23/1/11

Δυο μήνες ξένο




Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι, δεν είμαι και δεν ήμουν από τους μουτζαχεντίν του θηλασμού. Ήθελα σαν τρελή να θηλάσω το παιδί μου, δεν θα το σταματούσα από μόνη μου παρά μόνον αν φτάναμε στο νήπιο, έπαθα κατάθλιψη όταν σταματήσαμε να θηλάζουμε στον 9ο μήνα, αλλά όλα αυτά αφορούσαν το δικό μου παιδί. Ως φαρμακοποιός οφείλω να ενημερώνω για το θηλασμό, να δίνω κουράγιο στις θηλάζουσες, να μην πουλάω ξένα γάλατα σε αυτές που δεν το έχουν ανάγκη, αλλά ως εκεί. Δεν θα κατακρίνω κανέναν ούτε ποτέ κατέκρινα κανένα. Και τώρα πια που δεν θηλάζουμε δυο ολόκληρους μήνες μπορώ να δω πιο αποστασιοποιημένα τα πράγματα.

Ο πρώτος μήνας ήταν μαρτυρικός. Ο σκιου δεν είχε μάθει το μπιμπερό και δεν ήθελε ούτε να μυρίσει γάλα, το είχε μάλλον σιχαθεί. Ζούσε με κρέμες όπου μέσα κρύβαμε το γάλα για να μην χάνει θρεπτικά συστατικά, με φρούτα και σούπες. Σε αυτό το διάστημα προσπαθούσα να του δώσω μπιμπερό που δεν το ήθελε, και του έδινα λίγο γάλα με το ζόρι με το κουταλάκι και με το καλαμάκι! Μάθαμε το καλαμάκι αλλά τη θηλή όχι. Και μια μέρα, έτσι ξαφνικά όπως του κόπηκε η όρεξη για γάλα, έτσι του ξαναήρθε. Έβαλε τη θηλή του μπιμπερό στο στόμα και ρούφηξε μέχρι και τον αφρό του ξένου γάλακτος. Τώρα πια τρώμε κοντά στα 500 με 600 την ημέρα και ηρέμησα κι εγώ η δόλια μάνα.

Έχω λοιπόν κι εγώ ένα μπιμπερομωρό. Και μπορώ πια να συγκρίνω. Κατ’ αρχάς η ευκολία του θηλασμού είναι ασύγκριτη. Πιστεύω πως δεν θα την πάλευα αν έπρεπε να ταΐζω ένα μωρό που κλαίει μες στη νύχτα με την αργή διαδικασία παρασκευής τους ξένου, στο θηλασμό το μόνο που χρειάζεται είναι να σηκώσεις την μπλούζα. Το ίδιο και το κόστος. Εδώ τώρα που τρώμε μόνο δυο φορές τη μέρα και τα λεφτά φαίνονται, όχι στην αρχή που τα μωράκια κάνουν 8 και 10 γεύματα. Μπιμπερό δίνει ο οποιοσδήποτε. Εμένα κι αυτό κακό μου φαίνεται να πω την αμαρτία μου. Δεν μπορώ ακόμα και τώρα να διανοηθώ πως θα αφήσω τον σκιου κάπου για μια ολόκληρη μέρα ας πούμε, πόσο μάλλον όταν ήταν ένα μικρό μωράκι. Μου άρεσε που ήμασταν συνδεδεμένοι με τον λώρο του θηλασμού και δεν μπορούσα να απομακρυνθώ για πολύ.

Από την άλλη, το μπιμπερό είναι ασφάλεια, πως ό,τι κι αν πάθει η μανούλα, κάποιος άλλος μπορεί να ταΐσει το μωρό. Αν πάθεις λάστιχο, δεν παθαίνεις και πανικό. Στο δεύτερο παιδί μου, αν κάνω, θα το μάθω από νωρίς να παίρνει μπιμπερό, με δικό μου γάλα αν γίνεται, γιατί δεν θέλω να τραβήξω τα ίδια. Ένα μωρό 2 μηνών μαθαίνει το μπιμπερό με τη δεύτερη, ένα εννιά μηνών, όπως ο σκιου, χρειάζεται ένα μήνα. Και παραδόξως τώρα με κομμένο τον θηλασμό κάνουμε πολύ περισσότερες αγκαλίτσες με τον μικρούλη. Μάλλον είναι προσπάθεια να αναπληρώσουμε το κενό, άρα κι από αυτήν την περιπέτεια βγήκε κάτι καλό.



12/1/11

Η μαύρη μου μιζέρια

Πέρασα μια δύσκολη συναισθηματικά περίοδο που σιγά σιγά ομορφαίνει. Οι ορμόνες του απογαλακτισμού με χτύπησαν, όσο δεν με επηρέασαν εκείνες της λοχείας. Ταυτόχρονα η δουλειά με το άσχημο σπαστό ωράριο, το πόσο λίγο ήμουν αλλά και το πόσο πολλά είχα να κάνω όταν ερχόμουν πια στο σπίτι περιόριζαν πολύ το χρόνο μου με το παιδί. Ένιωθα ήδη ράκος όταν συνειδητοποίησα πως οι τιμές του σακχάρου μου δεν ήταν καλές και με έβαλαν σε φαρμακευτική αγωγή. Πολλά θέλει ο άνθρωπος; Είμαι τριάντα χρονών και παίρνω 4 χάπια την ημέρα (ε, καλά το ένα είναι του θυρεοειδούς και το παίρνω δέκα χρόνια, αλλά λέμε τώρα)

