Είναι ώρες ώρες που με πιάνει μια ανεξήγητη φοβία πως θα πάθει κάτι το παιδάκι μου και δε μου φεύγει με τίποτα. Δεν είμαι από τη φύση μου ούτε προληπτική ούτε πολύ φοβητσιάρα, για τον εαυτό μου δεν είχα ποτέ αυτή την αίσθηση, πάντα ήξερα πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά. Αλλά τώρα καταλαβαίνω περισσότερο τους κινδύνους γύρω μου, σχεδόν τρέμω κάθε φορά που θα μπω στο αμάξι μήπως μου συμβεί τίποτα.
Αυτή η αίσθηση πρέπει να πάψει και για μένα και για το παιδί κυρίως. Δε θέλω να μεγαλώσω σκιουράκι σε γυάλα, θέλω να μεγαλώσω σκιουράκι ελεύθερο που θα τρέχει στο δάσος και θα τρώει βελανίδια. Τα παιδιά στο μυαλό μου δεν είναι παιδιά αν δεν κυλήσουν στις λάσπες, αν δεν φάνε κάτι απαγορευμένο, αν δεν κάνουν αταξίες και παιχνίδια. Από την άλλη που σταματά το παιχνίδι και που αρχίζει ο κίνδυνος είναι μια άλλη ιστορία.
Μεγαλώνω ένα αγοράκι άρα σε λίγο αυτές οι ανησυχίες θα είναι ακόμα μεγαλύτερες. Ποιά τα όρια ανάμεσα στην ελευθερία και την ασυδοσία, την προστασία και τον προστατευτισμό, την αγάπη και την ασφυξία. Και κυρίως ποιά ανάμεσα στο φόβο- που φυλάει τα έρμα- και τη φοβία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου