Μια ιστορία τοκετού

Γέννησε χθες μια πολύ γλυκιά, παλιά μου φιλενάδα και τωρινή και μελλοντική. Άμα καβατζάρει κανείς τα 20 χρόνια φιλίας, έτσι πάει. Χάρηκα απερίγραπτα όταν το έμαθα. Αλλά ταυτόχρονα με έπιασε μια συγκίνηση που μάλλον μου μυρίζει...σκίουρο. Θυμήθηκα τα δικά μου.

Λοιπόν είχα μια καλή εγκυμοσύνη, αν εξαιρέσει κανείς πως ξερνοβόλαγα ασύστολα όλο το πρώτο τρίμηνο και ανέπτυξα διαβήτη κύησης. Που σημαίνει συνοπτικά πολλά τρυπήματα με ενέσεις μέσα στην ημέρα, συνεχείς μετρήσεις ζαχάρου και δίαιτα. Α, και συνήθως καισαρική στην 38η εβδομάδα γιατί μετά υπάρχει κίνδυνος αιφνίδιου ενδομήτριου θανάτου. Αλλά εγώ είμαι αγύριστο κεφάλι και είχα εικόνα για το πως θα γεννήσω στο μυαλό μου. Φυσιολογικά. Και ο γιατρός μου είπε, ας το προσπαθήσουμε. "Είναι σαν το όριο στην εθνική να είναι 120 κι εμείς να πηγαίνουμε με 140. Ποιός δεν το έχει κάνει;".

Έτσι λοιπόν, όταν έφτασα 38 εβδομάδων και 2 ημερών μπήκα για πρόκληση (η απειλή του αιφνίδιου κτλ, γάρ). Φτάσαμε περιχαρείς και άυπνοι στις 5:30 το πρωί στο ευαγές ίδρυμα που ονομάζεται Ιασώ. Μετά τα βασικά, μπήκα στο ωραίο λευκό δωμάτιο με τα ωραία λευκά πλακάκια στο ταβάνι, με δέσανε με τις ζώνες του τοκογράφου, ήρθε ο καλός γιατρός και μου πέρασε επισκληρίδιο κι αρχίσαμε. Μου σπάσαν τα νερά, αρχίσαν οι τεχνητοί πόνοι. Διαστολή 0. Και τράχηλος παχύς. Και το μωρό έρχεται με τη μουρίτσα προς τα πάνω (για να γεννήσεις πρέπει να στρέψει μουρίτσα προς τα κάτω). Λέει ο καλός γιατρούλης, "Θα σε αφήνω χωρίς επισκληρίδιο όσο αντέχεις για να λεπτύνει ο τράχηλος". Και δος του να περνάνε καλές μαίες που έχωναν το χεράκι τους εκεί κάτω και κουνούσαν απογοητευμένες το κεφαλάκι τους. Οι οδύνες, που μέχρι τότε ήταν αριθμοί που φαίνονταν στον τοκογράφο, ξαφνικά έγιναν πραγματικά, ειλικρινά κύματα πόνου. Έσφιγγα τα δόντια, το χέρι του άντρα μου, της μαίας μου, το μαξιλάρι, το στρώμα. Δεν πολυφώναζα, παραδόξως. Εκεί κατά το μεσημέρι λέει ο καλός γιατρούλης "Θες να πάμε μέσα για καισαρική" "Όχι", λέει η μικρή Κατερίνα. "Τότε δεν έχω άλλη λύση", απαντάει ο κακός ο λύκος και βάζει το χεράκι του για να κάνει μηχανική διάνοιξη στον τράχηλο, χωρίς αναισθησία. Εκεί φώναξα......Πολύ. Πάρα πολύ. Για την ακρίβεια είπα "Σε παρακαλώ, όχι άλλο, όχι άλλο"

Όσο προχωρούσε το απόγευμα και τα ευχάριστα κύματα πόνου, η διαστολή μου μεγάλωνε επιτέλους. Φτάσαμε σχεδόν σε τέλεια. Και τότε λέει ο καλός γιατρός: "Φωνάξτε την προϊσταμένη". Ήταν ώρα να γυρίσουμε το παιδί να κοιτάει καλά. Αυτό δεν το περίμενα. Εγώ εξωθούσα και οι μαίες έκαναν χειρισμούς στην κοιλιά μου για να γυρίσει. Ο σκίουρος ανένδοτος, ήθελε να θρώσκει ψηλά. Τελικά με τα πολλά γύρισε στο πλάι. Στις 7:35, 14 ώρες μετά, ο σκιουράκος βγήκε από μέσα μου, τον ακούμπησε ο γιατρός πάνω μου και δεν έκλαψε. Τα έπαιξα. Τον βούτηξαν, του καθάρισαν τα πνευμονάκια κι επιτέλους ακούσαμε το κλάμα του. Απίστευτο, ονειρικό κλάμα. Που πάγωσε το χρόνο μου εκεί και τότε.

Μου κάναν ατελείωτα ράμματα εκεί κάτω χωρίς αναισθησία γιατί βγήκε με το πλάι και τα χεράκια του με τον ώμο του μου ξέσκισαν τη μια πλευρά. Στην ανάνηψη έτρεμα σαν το ψάρι, από την επισκληρίδιο μου είπαν. Κι ανέβηκα στο δωμάτιο με 39,5 πυρετό. Από τα πολλά αιμοστατικά και την εξάντληση τόσων ωρών. Μου είπαν. Την επόμενη μέρα ο σκιουράκος βγήκε από την παρακολούθηση, (στάνταρ διαδικασία να περνάνε τα μωρά διαβητικών μητέρων μια νύχτα στη μονάδα για τον κίνδυνο υπογλυκαιμίας) ήρθε και βεντούζιασε στο στήθος μου κι έκτοτε δεν βγήκε ποτέ από κει.