Η μαύρη μου μιζέρια

Πέρασα μια δύσκολη συναισθηματικά περίοδο που σιγά σιγά ομορφαίνει. Οι ορμόνες του απογαλακτισμού με χτύπησαν, όσο δεν με επηρέασαν εκείνες της λοχείας. Ταυτόχρονα η δουλειά με το άσχημο σπαστό ωράριο, το πόσο λίγο ήμουν αλλά και το πόσο πολλά είχα να κάνω όταν ερχόμουν πια στο σπίτι περιόριζαν πολύ το χρόνο μου με το παιδί. Ένιωθα ήδη ράκος όταν συνειδητοποίησα πως οι τιμές του σακχάρου μου δεν ήταν καλές και με έβαλαν σε φαρμακευτική αγωγή. Πολλά θέλει ο άνθρωπος; Είμαι τριάντα χρονών και παίρνω 4 χάπια την ημέρα (ε, καλά το ένα είναι του θυρεοειδούς και το παίρνω δέκα χρόνια, αλλά λέμε τώρα)

Έμεινα και από μέση λίγο πριν το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι (για την ακρίβεια όταν όλα ήταν έτοιμα πια- ευτυχώς) και ήταν η πρώτη φορά που δεν μπορούσα να συνέλθω, πολύ απλά γιατί δεν έβαζα πωπό στο κρεβάτι. Άρα προσθέτουμε άλλα δυο χάπια, το όλον έξι. (όχι δεν είμαι φαρμακομανής….) Α, και οι καλοί γιατροί, ορθοπεδικός και ενδοκρινολόγος είπαν εν χορώ, αν ήσουν δέκα κιλά ελαφρύτερη, δε θα υπήρχε πρόβλημα. Μα καλοί μου γιατροί, δέκα κιλά ελαφρύτερη έχω υπάρξει μονάχα δέκα χρόνια πριν, ούτε καν στην εφηβεία μου, όταν ο μπαμπάκας μου αρρώστησε. Ποτέ άλλοτε. Αλλά αυτοί ανένδοτοι. Άρα ξεκίνησα και δίαιτα. Και μέσα σε όλα – μεταξύ μας τίποτα από αυτά δεν είναι αρκετά σοβαρό- με έπιασαν οι τύψεις. Για το παιδί μου που όταν ο μπαμπάς του φεύγει από το δωμάτιο κλαίει (θα έπρεπε να το κάνει για μένα), για τον άντρα μου, που δουλεύουμε εναλλάξ και τον βλέπω μόνο τα Σαββατοκύριακα, για τον εαυτό μου, που τον άφησα χωρίς γυμναστική και γράψιμο και κοίτα που τον κατάντησα.

Όλα αυτά, μα όλα περνάνε με δυο ώρες ξάπλα στο κρεβάτι. Οι γιορτές με βοήθησαν να ξεκουραστώ και τίποτα δε φαινόταν πια βουνό μετά από κάποιες σερί ώρες ύπνο το βράδυ και μια καλή ξάπλα το μεσημέρι. Άντε και δυο τρεις εξόδους με τον σκιουράκο στο καθισματάκι του στην ταβέρνα να τρώει ψωμιά και κοκκινιστά (θα σας γράψω για το σωτήριο καθισματάκι σύντομα). Ελπίζω η μιζέρια μου να πέρασε οριστικά και αμετάκλητα, και να μην γυρίσει μόλις το μαγκανοπήγαδο της δουλειάς με πάρει πάλι μπάλα.