Λοιπόν, δεν είμαι θρησκευόμενη. Αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή μετά από προσωπικό ψάξιμο. Αν χαρακτήριζα κάπως τον εαυτό μου θα ήταν άθρησκη. Αν μη τι άλλο δεν με ικανοποιεί η ιδέα ενός ενδιάμεσου που θέτει αυθαίρετα κανόνες στην επικοινωνία με ένα ανώτερο ον. Μέχρι τώρα δεν αντιμετώπιζα κανένα πρόβλημα με αυτό. Το να πηγαίνω για πέντε λεπτά στην εκκλησία στην Ανάσταση και μετά να τσουγγρίζω κόκκινα αυγά ποτέ δε με ενόχλησε- μου αρέσει και η μαγειρίτσα. Την πρώτη ψυχρολουσία την έφαγα στο γάμο. Θρησκευτικός, ο πατέρας μου έχει δυο εμφράγματα και έναν απινιδωτή, με φανφάρες και χορούς. Τα νυφικά δεν τα γουστάρω, τους χορούς με κλαρίνα ούτε, να ντυθώ νυφούλα δεν ονειρευόμουνα ποτέ. Το έκανα κι αυτό, αν και ο παπάς με βάραγε με το Ευαγγέλιο στο μέτωπο, γιατί δεν το φιλούσα.
Ως εδώ οριακά καλά, ίσως και κάπως ευτράπελα. Όταν όμως προέκυψε το παιδί, κατάλαβα πως θέλω να το μεγαλώσω με τις δικές μου αρχές, τη δική μου καθοδήγηση, τα δικά μου πιστεύω. Κι αυτά είναι μακριά από την εκκλησία, την κουλτούρα της, μακριά από το κακό το μάτι και τις βασκανίες. Και τα πράγματα δυσκόλεψαν. Δεν πήρα την "ευχή", δεν έβαλα ματάκια κι άλλα συναφή στην κούνια. Οι μητέρες μας, και από τις δυο πλευρές άφρισαν. Δεν ήθελα να βαφτίσω το παιδί μου, σεβόμενη και τον εαυτό μου και αυτούς που πιστεύουν. Δεν θα ήταν κοροϊδία για την εκκλησία, για μένα για τον άντρα μου, για το παιδί μας;
Τελικά κατάλαβα ένα πράγμα, πως αν ήθελα να μεγαλώσω το παιδί μου όπως θέλω εγώ, έπρεπε να ενδώσω. Το βαφτίσαμε κι είδα τη βάφτιση σα μια γιορτή για το καινούργιο μέλος της οικογένειας μας. Δεν αγχώθηκα, δεν τρόμαξα. Λίγο σα θέατρο μου φάνηκε. Κακώς.
Κρατάω το χαρτί της βάφτισης στο χέρι- το παιδί μου έχει όνομα από την πρώτη ώρα, δεν θα περίμενα τη βάφτιση για να κάνω την ονοματοδοσία- και ξέρω πως δεν θα το πάω στο ληξιαρχείο. Γιατί πολύ απλά ως να μεγαλώσει και να μπορεί να πάρει μόνο του την απόφαση το παιδί μας θα είναι ό,τι κι εμείς. Άθρησκο.
Ξέρω πως έρχονται κι άλλα. Η θρησκευτική ονομαστική του γιορτή, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα. Το παιδί μου δε θα στερηθεί τη χαρά της γιορτής, κάθε άλλο. Απλά θα εστιάσουμε στο κοινωνικό και όχι στο θρησκευτικό κομμάτι. Κανείς δε θα θέλει να καταργηθούν τα Χριστούγεννα, ειδικά τα παιδιά. Γιατί να του λείψουν, οι αργίες είναι όμορφες για όλους, το ίδιο και τα παραμύθια. Έμαθα πια πως μερικές φορές η μερική υπαναχώρηση είναι η αρχή της νίκης.
29 σχόλια:
θα συμφωνησω μαζι σου σε πολλα...εχω πολλες αποριες για αυτα που γραφεις...να σου ζησει ο μικρος σου σκιουρος...φιλια
Συνειδήτα ή ασυνείδητα, μήπως κάνεις ήδη μια επιλογή για το παιδί σου? Σκέψου...ότι ακριβώς θέλουν οι "άλλοι", θέλεις και εσύ...το παιδί σου να ακολουθήσει τα δικά σου πιστεύω.
