Ποίημα

Η Νάγια, αναγνώστρια του μπλογκ, που την ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου, μου έστειλε αυτό το ποίημα του Ν. Βρεττάκου και με συγκίνησε.

Στη μητέρα μου

Δε θα ανακάλυπτα δίχως εσέ την ψυχή μου
Μεγαλώνει το βλέμμα μου ο θρόμβος
του ιδρώτα σου, γίνεται μάζα νερού
που γκρεμίζεται από έναν ψηλό καταρράκτη.
Γνωρίζω τα δάκρυα, το αίμα σου.
Μια ζωή και δεν έφυγαν ποτές απ' τα χέρια μου.
Πλάθω τον πόνο σου καθώς ο καλός
Σιφναίος τον πηλό του. Δίχως εσένα,
το δικό σου πηλό, εγώ δεν θα είχα
όνομα, όπως ένας κάποιος ψαράς,
ένας κάποιος βοσκός ή σε ένα δάσος
του Ταΰγετου ένας σκίουρος.