Περί εργαζομένης μητρός ο λόγος....

Περίμενα να εγκλιματιστώ λιγάκι για να σας γράψω τις εντυπώσεις μου από την επιστροφή στη δουλειά. Λοιπόν η δύσκολη ώρα είναι μόλις φεύγω και η εύκολη ξεκινά με το που θα μπω στο αυτοκίνητο για να γυρίσω. Ενδιάμεσα είναι όπως και πριν. Ο σκιουράκος είναι μικρός ακόμα και δεν έχει συμπτώματα αποχωρισμού. Του δίνω φιλάκι, μου χαμογελάει γλυκά και φεύγω. Για λίγο δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Μετά όμως φτάνω στο μαγαζί και με παίρνει μπάλα η καθημερινότητα. Συνήθως δεν τηλεφωνώ.

Η καλύτερη στιγμή αρχίζει μόλις μπω στο αμάξι και κορυφώνεται σε κείνο το ανεπανάληπτο χαμόγελο που μου στέλνει ο γιος μου μόλις μπαίνω, όπου κι αν είναι, ό,τι κι αν κάνει. Ακούει τη φωνή μου και χαμογελάει. Πρέπει να συνηθίσω σε αυτή την ανυπόκριτη ένδειξη αγάπης και να την ενστερνιστώ αν θέλω να γίνω καλή μάνα. Ο σκίουρος δεν παύει να με αγαπάει, ακόμα κι αν λείπω. Δεν είναι ανταποδοτική η αγάπη του. Αν σκεφτώ τον εαυτό μου, έτσι αγαπάω τους γονείς μου, ό,τι και να γίνει, χωρίς ανταπόδοση, συχνά παρ’ όλα τα νεύρα μου.

Πιστεύω πως αν καταλάβεις αυτή την απλή αλήθεια, πως τα παιδία είναι που μας αγαπούν ολοκληρωτικά, τότε η διαδικασία της μητρότητας και της πατρότητας αλαφραίνει. Γιατί όσες τύψεις κι αν έχει μια μητέρα για το τάδε ή το δείνα που δεν γίνεται σωστά, η αποκάλυψη πως δεν χρειάζεται να είναι όλα σωστά, το παιδί σε αγαπά έτσι κι αλλιώς, είναι λυτρωτική. Ξέρεις πως το πλασματάκι θα γαντζωθεί πάνω σου, θα σε κοιτάξει στα μάτια και θα σε συγχωρέσει. Τελεία.