Ρεβέκκα μου, ρώτα.... Η αλήθεια είναι πως το κείμενο είναι πολύ αποσπασματικό.
Ιωάννα μου, φυσικά και είναι επιλογή. Είναι δικό μου παιδί εξάλλου. Μετά, στην εφηβεία ας πούμε, θα διαλέξει μόνο του. Κι εμένα οι γονείς μου με τα δικά τους πιστεύω με μεγαλωσαν. Μετά διάλεξα.
Καλημέρα! Μα γίνεται να μη το δηλώσεις στο ληξιαρχείο????
Από τη στιγμή που υπάρχει ονοματοδοσία τη βάφτιση τη δηλώνεις μονάχα για να καταχωρηθεί το θρήσκευμα. Είναι δικαίωμα σου αν θέλεις να το δηλώσεις ή όχι.
Καλημέρα κι από μένα
Θέλει κότσια αυτό που έκανες, οπότε μπράβο σου που υποστήτιξες το πιστεύω σου. Δεν ξέρω γι΄ αυτό το θέμα τι είναι καλύτερο για τον σκιουράκο (έτσι κι αλλιώς ακόμα δεν επιλέγει ο ίδιος), ξέρω όμως ότι ήδη έδωσες στο παιδί ένα δυνατό μήνυμα: Να υπερασπίζεται τις απόψεις του κι ας είναι κάντρα στα "είθισται" της ευρύτερης οικογένειας. Εύγε μανα!
skiouromanoula χαίρομαι που δεν είμαι μόνη!!!Εγώ γέννησα πριν 4 μήνες,δεν πήρα ευχή,σημειωτέον δεν είμαστε και παντρεμένοι με τον σύντροφό μου και βεβαίως βεβαίως δε θέλω και να την βαφτίσω και έτσι αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε.Εμένα με ενδιέφερε το πώς θα το βιώσει μελλοντικά το παιδί μου αλλά αυτό είναι λίγο δύσκολο να το ξέρω από τώρα καθώς και το ότι δεν είμαι άθεη και αυτό θέλω να το μεταφέρω στην κόρη μου και ας το απορρίψει.Μια ημέρα λοιπόν που πηγαίναμε βόλτα με την μπέμπα εντελώς τυχαία ακούω 3 πιτσιρικάδες στον δρόνο να συζητάνε αυτό ακριβώς το πράγμα!!!!!"Και τι κάνεις?Βαφτίζεις ή δεν βαφτίζεις???" λέγανε.Τους ακολούθησα διακριτικά για να παρακολουθήσω την συζήτηση γιατί ΑΥΤΟ ακριβώς ήθελα.Την γνώμη παιδιών 14 περίπου χρονών.Ο ένας ήταν αντίθετος με την βάφτιση,ο άλλος υπέρ και ο τρίτος μπερδεμένος σαν εμένα τότε.Τους πλησίασα και τους είπα την αλήθεια και κάναμε όλοι μαζί την συζήτηση.Τα παιδιά ήταν καταπληκτικά και διαβασμένα μάλιστα σχετικά με τις άλλες θρησκείες και να μην τα πολυλογώ με βοήθησαν πάαρα πολύ να καταλήξω στο ότι δε χρειάζεται να την βαφτίσω την μπεμπούλα μου(έχουμε κάνει κι εμείς ονοματοδοσία σε συμβολαιογράφο πριν ακόμα γεννηθεί)και δε θα έχει κανένα ψυχολογικό πρόβλημα...από αυτό τουλάχιστον!
@newagemama το καλύτερο θα το διαλέξει μόνος του. Αλλά ελπίζω να είμαστε καλό παράδειγμα
@marion είμαστε πολλοί, απλά δεν τολμάμε να μιλήσουμε και δεν ακουγόμαστε. Κι εγώ δεν τόλμησα να ακολουθήσω πλήρως αυτά που πιστεύω. Ελπίζω στην εποχή των παιδιών μας να είναι ευκολότερα. Με χαροποιεί η κουβέντα που έκανες με τους εφήβους. Μου δίνει ελπίδα πως το μέλλον θα είναι διαφορετικό.
κι αν τελικα το παιδι σου έχει διαφορετική άποψη απο τη δική σου..
