2/3/11

Ενός έτους!



Το μωράκι μου έγινε ενός έτους κι εγώ δεν συγκινήθηκα. Πολύ. Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, τον έβαλα βαθιά μέσα μου αυτόν τον χρόνο, δε χρειαζόταν να το εξωτερικεύσω. Αυτές τις τελευταίες μέρες η ανάγκη για να διαλαλήσω σε όλον τον κόσμο πως είμαι μαμά αυτού του εξαίσιου παιδιού καταλαγιάζει. Θέλω μόνο να περνώ ώρες μαζί του.


Με ξαφνιάζει η ατελείωτη ενέργεια του για παιχνίδι, για κρυφτό, για αγκαλίτσες, για χαδάκια, για μπουσουλογήματα. Όσες φορές και να φωνάξω «Που ‘ν΄ το το παιδί», δεν είναι αρκετές για την ακόρεστη δίψα του να παίξουμε «Ταααα». Μου μαθαίνει πράγματα. Μου μαθαίνει τα όρια της ξεκούρασης. Αυτό που δεν μας έμαθαν οι μαμάδες μας. Όταν μπαίνω στο σπίτι προτεραιότητα έχουν οι αγκαλίτσες, μετά τα παιχνίδια. Αν κοιμηθεί, τότε κάνω δουλειές, ή όταν είναι μέρος του παιχνιδιού. Αυτό για ένα τελειομανές νευρόσπαστο σαν εμένα είναι αδιανόητο. Μπαίνοντας από τη δουλειά πάντα τριγύριζα σαν το σίφουνα κι όταν τα είχα σαρώσει όλα στο διάβα μου, μόνο τότε καθόμουν. Τώρα πρώτα κάθομαι. Απίστευτο.

Τρελαίνομαι όταν δοκιμάζει τα φαγητά μου. Το άχαρο στάδιο της χορτοκρεατόσουπας έληξε κι άρχισαν τα όμορφα. Κάποιος τρελαίνεται για σπανάκι, αλλά τα κολοκυθάκια δεν είναι το καλύτερο του. Τρώει τις «βίδες» ολόκληρες αλλά θέλει τις χυλοπίτες κομμένες, του αρέσουν οι μελιτζάνες μέσα στο κοκκινιστό και τα ψητά ψάρια. Την ψαρόσουπα την τρώει με δυσκολία, το ίδιο και το κοτόπουλο στο φούρνο. Κι αυτά όλα τα ανακάλυψα μέσα σε 15 μέρες που τρώμε κανονικά.

Νόμιζα πως θα λιώσω την πρώτη φορά που είπε μαμά. Μα αυτός άρχισε να λέει μαμά και μπαμπά σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που όταν πειστήκαμε πια πως τα εννοεί είχαν χάσει κάτι από την κοσμοιστορικότητα τους. Λέει 3-4 λέξεις, μαμά, μπαμπά και που (παππού) και γεια και ήλια (ζήλια) αλλά καταλαβαίνει. Τόσο που ώρες ώρες ντρέπομαι πια να μιλάω μπροστά του. Τρελαίνομαι να του λέω σ’ αγαπώ, γιατί χαμογελάει με το πιο βαθύ του χαμόγελο.

Κι ακόμα δεν έχει περπατήσει. Έχουμε δρόμους.