Χθες το μεσημέρι γυρίζοντας από τη δουλειά έκανε μια ζέστη διαολεμένη. Φορούσα το φορεματάκι με το οποίο βγήκα από το μαιευτήριο. Κι όλο είχα την αίσθηση πως είμαι στο πίσω κάθισμα και δίπλα μου είναι ένας σκίουρος μικρός και νεογέννητος.
Βγήκαμε σχεδόν αναπάντεχα από το μαιευτήριο. Ο μικρούλης είχε ίκτερο, είχε μείνει ήδη μια μέρα να κάνει σολάριουμ με τα γυαλάκια του στη λάμπα και το πρωί μας έλεγαν πως με αυτές τις τιμές δεν μας αφήνουν. Εγώ μέσα στα νεύρα και τα κλάματα, το σπίτι ανέτοιμο, ο Βασίλης απλά με το καθισματάκι ξεχασμένο στο πορτ μπαγκάζ, 2 η ώρα το μεσημέρι ο ίκτερος είχε πέσει. Απίστευτο!!!
Ο άντρας μου έκανε σπριντ για να προλάβει το λογιστήριο του ευαγούς ιδρύματος ανοιχτό, εγώ άυπνη εντελώς έμεινα με όλα τα συμπεθέρια να ετοιμάσουμε το μικροσκοπικό πλασματάκι. Ήταν Φλεβάρης, του είχα πάρει χοντρό φορμάκι, φόρμα εξόδου, κουβέρτες μάλλινες.
Μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο συνειδητοποίησα, α. πως ζεσταινόμουν αφόρητα, ο καιρός ήταν καλοκαιρινός, κι έτσι τον άφησα με ένα σεντονάκι β. πως δεν είχαμε πάρει την κουκούλα για το κάθισμα μαζί. Φορούσα το φορεματάκι που φορούσα και χθες και είχα σκάσει. Πέρασα όλη τη διαδρομή με μια πικέ κουβερτούλα πάνω στο καθισματάκι για σκίαστρο και με ένα φόβο απίστευτο. Τόσες μέρες δεν ήθελα τίποτα άλλο παρά να φύγουμε από το φρικτό ευαγές ίδρυμα και να πάμε το μικρούλι σπίτι του. Τώρα είχα χεστεί επάνω μου.
Ο σκίουρος κοιμήθηκε στη διαδρομή. Τον ανεβάσαμε με το καθισματάκι επάνω, τον βάλαμε στη μέση του μεγάλου κρεβατιού, ήταν κοντά 5 το απόγευμα. Και φάγαμε στα μουγκά ντελίβερι στο διπλανό δωμάτιο. Μην του μυρίσει το φαγητό, μην ξυπνήσει και δεν τον ακούσουμε.
Δεν έχω μνήμη από την πρώτη νύχτα, ούτε από τις επόμενες που ακολούθησαν, ξέρω πως ήταν άυπνες με θηλασμούς και κολικούς. Αλλά δεν έχω εικόνα. Η εικόνα πάντως των δυο μας να τρώμε σε μια άδεια παιδική κρεβατοκάμαρα ντελίβερι κι ένα μικρό μωρό να κοιμάται πάνω στο καθισματάκι του, στη μέση του διπλού κρεβατιού στην δική μας κρεβατοκάμαρα είναι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου και δε φεύγει.
7 σχόλια:
με έκανες και δάκρυσα..και θυμήθηκα και εγώ τον ερχομό των 2 αστεριών μου σπίτι, με διαφορετικό τρόπο το καθένα, αλλά με την ίδια αγωνία για την μεγάλη διαδρομή- 58 χλμ!
Αχ αυτή η διαδρομή, είχε σπάσει η καρδιά μου.... 35χλμ το σπίτι μας από το Ιασώ και με κίνηση..... Και στην Αθήνα τα ίδια είναι, Ιωάννα μου.
Αχ τι ομορφες στιγμες.Βεβαια εγω κ τις 2 φορες ποναγα κ δεν με βολευε το αμαξι,ομως το να γυριζεις σπιτι με ακομα ενα μελος στην οικογενεια ειναι μαγικο...
Πω πω...δεν θυμάμαι τίποτα! Εχω κάνει delete! Ημουν τόσο στρεσαρισμένη που όλα μου φαίνονταν δύσκολα, όλα ένα κουβάρι...Ας είναι όμως, χαλάλι!
Γράφεις πολύ όμορφα... Μια φίλη μου είχε πει πριν απο καιρό πως η επιτυχία ενός τραγουδιού, ενός ποιήματος, ενός μυθιστορήματος, έγκειται στο να σε κάνει να νιώθεις ταυτιση... Κάθε μαμά φαντάζομαι έχει διαφορικές εικόνες από εκείνη την πρώτη μέρα, αλλα όντως για τις πιο πολλές οι εικόνες αυτές είναι θολές! Έτσι όπως μας έδωσες τις δικές σου θολές εικόνες σίγουρα πολλές ταυτιστήκαμε... :)
mama_Anna
Ρεβέκκα μου, κι εγώ πόναγα.... Ατελείωτα ράμματα, αλλά ούτε που τα θυμάμαι.
newagemama εγώ δε θυμάμαι τίποτα από τις επόμενες 50 μέρες που ο σκίουρος ή θα θήλαζε ή θα ούρλιαζε. Προστασία της φύσης για να κάνουμε κι άλλο :-Ρ
μαμα Άννα Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια.
Αχ, οι πρώτες ώρες... Εμεις ειχαμε κουκουλα αλλά και πάλι κρατουσα σεντονάκι για σκίαστρο,ευτυχως η νεκρα στους αυγουστιάτικους δρόμους δεν παρέτεινε πολύ την αγωνία μου για μια μπουκίτσα σ' ενα πελωριο καθισμα. Στο σπίτι εμεις ντελιβερι στο σαλονι με το μπίμπι ομως παραδίπλα στο καρότσι,αλλά εννοείται μουγκα. Και aircondition φουλ γιατί βγήκαμε με καυσωνα 42 βαθμούς.
Δημοσίευση σχολίου