θα συνεχισουν να ναι δημοκρατικες οι αποψεις σου;
Ο Θεος βρισκεται μεσα μας και στον καθενα φανερωνεται διαφορετικα, κάποιοι Τον βλεπουν κάποιοι όχι..
ελπιζω το παιδι σου να Τον δει!!
Φυσικά και θα συνεχίσουν. Εξάλλου πολλοί από τους αγαπημένους μου ανθρώπους πιστεύουν. Για τον εαυτό μου μιλώ και προς το παρόν για το παιδί μου. Όταν θα μπορεί να διαλέξει μόνο του, θα κάνει τις επιλογές του.
Καλημέρα και από μένα. Με τον φίλο μου παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο ακριβώς επειδή ποτέ δεν ήμασταν θρησκευόμενοι και δεν αισθανόμασταν ότι έπρεπε να ξεκινήσουμε τώρα. Τη βάπτιση στο δόγμα του χριστιανού ορθόδοξου του γιου μας την αποφασίσαμε όπως λες κι εσύ σαν μια γιορτή, περισσότερο στο πλαίσιο της παράδοσης και μελλοντικά της κοινωνικής ένταξης, πχ σε ηλικία που τα παιδάκια καμαρώνουν ποιο έχει την ωραιότερη λαμπάδα ή κάπως έτσι... Ήμουν κάπως σφιγμένη είναι η αλήθεια, αλλά ήταν πραγματικά μια γιορτινή μέρα και ως τέτοια τη θυμάμαι.
Απέχουμε από τη θρησκεία και από την εκκλησία αλλά δεν το μεταφέρουμε αυτό στο παιδί μας, δηλ γιορτάζουμε τις γιορτές και εξηγώντας την ιστορία ή/και την παράδοση πίσω από αυτές. Άλλωστε είναι προσωπική επιλογή, δεν γίνεται επουδενί με αρνητική διάθεση. Σε αυτό συμβάλλει πολύ και το σχολείο, πχ μαθαίνουν για το Πάσχα, έχει απορίες ο γιος μας, το συζητάμε και στο σπίτι. Όταν μεγαλώσει θα δει μόνος του ποια προσέγγιση στο θείο του ταιριάζει.
Συγγνώμη για το σχόλιο-σεντόνι, να χαίρεσαι την οικογένειά σου :)
Χαίρομαι για το σχόλιο-σεντόνι:)
Λίγο εως πολύ κάτι τέτοιο θα προσπαθήσουμε να κάνουμε κι εμείς. Χωρίς φανατισμό, ιδεοληψίες ή αρνητική διάθεση. Απλά αυτή είναι η δική μας επιλογή και αργότερα θα κάνει κι αυτός τη δική του.
Και εμείς κάναμε τις βαφτίσεις για να μη στενοχωρήσουμε την πεθερά μου βασικά... Η μαμά μου σκιουρομανούλα είναι της ίδιας άποψης με εσένα, όπως κι εγώ επίσης.
Η πεθερά μου ήθελε στην πρώτη μου κόρη να πάρω την ευχή. Ε, πήγα και μετά μείναμε από αυτοκίνητο και γύρισα σπίτι με τα πόδια και με 40 ημερών μωρό στην αγκαλιά!
Η πεθερά μου ήθελε να κοινωνήσουμε ενός έτους μωρό της Παναγίας επειδή το δεύτερο όνομα της Νεφέλης είναι Μαρία. Ο ιερέας έδωσε και ψωμάκι μαζί, η μικρή πνίγηκε και το έφτυσε στο άμφιο του. Αμαρτία είπε εκείνος και αναρωτιόμουν τι αμαρτίες πληρώνω εγώ....
Στη δεύτερη κόρη ούτε που πέρασα μπροστά από την εκκλησία.
Δεν ξέρω αν μπορώ να θεωρηθώ άθρησκη γιατί έχω έναν δικό μου τρόπο να πιστεύω, απλά δεν περιλαμβάνεται μέσα σε αυτόν η εκκλησία (όχι σαν έννοια) και οι ιερείς της.
Στην παρέα υπάρχει ζευγάρι που έχει δύο παιδάκια. Δεν είναι παντρεμένοι, έχουν κάνει ονοματοδοσία στα παιδιά τους και δεν έφερε κανένας αντίρρηση.
Όλα τυπικά είναι κορίτσια. Στα χαρτιά και μόνο...
