Όσα μωρά, τόσες και γνώμες.

Οι αντικρουόμενες απόψεις φίλων, γνωστών και της ....μαμάς μου για το πως μεγαλώνει ένα παιδί έχουν αρχίσει να με μπερδεύουν. Από την αρχή θέλησα να μεγαλώσω το σκιουράκι όπως μπορούσαμε εγώ και το βασιλόπουλό μου, δεν μπλέχτηκαν γιαγιάδες, θείες, γνωστοί. Θηλάσαμε, δεν βάλαμε πιπίλα, δεν αφήσαμε ποτέ σχεδόν το παιδί σε κανέναν. Τη μια και μοναδική φορά που τον αφήσαμε στη μητέρα μου και τις αδελφές της όταν ήταν 40 ημερών για 2 ώρες μου έλειψε φοβερά. Τώρα που λόγω δουλειάς ακούω πολλα και καταλαβαίνω λιγότερα, βλέπω πως τα παιδιά μεγαλώνουν έτσι κι αλλιώς. Τα παιδιά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα μεγαλώσουν, χωρίς να υπάρχει σωστό και λάθος κατ' ανάγκη.

Υπάρχει όμως θέλω. Κι εγώ θέλω να το ζήσω το παιδί μου.  Η μητέρα, ο πατέρας μου, τα πεθερικά και οι θείες μου τα μεγάλωσαν τα παιδιά τους όπως καλύτερα πίστευαν. Έτσι κι εγώ, θα μεγαλώσω το δικό μου όπως καλύτερα πιστεύω. Θα ακούω πολλά και θα εφαρμόζω λιγότερα. Μα θα τον έχω κοντά μου, για να γίνει δικό μου παιδί. Γιατί αν τα παιδιά χρειάζονται μόνο τη γιαγιά τους για να τα μεγαλώσει, τότε καλά θα κάνει να τα γεννήσει η γιαγιά.

Υ.Γ. Δεν ακυρώνω έτσι τον ρόλο όλων των άλλων, μη με παρεξηγήσετε. Απλά ο καθένας έχει το όνομά του. Χρειαζούμενη η γιαγιά για αγκαλιές, παιχνίδια, να το κακομάθει, να το ντατέψει και πάνω από όλα να το αγαπήσει. Το ίδιο κι οι φίλοι.