Έμεινα και από μέση λίγο πριν το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι (για την ακρίβεια όταν όλα ήταν έτοιμα πια- ευτυχώς) και ήταν η πρώτη φορά που δεν μπορούσα να συνέλθω, πολύ απλά γιατί δεν έβαζα πωπό στο κρεβάτι. Άρα προσθέτουμε άλλα δυο χάπια, το όλον έξι. (όχι δεν είμαι φαρμακομανής….) Α, και οι καλοί γιατροί, ορθοπεδικός και ενδοκρινολόγος είπαν εν χορώ, αν ήσουν δέκα κιλά ελαφρύτερη, δε θα υπήρχε πρόβλημα. Μα καλοί μου γιατροί, δέκα κιλά ελαφρύτερη έχω υπάρξει μονάχα δέκα χρόνια πριν, ούτε καν στην εφηβεία μου, όταν ο μπαμπάκας μου αρρώστησε. Ποτέ άλλοτε. Αλλά αυτοί ανένδοτοι. Άρα ξεκίνησα και δίαιτα. Και μέσα σε όλα – μεταξύ μας τίποτα από αυτά δεν είναι αρκετά σοβαρό- με έπιασαν οι τύψεις. Για το παιδί μου που όταν ο μπαμπάς του φεύγει από το δωμάτιο κλαίει (θα έπρεπε να το κάνει για μένα), για τον άντρα μου, που δουλεύουμε εναλλάξ και τον βλέπω μόνο τα Σαββατοκύριακα, για τον εαυτό μου, που τον άφησα χωρίς γυμναστική και γράψιμο και κοίτα που τον κατάντησα.

Όλα αυτά, μα όλα περνάνε με δυο ώρες ξάπλα στο κρεβάτι. Οι γιορτές με βοήθησαν να ξεκουραστώ και τίποτα δε φαινόταν πια βουνό μετά από κάποιες σερί ώρες ύπνο το βράδυ και μια καλή ξάπλα το μεσημέρι. Άντε και δυο τρεις εξόδους με τον σκιουράκο στο καθισματάκι του στην ταβέρνα να τρώει ψωμιά και κοκκινιστά (θα σας γράψω για το σωτήριο καθισματάκι σύντομα). Ελπίζω η μιζέρια μου να πέρασε οριστικά και αμετάκλητα, και να μην γυρίσει μόλις το μαγκανοπήγαδο της δουλειάς με πάρει πάλι μπάλα.

2/1/11

Μια ερωτική ιστορία αγάπης

Πριν αποκτήσω παιδί άκουγα πάντα πως υπάρχουν δυο κατηγορίες αγάπης, η μητρική και η άλλη, για όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Τώρα που είμαι μανούλα 10 μήνες πια μπορώ ευθαρσώς να πιστοποιήσω πως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Το συναίσθημα που νιώθω για το γιο μου έχει την άγρια χαρά και την ένταση που είχε ο έρωτας για τον άντρα μου στους πρώτους μήνες της σχέσης μας, δεν έχει όμως ακόμα τη μεστότητα και την ωριμότητα αυτών που νιώθω για τον σύντροφό μου οκτώ χρόνια μετά. Για μένα η πρωτογενής ύλη του συναισθήματος παραμένει η ίδια, με άλλα λόγια είμαι ερωτευμένη με το σκίουρο σε αυτή τη φάση, απλά αλλάζουν οι περιστάσεις, στη μια σχέση μπαίνει το σεξουαλικό κομμάτι, στην άλλη το μητρικό.


Ένα μωράκι, ένα οποιοδήποτε μωράκι είναι τόσο αξιολάτρευτα αβοήθητο, που σου ξυπνά τρυφερά αισθήματα. Πήρα πριν μια εβδομάδα αγκαλιά το μπίμπι της φιλενάδας μου, 4,5 μηνών, κι αυτό γαντζώθηκε στην αγκαλιά μου και δεν ήθελα να το αφήσω με τίποτα. Υποψιάζομαι πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, ακόμα κι όταν το μπίμπι γίνει μια χαριτωμένη δεσποινίδα, αυτή η μωρουδίσια αγκαλιά θα μείνει βαθιά στη μνήμη μου και σε αυτή θα οφείλεται εν μέρει η τρυφερότητα που θα νιώθω για αυτό το παιδί, που δεν είναι δικό μου, αλλά δεν θα είναι ποτέ πια ξένο -πέρα από την φιλία που με δένει κοντά είκοσι χρόνια με τη μαμά της, πάντα θα έχουμε αυτήν την αγκαλίτσα.

Τέτοιες αγκαλιές έχω κάνει ήδη άπειρες με τον δικό μου γιο, και θα κάνω ακόμα κι άλλες, κι ο έρωτας μου θα μετατραπεί σε αγάπη ολόκληρη. Κι αυτό μου συμβαίνει με πολλούς ανθρώπους που αγαπώ, με τους φίλους μου, άντρες και γυναίκες. Υπάρχουν φιλίες που έμειναν στα σπάργανα, και για αυτό τα συναισθήματα είναι ακόμα έντονα και ακατέργαστα, κι άλλες που βάθυναν με το χρόνο, κάποιες πολυκαίρισαν και πέθαναν, άλλες έγιναν σχέσεις ζωής - έτσι απέκτησα τα αδέλφια που δεν είχα στην πραγματικότητα. Και δεν εξηγείται με άλλο τρόπο πως, για ανθρώπους που έχουμε πιει όλα κι όλα δυο κρασιά μαζί νιώθω πιο έντονα συναισθήματα από ότι για περιστασιακούς γνωστούς που βλέπω πιο συχνά, παρά μόνον από την παντοδύναμη, ιερή ένταση του έρωτα. Που δε σε ρωτάει ποιόν αγαπάς και ποιόν όχι, ούτε πότε θα το νιώσεις, απλά το ξέρεις. Κι εγώ απλά το ξέρω, είμαι ερωτευμένη.