Στα χαρτιά, ακριβώς. Απλά μπλέκεται το συναίσθηματ, των παππούδων συνήθως, και δυσκολεύει τα πράγματα. Στη γενιά των παιδιών μας όλα ελπίζω να είναι ευκολότερα.
Το θέμα προβληματίζει πολύ και εμένα με το σύντροφό μου. Κανείς μας δεν αισθάνεται θρησκευόμενος, εχουμε παντρευτεί με πολιτικό γάμο και ο γιος μας είναι σήμερα 4 μηνών. Δε θέλουμε να τον βαφτίσουμε και αυτο σκεφτόμαστε να κάνουμε. Στη δική μου περίπτωση δεν είναι τόσο η άμεση οικογένεια το πρόβλημα, που έχει συμβιβαστεί με την ιδέα, όσο η σκέψη μήπως το ευρύτερο περιβάλλον του ίδιου του παιδιού(φίλοι κλπ) τον φέρει αργότερα σε δυσκολη θέση ή τον στενοχωρήσει. Τι θα απαντήσει ας πούμε σε ενα φιλο ή συμμαθητή που μπορεί να ρωτήσει τι δώρο του έφερε ο νονός του για το Πάσχα;
Ευτέρπη
Θα του πει για το φοβερό παιχνίδι που του έφερε η θεία του, ας πούμε. Τρόποι υπάρχουν. Εμένα πάντως αν το στενό μου περιβάλλον δεν ήταν τόσο κατηγορηματικό δεν θα με ένοιαζε καθόλου για τους άλλους. Αλήθεια, λέω. Βέβαια θα μου πεις τα λες αφού το βάφτισες....
Είμαστε πολλοί τελικά και τα παιδιά μας θα είναι ακόμα περισσότερα και δε θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τέτοια διλλήμματα. Ό,τι και να αποφασίσετε σημασία δεν έχει η βάφτιση αλλά το πως, με ποιές αρχές και ποιά φιλοσοφία μεγαλώνει ένα παιδί. Εύχομαι τα καλύτερα για την οικογένειά σου.
εγώ δεν τον έχω βαπτίσει ακόμα. Τον φωνάζω με τον όνομά του από πριν γεννηθεί. Τον δήλωσα με το επώνυμο πρώτα και μετά με το όνομα όταν χρειάστηκα διαβατήριο για έξω...
Στον 40σμο, πήγα για την ευχή και μάλωσα. Στην βάπτιση ήθελα να πάω εγώ, ο μπαμπας κ η νονά κ κανένας άλλος αλλά χλωμό το βλέπω....
Οι γονείς μας είναι αυτοί που θέλουν τις παραδόσεις τους... η μάνα μου δεν ήρθε στον γάμο μου γιατί ήταν πολιτικός. Και γιατί τόσοι φίλοι της περίμεναν πότε θα παντρευτώ να έρθουν να χλαπακιάσουν, συγνώμη να γλεντήσουν για να με τιμήσουν...
Τα βαριεμαι απίστευτα. Ξέρω πολλούς που παντρέυτηκαν με πολιτικό κ τιμουν την οικογενεια τους ενώ άλλους που παντρευτηκαν με θρησκευτικό κ έχουν την ευχή του Θεού, που δεν χωράνε να περάσουν από την Καμάρα.
Τέλος πάντων. Ο καθένας κάνει τις επιλογές τους
ΥΓ. όταν πήγαινα σχολείο είχα ρωτήσει την θρησκευτικού μας, που βρήκαν ο Καιν κ ο Αβελ γυναίκες για να παντρευτούν αφού υποτίθεται ότι μόνο αυτούς έκανε ο Αδάμ κ η Εύα... αφού με κοιτούσε σαν μπαγιάτικο μύδι μου απάντησε ότι πήγαν με την Ευα αλλά δεν ήταν αιμομιξία. Την επόμενη μέρα ήρθε κ μου είπε οτι είχε κ άλλα παιδιά η Εύα κ πήγαν μεταξύ τους αλλά πάλι δεν ήταν αιμομιξία...
Αυτό που θέλω να πω είναι οτι αν τους ζορίσεις για την θρησκεία μας, δεν ξέρουν να σου απαντήσουν κ να τεκμηριώσουν την αποψη τους. Εγω πιστευω στον θεο της Αγαπης, της Γαλήνης κ της Ψυχ. Δυναμης. (δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοιος αλλα εμενα πολυ μου αρεσει φιλακια)
Ό,τι και να τους ρωτήσεις θα σου πουν αλληγορία και θα ξεμπερδέψουν.... Για μένα αυτά είναι ανύπαρκτα.
