας είναι κοινά, είμαστε κι οι δυο ξερόλες και εγωίστριες, ικανές να ανταπεξέλθουμε σε δύσκολες καταστάσεις, δυναμικές κάποιες φορές ακραία. Με λίγα λόγια δυο ηγετικές φιγούρες. Από την άλλη είμαστε ο άνθρωπος που θα έρθεις για συμβουλή και παρηγοριά, που θα στηριχθείς για να μην πέσεις, που ξέρεις πως ποτέ δε θα σε απογοητεύσει. Τα αντίθετά μας είναι εξίσου πολλά, έχω την έμφυτη δειλία του πατέρα μου, την αγάπη του για τα γράμματα και τις τέχνες, την ανάγκη να διαβάζω και να εξελίσσομαι.

Καμία από τις δυο μας δεν έχει ήπιες αντιδράσεις, τουλάχιστον όχι αναμετάξυ μας. Κι αν κάνουμε πως ανεχόμαστε το «λάθος», κάποια στιγμή έρχεται η έκρηξη. Επίσης έχουμε πολλή αγάπη, οικειότητα και μια τρελή αδυναμία η μια στην άλλη που ώρες ώρες φτάνει σε όρια τρέλας. Πονάω όταν πονάει, πονάει όταν πονάω. Εκρηκτικό μίγμα.

Τσακωνόμαστε για ασήμαντη αφορμή, τσακωνόμαστε γιατί έχουμε μια κοσμοθεωρία ολόκληρη διαφορά, προσπαθούμε να επιβληθούμε η μία στην άλλη για το «καλό της». Φθειρόμαστε. Πολλές φορές αναλώνουμε καλές δυνάμεις που θα μπορούσαν να σπαταληθούν δημιουργικά. Και αγαπιόμαστε. Και φτιάχνουμε δέκα πράγματα ταυτόχρονα η κάθε μια και τα κάνουμε καλά. Είμαστε σαρωτικές, πολλές φορές ενοχλητικές για τους γύρω, γιατί είμαστε τόσο απασχολημένες μεταξύ μας.

Μας σώζουν τα χάδια και τα φιλιά. Στην κυριολεξία. Και τα δικά μας και με τις οικογένειες μας. Πάνω από όλα τρεφόμαστε από αυτά, από το άγγιγμα, την επαφή, την αγάπη που είναι δύναμη σαρωτικότερη κι από μας τις δυο μας. Και το χαμόγελο. Δεν κατάφερα ποτέ σε κανέναν να μην χαμογελάω κι αυτό το πήρα από κείνη. Μας σώζει πως είμαστε μάνα και κόρη. Τον γονιό σου δεν μπορείς να τον αγνοήσεις, γιατί ο γονιός ό,τι κι αν λες θα σε αγαπάει περισσότερο από όσο τον αγαπάς εσύ. Κι αν μου έμαθε κάτι η μητρότητα είναι αυτό και τίποτα άλλο. Δεν έγινα καλύτερη, ούτε την κατάλαβα στιγμή, ούτε τίποτα. Απλά ξέρω πως όσο κι αν νταντεύω το μικρό μωρό που είναι η μαμά μου, εκείνη πάντα θα παραμένει η μάνα μου.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Αχ, αχ,αχ....τέλος σχολίου. Τόσο απλά.
Η μαμά του μπιμπιού.