11/5/11

Φοβάμαι

Πέρα από κάθε αίσθηση , φοβάμαι, φοβάμαι πως τώρα που έγινα μητέρα θα πάψω να είμαι οτιδήποτε άλλο. Από την μια τώρα ξεχωρίζουν τα σημαντικά και μένουν τα άλλα πίσω, χωρίς καμία ντροπή, χωρίς καν την αίσθηση της αυτοκαταστροφής που θα με συντρόφευε άλλοτε. Τα ξεχωριστά φωσφορίζουν, το μωρό, ο άντρας μου, η λογοτεχνία. Αυτά. Τα άλλα, το σπίτι, η δουλειά, το μαγείρεμα, που κάποτε μου φαίνονταν πιο ουσιαστικά και σημαντικά από ότι είναι ξεθωριάζουν. Η ζωή μου έπρεπε να μπει σε δεύτερη μοίρα για να κατανοήσω τί είναι αυτό που με νοιάζει.
Θεωρώ αυτονόητη την λυσσαλέα αγάπη που έχω για το γιο μου, κι όμως φοβάμαι, μην καταντήσω ένα άμοιρο πλάσμα που δεν κατόρθωσε τίποτα. Είμαι 33.... Ούτε λίγα ούτε πολλά. Δεν είμαι μεγάλη για να κυνηγήσω τα όνειρα μου, για να ακούσω την ψυχή μου. Αλλά έχω κι ένα παιδί που πρέπει να φάει. Φοβάμαι, μην καταντήσω εκείνη η μάνα που θέλει να ζήσει το παιδί της τη ζωή που δεν έζησε. Δυστυχισμένο παιδί, δυστυχισμένη μάνα.

5 σχόλια:

johny είπε...

συγχαρητηρια για το τοσο ποιητικο κειμενο...αλλα γιατι τοση απαισιοδοξια??νομιζω οτι δεν εχεις δικιο...ουτε εσυ εισαι δυστυχησμενη μανα και πολυ περσοτερο το παιδι...καθε αλλο το παιδι ειναι πανευτυχες για την ωρα...και εσυ δεν εχεις κατι να φοβηθεις...απλα προχωρας στην ζωη με τα υποχρεωτικα σταδια που η ιδια η ζωη μονοτελιακα επιβαλλει...συνεχισε να γραφεις...απο μικρη ειχες ταλεντο..με πολυ αγαπη...γιαννης

Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ φοβάμαι και το παλεύω όπως μπορώ. Γι΄αυτό σου έχω μια πρόσκληση-πρόταση εδω

http://newagemama.com/2011/05/12/
το σύστημα δεν με αναγνωρίζει πάντα οπότε αφήνω σχόλιο ως ανώνυμος
Newagemama

Ανώνυμος είπε...

...σα να το έγραψα εγώ!
Φαντάζομαι ίσως να μη σε παρηγορεί το ότι κ άλλες γυναίκες νιώθουν έτσι αλλά τουλάχιστον μη νιώθεις μόνη,τον φόβο αυτόν τον μοιραζόμαστε μάλλον πολλές... :)

Μαρία

Biberologio είπε...

my exact thoughts αυτές τις μέρες

skiouromanoula είπε...

Ελπίζω πάντως αυτό να είναι απλά το κακό σενάριο....