Θα το πω άλλη μια φορά, είμαστε πολλοί. Απλά δε μας αφήνουν να ακουστούμε. Που θα πάει όμως....
Σέβομαι απόλυτα την άποψή σου και τα πιστεύω σου και φυσικά, την επιθυμία σου να μεγαλώσεις το παιδί σου σύμφωνα με αυτά! Αλίμονο! Κάθε γονιός ονειρευεται να δώσει στο παιδί του τις δικές του αρχές, που θεωρεί ο ίδιος σωστές( και που κανένας μας δε μπορεί να τις κρίνει)!
Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι πώς από τη μία θέλεις να απέχεις και δεν πιστεύεις αλλά από την άλλη πας στην εκκλησία την Ανάσταση π.χ.
Αφού δε μπορείς να ανεχτείς ούτε τη βάφτιση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "αναγκαστικη" για τα τωρινά δεδομένα εννοώ με τις παραδόσεις κλπ. Γιατί δεν απέχεις και από το Πάσχα, Χριστούγεννα κλπ.;
Είναι πραγματική μου απορία και γι αυτό σε ρωτώ. Δεν έχω καμία κακή διαθεση, πραγματικά! Ελπίζω να μην ενοχλεί η απάντησή μου... καθότι αντίθετη με όλες τις προηγούμενες...
Να σου ζήσει το παιδάκι σου!
Και γιατί να με ενοχλήσει, καλέ; Είναι εύλογη απορία.
Τα Χριστούγεννα στολίζω δέντρο αλλά όπως και οι περισσότεροι δεν πάω στην εκκλησία. Στην Ανάσταση πηγαίνω πέντε λεπτά πριν το τέλος όπως όλοι. Τις χρονιές που είμασταν χωρίς τους γονείς μας με τον άντρα μου δεν πήγαμε. Αλλά με τους γονείς πηγαίνουμε. Δε βεβηλώνουμε το χώρο, δεν κάνουμε κάτι που δεν κάνουν οι άλλοι, ούτε και συμμετέχουμε, βέβαια. Μετά τρώμε όλοι μαζί ως οικογένεια.
Δεν έχω μένος για την εκκλησία, τουλάχιστον για το οίκημα (τώρα για μερικούς παπάδες είναι άλλο θέμα :-Ρ ) απλά δεν με αντιπροσωπεύει.
Κατάλαβα..
Όσο για τους παπάδες ... θα συμφωνήσω μαζί σου παρόλο που εγώ πιστεύω. Βέβαια, όχι για όλους ... αλλά για τους περισσότερους, δυστυχώς..!!
Αλλο θέμα, όμως. Σ' ευχαριστώ για την απάντησή σου. Φιλιά!!
Είναι απίστευτο που πιστεύουν σε κάτι που δεν υπάρχει. Είναι απίστευτο που σου επιβάλουν να πιστεύεις κι εσύ και είναι ακόμα πιο απίστευτο που δεν σε αφήνουν να μην πιστεύεις σε αυτό. Πιστεύεις κάπου, δεν πιστεύεις πουθενά, το θέμα είναι να είσαι καλός άνθρωπος! Και αν δώσεις αγάπη στο παιδί σου θα γίνει καλός άνθρωπος!
Αμήν, miliggy :-) Τα είπες όλα σωστά.
pros miliggy:me olo tn sevasmo kai thn kalh dia8esh,mhn eisai apolyth oti den yparxei tipota,an kapoios den vlepei kati den shmainei oti to idio isxyei kai gia ton allon.kanenas den sou epivallei na pistepseis kati h na mhn pistepseis
Πωπω! Πολύ αργά το ανακάλυψα το (επίκαιρο παρόλ΄αυτά για μας) θέμα! Ψάχνοντας για παρόμοια στο ιντερνετ, βγήκα εδώ...
