29/9/10

Όσα μωρά, τόσες και γνώμες.

Οι αντικρουόμενες απόψεις φίλων, γνωστών και της ....μαμάς μου για το πως μεγαλώνει ένα παιδί έχουν αρχίσει να με μπερδεύουν. Από την αρχή θέλησα να μεγαλώσω το σκιουράκι όπως μπορούσαμε εγώ και το βασιλόπουλό μου, δεν μπλέχτηκαν γιαγιάδες, θείες, γνωστοί. Θηλάσαμε, δεν βάλαμε πιπίλα, δεν αφήσαμε ποτέ σχεδόν το παιδί σε κανέναν. Τη μια και μοναδική φορά που τον αφήσαμε στη μητέρα μου και τις αδελφές της όταν ήταν 40 ημερών για 2 ώρες μου έλειψε φοβερά. Τώρα που λόγω δουλειάς ακούω πολλα και καταλαβαίνω λιγότερα, βλέπω πως τα παιδιά μεγαλώνουν έτσι κι αλλιώς. Τα παιδιά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα μεγαλώσουν, χωρίς να υπάρχει σωστό και λάθος κατ' ανάγκη.

Υπάρχει όμως θέλω. Κι εγώ θέλω να το ζήσω το παιδί μου.  Η μητέρα, ο πατέρας μου, τα πεθερικά και οι θείες μου τα μεγάλωσαν τα παιδιά τους όπως καλύτερα πίστευαν. Έτσι κι εγώ, θα μεγαλώσω το δικό μου όπως καλύτερα πιστεύω. Θα ακούω πολλά και θα εφαρμόζω λιγότερα. Μα θα τον έχω κοντά μου, για να γίνει δικό μου παιδί. Γιατί αν τα παιδιά χρειάζονται μόνο τη γιαγιά τους για να τα μεγαλώσει, τότε καλά θα κάνει να τα γεννήσει η γιαγιά.

Υ.Γ. Δεν ακυρώνω έτσι τον ρόλο όλων των άλλων, μη με παρεξηγήσετε. Απλά ο καθένας έχει το όνομά του. Χρειαζούμενη η γιαγιά για αγκαλιές, παιχνίδια, να το κακομάθει, να το ντατέψει και πάνω από όλα να το αγαπήσει. Το ίδιο κι οι φίλοι.

5 σχόλια:

ΓΩΓΩ είπε...

Aχ ετσι ακριβως αισθανομαι και εγω...Ποτε μα ποτε δεν αφησα και ουτε αφηνω τη Μαριλου μου ουτε καν στη μαμα μου που μενει απο κατω μας...Θελω να ειμαστε παντα μαζι και δεν θελω να επεμβαινει κανεις...Εγω θελω να μεγαλωσω το παιδι μου οπως νομιζω εγω καλυτερα

Ανώνυμος είπε...

Βρε κορίτσια συμφωνώ και επαυξάνω αλλά με τη δουλειά τι γίνεται;; Ξεκίνησα πάλι μόλις η μπέμπα έκλεισε τον 2ο και πήρα νταντά για το πρωί και τώρα με τρων οι τύψεις...

skiouromanoula είπε...

Κι εγώ δουλεύω φούλ ταιμ, απλά είμαι τυχερή και τον κρατάει ο άντρας μου τις περισσότερες ώρες. Αλλά και με τη νταντά, όπως θες εσύ μεγαλώνει, εσύ θα θέσεις τους κανόνες. Με τη γιαγιά αυτό είναι δυσκολότερο.

Ανώνυμος είπε...

Και καλά κάνεις! Το ένστικτό σου σε οδηγεί σε ό,τι είναι σωστό για το παιδί σου σ΄ αυτή τη φάση της ανάπτυξής του. Πιστεύω (επειδή πέρασα από την ίδια φάση λίγα χρόνια πριν) η εσωτερική σου φωνή θα σου "ζητήσει" να δώσεις περισσότερη αυτονόμία όταν έλθει η ω΄ρα

skiouromanoula είπε...

Θα χρειαστεί κι αυτό, φυσικά. Απλά τώρα, ίσως φταίει λίγο κι ο θηλασμός, έχω ανάγκη να κάνω τα πράγματα όπως θέλω.