Οξεία μπαμπακιάση

Από αυτή την πολύ σοβαρή ασθένεια πάσχει ο αγαπητός υιός μου. Δεν τολμά ο μπαμπάς του να πάει για κατούρημα και ο μικρός κλαίει γοερά στην πόρτα του, το βράδυ αν ξυπνήσει σπάνια παρηγοριέται με μανούλα, συνήθως θέλει μπαμπάκα και η πρώτη μας λέξη το πρωί είναι …..μπαμπάαααααααααααα. Ομολογουμένως εγώ δουλεύω πολλές ώρες και ο μπαμπάς μας λίγες. Εγώ λείπω συνέχεια και ο σκιουρομπαμπάς εκτελεί χρέη μαμάς και μπαμπά μαζί. Αλλά με πονάει. Με πονάει φρικτά που αντί για την αγκαλιά της μανούλας, η παρηγοριά είναι η αγκαλιά του μπαμπάκα. Με κάνει να νιώθω αποκομμένη, κάποτε ζηλεύω κιόλας. Αν τον πάρουμε μαζί μας στο κρεβάτι σφηνώνεται πάνω στον μπαμπά του και δε φεύγει με τίποτα.

            Δεν είμαι αχάριστη, έχουμε τις στιγμές μας, γεμάτες χάδια και φιλιά και πεταμένα μακαρόνια, κι αγάπες και γέλια και παιχνίδια, και τραγούδια και γαργαλητά. Όπως δηλαδή θα είχε ένας τυπικός… μπαμπάς που γυρίζει από την πολύωρη δουλειά στο παιδάκι του. Αλλά αυτό εμένα δε μου φτάνει, πάει ενάντια σε όλα μου τα ένστικτα. Για μένα έπρεπε να ξεροσταλιάζει έξω από την τουαλέτα ο γιος μου. Τελεία και παύλα.

            Από την άλλη ανησυχώ κιόλας λίγο. Δεν ξέρω αν νιώθει αποκομμένος από την ίδια του τη μαμά, αν αυτή η προσκόλληση στον γονιό του ίδιου φύλου είναι υγιής ή όχι. Κι είναι στιγμές που η κούραση αλλά και το άγχος της δουλειάς με καταβάλει, που κάνω προσπάθεια να ανταποκριθώ με χαμόγελο στο άνοιγμα της πόρτας μόλις γυρίσω, στο ότι δεν με αφήνει να βγάλω τα παπούτσια και να πλύνω τα χέρια μου. Στο τέλος της μέρας η δουλειά, ο σκιου και το σπίτι με αφήνουν νοκ άουτ. Και μου μένουν λίγα χάδια για καληνύχτα παρηγοριά πως δεν αγαπάει μόνον τον μπαμπά του.

Υ.Γ. Ο άντρας μου- ύπουλο πλάσμα- τον έχει μάθει να απαντάει στην ερώτηση «Πόσο αγαπάς την μανούλα» «Πολιυ….» και να δείχνει με τα χεράκια. Λιώνω…. Αλλά θα ήθελα να του το μαθαίνω εγώ για τον μπαμπά του.