Μακροχρόνιος θηλασμός

Με απασχολεί τελευταία το θέμα του μακροχρόνιου θηλασμού. Δεν ξέρω αν και κατά πόσον είμαι έτοιμη να δεχθώ την κατακραυγή του να θηλάζω ένα νήπιο άνω του έτους. Ήδη ακόμα κι αυτοί που ενθουσιάζονταν που θηλάζω έχουν αρχίσει να μου ρίχνουν λοξές ματιές που ο σκίου είναι 9 μηνών και δεν έχει πάρει ξένο γάλα. Πάντα υπήρχαν δύσπιστοι, κακεντρεχή σχόλια ακούω για το θηλασμό από τότε που σαράντισε, τώρα όμως γίνονται ακόμα περισσότεροι.

Διαβάζω ιατρικές μελέτες αλλά και τη σύσταση του παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Τα βρέφη πρέπει να θηλάζουν ως τα δυο έτη κι έπειτα ο θηλασμός συνεχίζει να είναι χρήσιμος αλλά όχι απαραίτητος ως τα 7 έτη!! Οι οδηγίες είναι σαφείς, μέχρι δυο χρονών τα βρέφη πρέπει να θηλάζουν, όχι απλά μπορούν, πρέπει. Πώς θηλάζεις όμως ένα νήπιο που τρώει μπριζόλα; Να μου πεις με τον ίδιο τρόπο που θηλάζεις ένα παιδί που τρώει λιωμένο μοσχάρι και κοτόπουλο. Εμένα άλλο με απασχολεί, η ομιλία. Κάποια στιγμή το παιδί μπορεί να σου ζητάει γάλα. Και θα σου ζητάει τα στήθη σου. Από την μια αυτό είναι η ύψιστη μαμαδίστικη καταξίωση. Από την άλλη μου φαίνεται κάπως άβολο.

Η οικογένεια μου έχει βεβαρημένο ιστορικό σακχαρώδους διαβήτη, μια σπάνια μορφή κληρονομούμενου ινσουλινοεξαρτώμενου νεανικού από την πλευρά της μητέρας που φαίνεται πως εκδηλώνεται στα 3/4 των μελών της οικογένειας και ιστορικό διαβήτη τύπου ΙΙ από την πλευρά του πατέρα μου. Τόσο εγώ λοιπόν, όσο και οι όποιοι μελλοντικοί απόγονοι μπορεί να είναι διαβητικοί με πιθανότητες πολύ μεγαλύτερες του μέσου όρου. Ο θηλασμός προστατεύει. Προστατεύει εμένα, που έκανα διαβήτη κύησης από το να πάθω διαβήτη τύπου ΙΙ, προστατεύει το μωρό μου από το να πάθει διαβήτη τύπου Ι και ΙΙ. Όσες περισσότερες σταγόνες γάλα, τόσο μικρότερες οι πιθανότητες, ο ενδοκρινολόγος ήταν σαφής. Το ίδιο και οι παιδίατροι.

Πέρα από τα ειδικά οφέλη, ο μακροχρόνιος θηλασμός προσφέρει αντισώματα, απομακρύνει την πιθανότητα παχυσαρκίας, αυξάνει το IQ (αυτό το τελευταίο δεν το χρειαζόμαστε, είμαστε όλοι άτομα υψηλής ευφυΐας...). Με βοήθησε να χάσω άκοπα τα κιλά της γέννας, με προστατεύει από τον καρκίνο του μαστού, από μελλοντική παχυσαρκία, κ.α. Και φυσικά προσφέρει συναισθηματική σταθερότητα, στο παιδί και στη μητέρα, ανεκτίμητη.

Μέσα μου όμως ξέρω πως αν τον θηλάσω πάνω από το έτος θα βρω αντιδράσεις. Ο άντρας μου λέει άσε τον να απογαλακτιστεί μόνος. Κι αν δεν θέλει; Κι αν απογαλακτιστεί στα 5; Ξέρω πως τα περισσότερα μωρά κάποια στιγμή από τον 10ο μέχρι τον 24ο μήνα αποφασίζουν να απογαλακτιστούν μόνα τους. Ο θηλασμός όχι μόνο δε μου κοστίζει σε κανένα επίπεδο, αλλά θα μου λείψει αφάνταστα. Ο περιορισμός κάθε βράδυ, κάθε πρωί, κάθε μεσημέρι να είσαι εκεί μου αρέσει- δυο σινεμά παραπάνω θα τα πάω όταν απογαλακτιστεί, δεν έγινε και τίποτα. Η εικόνα όμως του νηπίου που θηλάζει είναι τόσο μη οικεία

Και συνεχίζω να ρωτάω τις μανούλες μόλις βγήκαν από το μαιευτήριο που έρχονται να αγοράσουν γάζες, "θηλάζεις;" και συνεχίζουν να απαντάνε "Όχι, δεν είχα γάλα". Δεν είχε γάλα και το βρέφος είναι 8 ημερών και βγήκε από το νοσοκομείο με το χάπι του απογαλακτισμού ήδη συνταγογραφημένο. Είχε γάλα, απλά δεν το έδωσε στο παιδί της. Γιατί η εικόνα που έχει είναι να ταΐζει με μπιμπερό. Η εικόνα του θηλασμού είναι μη οικεία. Κι εγώ όταν έμεινα έγκυος μπιμπερό είχα στο μυαλό μου. Μετά διάβασα, ενημερώθηκα, είδα. Και τώρα ο θηλασμός είναι η μόνη εικόνα που έχω. Τώρα που το σκέφτομαι ο θηλασμός ενός μωρού που πίνει όλα τα άλλα υγρά από το ποτηράκι δε μου φαίνεται καθόλου ξένος. Είναι η καθημερινότητα μου και τη ζω ήδη.