4/6/11

Τα... μουλαράκια


Καταλαβαίνω την ανησυχία των μανάδων για την ανάπτυξη των παιδιών. Κατανοώ πλήρως γιατί έχουν σημασία τα γραμμάρια και τα εκατοστά στο ύψος, οι καμπύλες, και τα αναπτυξιακά «επιτεύγματα» των μωρών, αχ χαμογελάει από δέκα ημερών, στήριζε το κεφάλι του μόλις γεννήθηκε κτλ. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τη σύγκριση με το μωρό του διπλανού, λες κι είναι αγώνας δρόμου τα βασικά στοιχεία της ύπαρξης. Αυτή η νοοτροπία φέρνει συμπεριφορές όπως αυτές που θα σας διηγηθώ παρακάτω.
 
Είναι ένα τρίχρονο αγόρι, ίσως και λίγο περισσότερο, που δε μιλάει. Η μανούλα του το πηγαίνει σε λογοθεραπευτή, έχει ήδη τις αγωνίες της για το μέλλον. Έχουν βγει στην παιδική χαρά. Εκεί έχει κι άλλα τρίχρονα και τετράχρονα αγόρια, που σχηματίζουν σχεδόν αμέσως μια αγέλη που στην αρχή λεκτικά και μετά με μπουνιές και γροθιές βάζουν το αγόρι που δε μιλάει και δεν αντιστέκεται στη μέση και το βασανίζουν. Οι μαμάδες των «φυσιολογικά ομιλούντων» παιδιών ατάραχες, μετά από πέντε λεπτά η μανούλα του τρίχρονου δεν αντέχει και βάζει τις φωνές στην αγέλη. Την κοιτούν απαθέστατα κοντά στα διακόσια άτομα που έχει η παιδική χαρά. Το τρίχρονο απομονώνεται ακόμα περισσότερο, η μαμά του θυμώνει και ανησυχεί, οι υπόλοιπες μανάδες άφαντες. Ούτε ένα συγγνώμη.
 
Ε, λοιπόν αυτό ξεκινάει από τον «αγώνα δρόμου» για τη φυσιολογικότητα. Από το πότε μίλησε και πότε περπάτησε. Εγώ που δεν ήμουν και θέλω να πιστεύω πως θα συνεχίσω να μην είμαι προληπτική αποφεύγω να λέω πως ο μικρός είναι πολύ αναπτυγμένος λεκτικά, πως λέει δεκαπέντε μηνών πολλά και καταλαβαίνει ακόμα περισσότερα, πως λιώνω, κάθε πρωί που μπαίνω στο δωμάτιο και λέει «μαμά, τζούρι…» για να του ανοίξω το… πατζούρι. Αλλά δεν αποφεύγω να λέω πως δεκαπέντε μηνών κι ακόμα μόνος του δεν περπατάει, αν και συμπληρώνω συχνά πως περπατάει άμα του κρατάς το χεράκι, ίσως με κάποια ντροπή που δεν πιάσαμε ακόμα τον αναπτυξιακό «στόχο». Ε, λοιπόν στο διάβολο οι στόχοι μας, γιατί αν στα τρία του το παιδί μου βασανίζει ένα άλλο παιδάκι κι εγώ κάτσω σαν ατάραχη μουλάρα και του ταΐζω το γιαουρτάκι, τότε ο στόχος σίγουρα, μα σίγουρα δεν έχει επιτευχθεί.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

πες τα μανούλα...