22/4/11

Σκιουράκος

Όταν ξεκίνησα το μπλογκ δεν είχα κανέναν ενδοιασμό, μόνο απίστευτο ενθουσιασμό για αυτό το μωρό που με κατέλαβε εξ απήνης και με γέμισε ανάκατα συναισθήματα. Πέρασα ωστόσο μια φάση που φοβήθηκα, φοβήθηκα την έκθεση, την επίθεση από κάποιον άγνωστο, ανώνυμο ή επώνυμο. Διατηρώ δυο μπλογκ και μια ανάλογη κατάσταση στο άλλο με έβαλε σε σκέψεις. Στο κάτω κάτω εδώ δεν μιλάω για μένα, αλλά για το παιδί μου. Ακόμα δεν είμαι σίγουρη πως έχω το δικαίωμα. Πάντως ο ενθουσιασμός μου κι η ανάγκη μου να γράψω για τον μικρούλη δεν έσβησαν, κι έτσι αποφάσισα να το συνεχίσω.


Λοιπόν ήμουν ανέτοιμη για αυτό που μας συνέβη. Όσο κι αν ζητούσα από τον σύντροφο μου παιδί, δεν ήμουν προετοιμασμένη. Δεν συναναστρεφόμουν άλλα μωρά, οι φίλες μου δεν ήταν παντρεμένες, έγκυες ή μάνες, ούτε οι ξαδέλφες μου, με λίγα λόγια δεν ήξερα την τύφλα μου. Ήθελα παιδί γενικά κι αόριστα.

Στην διάρκεια της εγκυμοσύνης διάβασα βιβλία, ενημερώθηκα από το ίντερνετ, κατάλαβα δυο τρία πράγματα για το θηλασμό…. Και μετά γεννήθηκε ο σκιουράκος. Ένα μωράκι που έκλαιγε απελπισμένο, που με μασουλούσε κάθε δυο ώρες, που κοιμόταν μάξιμουμ μια ώρα σερί. Τους πρώτους δυο μήνες με εξόντωσε, ο άντρας μου δούλευε από τις 7 το πρωί ως τις 10 το βράδυ σερί, η μαμά μου δούλευε, η πεθερά μου δούλευε, όλοι δούλευαν, και για πρώτη φορά η μόνη που δεν δούλευε ήμουν εγώ. Αλλά τελικά κι εγώ δούλευα. Είμαι άνθρωπος του ύπνου, το ίδιο κι ο άντρας μου. Κι όμως επιβιώσαμε με τα μισάωρα και τα σαρανταπεντάλεπτα. Γιατί αυτό το μικρό αστεράκι μας είχε ανάγκη. Κι έπειτα το ίδιο παιδί, που δεν κοιμόταν στάλα, άρχισε να κοιμάται, η ζωή μας μπήκε σε μια σειρά κι έγινε… διαφορετική.

Σήμερα ο σκιουράκος είναι 14 μηνών. Δεν περπατάμε ακόμα μόνοι, μόνο όταν κρατάμε χεράκια αλωνίζουμε. Αλλά μιλάμε. Κι έχω την αίσθηση πως αυτά τα λογάκια είναι που τον κάνουν παιδάκι πια. Κι ας μην περπατάει. Κάθε μέρα λέει κι από μια καινούργια λέξη, ξέρει πως «κάνει» ένα νέο ζωάκι, ονομάζει ένα καινούργιο φρούτο. Μας γεμίζει μια αλλόκοτη περηφάνια και χαρά. Κι ας λέει τον νονό του… νονάααααααα, με στόμφο, το νερό…νερά και τον καφέ…. κακά. Μου αρέσει τόσο η επικοινωνία μαζί του, το ύφος του όταν τον διορθώνουμε, κι ακόμα περισσότερο το ύφος του θριαμβευτή όταν βεβαιώνεται πως όντως το βατραχάκι κάνει «κουάκ» και ο κούκος «κούκου» και όλοι τον κοιτάνε με θαυμασμό.

Μου κάνει εντύπωση η πρόοδος του, αλλά από την άλλη κι εγώ περπάτησα 18 μηνών και η μαμά μου λέει πως ήμουν ένα τρομακτικό μωρό που έκανε κανονικά προτάσεις χωρίς λάθη αλλά δεν περπατούσε. Τί να κάνουμε. Ο κάθε άνθρωπος έχει τους χρόνους του. Προς τον παρόν λέω να απολαύσω το τώρα, αυτό που μας γεμίζει μια χαρά αλλόκοτη και διαφορετική από οτιδήποτε άλλο, που δεν την περιμέναμε, δεν την είχαμε ανάγκη γιατί δεν την ξέραμε αλλά δεν θα την αλλάζαμε με τίποτα στον κόσμο.

7 σχόλια:

mpompires είπε...

Χρόνια Πολλά και Καλή Ανάσταση!

ioanna_k είπε...

Αχ Σκίου-μανούλα, με αυτά που γράφεις πάντα μιλάς μέσα στην ψυχή μου!! Να περάσετε καλά και να ευχαριστηθείτε παιχνίδια και βόλτες με τον σκίου το 3ήμερο!!

Ρεβεκκα είπε...

ΣΚΙΟΥΡΟΜΑΝΟΥΛΑ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ...

Biberologio είπε...

ti wraia!

skiouromanoula είπε...

Ευχαριστώ, κοριτσάκια μου. Τα μωράκια μας είναι υπέροχα.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ αληθινά κι ειλικρινή όσα γράφεις. Εκανες λοιπόν κι εσύ πρόοδο όχι μόνο ο σκιουράκος! Δυνάμωσες, ωρίμασες, άλλαξε η οπτική σου για τους ανθρώπους, έτσι δεν είναι?

Πολλά φιλιά, κι άλλα τέτοια

Ρεβεκκα είπε...

σκιουρομανουλα Καλο μηνα κ καλη Πρωτομαγια...φιλια...