12/1/11

Η μαύρη μου μιζέρια

Πέρασα μια δύσκολη συναισθηματικά περίοδο που σιγά σιγά ομορφαίνει. Οι ορμόνες του απογαλακτισμού με χτύπησαν, όσο δεν με επηρέασαν εκείνες της λοχείας. Ταυτόχρονα η δουλειά με το άσχημο σπαστό ωράριο, το πόσο λίγο ήμουν αλλά και το πόσο πολλά είχα να κάνω όταν ερχόμουν πια στο σπίτι περιόριζαν πολύ το χρόνο μου με το παιδί. Ένιωθα ήδη ράκος όταν συνειδητοποίησα πως οι τιμές του σακχάρου μου δεν ήταν καλές και με έβαλαν σε φαρμακευτική αγωγή. Πολλά θέλει ο άνθρωπος; Είμαι τριάντα χρονών και παίρνω 4 χάπια την ημέρα (ε, καλά το ένα είναι του θυρεοειδούς και το παίρνω δέκα χρόνια, αλλά λέμε τώρα)

Έμεινα και από μέση λίγο πριν το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι (για την ακρίβεια όταν όλα ήταν έτοιμα πια- ευτυχώς) και ήταν η πρώτη φορά που δεν μπορούσα να συνέλθω, πολύ απλά γιατί δεν έβαζα πωπό στο κρεβάτι. Άρα προσθέτουμε άλλα δυο χάπια, το όλον έξι. (όχι δεν είμαι φαρμακομανής….) Α, και οι καλοί γιατροί, ορθοπεδικός και ενδοκρινολόγος είπαν εν χορώ, αν ήσουν δέκα κιλά ελαφρύτερη, δε θα υπήρχε πρόβλημα. Μα καλοί μου γιατροί, δέκα κιλά ελαφρύτερη έχω υπάρξει μονάχα δέκα χρόνια πριν, ούτε καν στην εφηβεία μου, όταν ο μπαμπάκας μου αρρώστησε. Ποτέ άλλοτε. Αλλά αυτοί ανένδοτοι. Άρα ξεκίνησα και δίαιτα. Και μέσα σε όλα – μεταξύ μας τίποτα από αυτά δεν είναι αρκετά σοβαρό- με έπιασαν οι τύψεις. Για το παιδί μου που όταν ο μπαμπάς του φεύγει από το δωμάτιο κλαίει (θα έπρεπε να το κάνει για μένα), για τον άντρα μου, που δουλεύουμε εναλλάξ και τον βλέπω μόνο τα Σαββατοκύριακα, για τον εαυτό μου, που τον άφησα χωρίς γυμναστική και γράψιμο και κοίτα που τον κατάντησα.

Όλα αυτά, μα όλα περνάνε με δυο ώρες ξάπλα στο κρεβάτι. Οι γιορτές με βοήθησαν να ξεκουραστώ και τίποτα δε φαινόταν πια βουνό μετά από κάποιες σερί ώρες ύπνο το βράδυ και μια καλή ξάπλα το μεσημέρι. Άντε και δυο τρεις εξόδους με τον σκιουράκο στο καθισματάκι του στην ταβέρνα να τρώει ψωμιά και κοκκινιστά (θα σας γράψω για το σωτήριο καθισματάκι σύντομα). Ελπίζω η μιζέρια μου να πέρασε οριστικά και αμετάκλητα, και να μην γυρίσει μόλις το μαγκανοπήγαδο της δουλειάς με πάρει πάλι μπάλα.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Think positive αγαπούλα...φιλάκια απο μένα και το μπιμπι!

ioanna_k είπε...

αυτο ζητάω και εγώ τόσο καιρό...έναν 8ωρο ύπνο!!Μετά από εναν καλό ύπνο, όλα είναι καλύτερα...:-))) Φιλάκια στον σκίουρο!!

skiouromanoula είπε...

Ευχαριστώ μπιμπομανούλα!

Αχ, Ιωάννα μου, δίκιο έχεις. Ακόμα δεν κοιμάται το κοριτσάκι σερί τη νύχτα ε;

Biberologio είπε...

έχεις δίκιο! εμείς επιτέλους πιάσαμε σερί 5ωρο και κάνουμε πάρτυ!

ΑΣΤΡΟΝΕΡΑΙΔΟΥΛΑ είπε...

Σκιουρομανούλα, αν και τα δικά μου ζουζουνια έχουν μεγαλώσει, 7 ετών ο πρίγκιπας και 4 ετών η νεράιδα, είμαι εργαζόμενη 8 ωρο πήγαινε έλα 10 ωρο, οπότε τα χρονικά περιθώρια περιορίζονται πολύ.... πάρα πολύ. Εχω καταφέρει όμως και Παρασκευή απόγευμα ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΤΊΠΟΤΑ. Ούτε την Κυριακή!!!. Ξεκουράζομαι και ασχολούμαι με τα παιδιά! Αντιστέκομαι στα ασιδέρωτα, στην λίστα του σούπερ μάρκετ και την πιθανή σκόνη στο σύνθετο! Αυτό με έχει βοηθήσει αρκετά στο να αντέχω την πίεση της υπόλοιπης εβδομάδας! Φιλιά και καλό κουράγιο!

skiouromanoula είπε...

Μπιμπερολόγιο, σας εύχομαι και 12ώρο σερί σύντομα!!!

Μακάρι να το καταφέρω κι εγώ Νεραιδούλα αυτό, κάποια στιγμή να υπάρχουν ώρες μόνο ξεκούρασης. Προς το παρόν είναι μωράκι ακόμα και απαιτεί την προσοχή μου, γιατί τον προσέχουμε εναλλάξ με τον άντρα μου, οπότε πάντα είμαι μόνη μαζί του στο σπίτι. Όχι πως δεν το απολαμβάνω....

Ανώνυμος είπε...

Η μητρότητα είναι η πιο απαιτητική "δουλειά" 7/7 24ωρο, έτσι δεν είναι? Θα στρώσει όσο μεγαλώνει ο σκιουράκος και εσύ θα αναρρώσεις! Φιλιά πολλα