11/5/11

Μόνο θλίψη

Ομολογώ πως ένα χρόνο πριν, στην τραγική ιστορία της marfin είχα συγκλονιστεί, όχι μόνο από το χαμό τριών ανθρώπων, αλλά από το χαμό μιας εγκύου. Επαναλάμβανα συνέχεια με ένα πείσμα κακό, τέσσερις άνθρωποι, τέσσερις άνθρωποι χάθηκαν. Η σημερινή ιστορία με έχει ακόμα περισσότερο ταρακουνήσει. Με τη σθένος πήγε αυτή η γυναίκα να γεννήσει και πως θα κρατά αγκαλίτσα το μωρό της, τί θα πει στο άλλο της παιδάκι, χωρίς να γυρνούν ανόητα πράγματα στο μυαλό της, όπως «Κι αν δεν τον είχα πρήξει να μην ξεχάσει την κάμερα;». Δεν μπορώ καν να διανοηθώ πως.

Πριν γίνω μητέρα θεωρούσα πως παιδιά κάνει όλος ο κόσμος. Όμως παρ’ όλο που αυτό είναι μια γενική αλήθεια, το παιδί που κάνεις εσύ σε σημαδεύει, είναι το σπουδαιότερο επίτευγμα, όποιος κι αν είσαι, ό,τι άλλο κι αν έχεις καταφέρει. Ο άνθρωπος αυτός έφυγε ένα από τα σημαντικότερα ξημερώματα της ζωής του, έτσι ξαφνικά, χωρίς να φταίει, χωρίς να το περιμένει. Είναι η «τύχη» του καθενός, η μοίρα; Είναι κάτι τόσο αναπότρεπτα κακό που δεν μπορείς παρά να κάτσεις σπασμένος. Δεν έχεις τί να πεις γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν λόγια.

Εγώ το μόνο που εύχομαι είναι να προστατευτούν μητέρα και παιδάκια από την οργή, από την ανάγκη για εκδίκηση. Η θλίψη είναι τεράστια, όλη η Ελλάδα πενθεί μαζί τους, δεν χρειάζονται άλλη αρνητικότητα.