Ε, ας πω λοιπόν κι εγώ το μακρύ μου και το κοντό μου:
Έχω μία κόρη 19 μηνών, η οποία δεν έχει (ούτε πρόκειται να) βαφτιστεί. Έχει όνομα, όπως και το σκιουράκι σου, από 14 ημερών, μέσω ονοματοδοσίας. Επίσης έχει νονό και νονά εξ΄ορισμού! Δηλαδή ΟΡΙΣΑΜΕ εμείς ένα φίλο και μία φίλη ως νονούς του παιδιού. Να προσθέσω στο τοπίο ότι δεχόμαστε κι εμείς αδυσώπητη πίεση απ΄τους γονείς. Νιώθω απόλυτα αλληλέγγυα με τις απόψεις σου κι ας μην άντεξες την πίεση άνωθεν (!) κι αναγκάστηκες να υποκύψεις (κάπως έτσι έγινε;)
Ελπίζω ότι εγώ θα τα καταφέρω να μην.
Θεωρώ μεγάλο κρίμα κι άδικο το ότι, όλοι εμείς που δηλώνουμε άθρησκοι ή άθεοι να συμπεριφερόμαστε τελικά όπως κι οι υπόλοιποι που δεν είναι. Τότε ποιά η διαφορά; Και ποιό το μήνυμα για τα παιδιά μας;
Μακάρι να μην ακούγομαι επιθετική ή αλαζονική / καμμιά φορά όταν γράφεις, σου ξεφεύγουν οι λεπτές χροιές των πραγμάτων και μπορείς πιο εύκολα να παρεξηγήσεις...
φιλικά
Μαρία
(μαμά Αδριανής)
Καθόλου επιθετική. Μακάρι να είχαμε αντέξει στην πίεση, διαλέξαμε τον εύκολο δρόμο γιατί δεν αντέχαμε τα μούτρα και τους καυγάδες. Και το οτι δεν μπήκα στον κόπο ούτε άλμπουμ της... βάφτισης να φτιάξω, δεν με εξιλεώνει. Ελπίζω στο μέλλον όσο δυναμώνω ως μανούλα να μπορώ με μεγαλύτερη πυγμή να δίνω στο παιδί μου το μήνυμα πως ο καθένας έχει δικαίωμα στα δικά του πιστεύω. Γιατί είναι όντως κρίμα.
και εμεις καναμε ονοματοδοσια απο την ωρα που γεννηθηκε και δεν θα το βαφτισουμε το μωρο γιατι ο αντρας μου ειναι ευαγγελικος χριστιανος και αποφασισαμε οτι δε θα τον βαφτισουμε, αλλα οταν μεγαλωσει θα αποφασισει αυτος τη δογμα θα ακολουθησει εαν και εφοσον θελει.
Περα απ'αυτο ομως, σημερα μου εσπασε τα νευρα ο παιδιατρος, γιατι παρολο που του εχουμε πει οτι εχουμε κανει ονοματοδοσια στο μωρο, αυτος τον γραφει αβαφτιστο στα χαρτια του ικα... δηλαδη,εγω που βαφτιστικα 4 ετων θα επρεπε να με φωναζουν οι γονεις μου μπεμπα/??? δεν ειχα ονομα??? το μωρο μου δεν εχει ονομα?? κατανταει αστειο!!! αλλο πραγμα το ονομα, αλλο η βαφτιση!!
Ζωη
Ζωή μου, το όνομα στο βιβλιάριο του παιδιού δεν μπορεί να το προσθέσει από μόνος του ο παιδίατρος, χρειάζεται να πας στο ταμείο σας, στα διοικητικά, και να προσκομίσεις πιστοποιητικό γέννησης-ονοματοδοσίας. Αυτό ίσχύει και για τη βάφτιση.... απλά προσκομίζεις πιστοποιητικό γέννησης-βάφτισης
Πολύ απλά και ειλικρινά. Δεν έχω νονό. Και ούτε θα με κάνει χαρούμενο ένα δώρο από έναν νονό ή νονά. Έχω τους γονείς μου που μου παρέχουν τα πάντα. Εξαρτάται από τους γονείς τι αξίες θα μεταφέρουν στο παιδί. Αν του μιλάνε και του εξηγούν από μικρό παιδί το πραγματικό νόημα της ζωής, το παιδί θα είναι ξύπνιο και δυναμικό. Οπότε κανένα άλλο παιδί δεν θα το λυγίσει με οποιονδήποτε τρόπο. Να σκέφτεστε έξω από το κουτί. Ο,τι μεταδώσετε στο παιδί αυτό και θα εκφράσει.
Δημοσίευση σχολίου