12/10/10

Ηρωίδες της καθημερινότητας

Μέχρι τώρα θαύμαζα τις γυναίκες που έχουν "ειδικά" παιδία κι αντέχουν, αλλά στην πραγματικότητα δεν τις κατανοούσα. Θεωρούσα ηρωίδες τις μητέρες παιδιών με νοητική στέρηση, όμως δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσα εγώ προσωπικά να ανταπεξέλθω σε μια τέτοια κατάσταση. Τώρα έχω αλλάξει.

Ένα μωρό, ένα νεογέννητο μωρό, δε μπορεί να αποκριθεί σχεδόν καθόλου σε αυτά που του λες και σε αυτά που κάνεις γι' αυτό, κι όμως καμία μητέρα, όσο κουρασμένη κι αν είναι, δεν θα διανοούνταν να το εγκαταλείψει. Ένα μεγαλύτερο μωρό, μαθαίνει μεν γοργά, αλλά ακόμα δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί. Κι όμως είμαστε εκεί.

Αντιλαμβάνομαι την απογοήτευση που πρέπει να νιώθει η μαμά που καταλαβαίνει λίγο λίγο πως το παιδί της έχει νοητική στέρηση. Όμως νομίζω πως ακόμα και οι μικρές νίκες, ένα νεύμα, μια αγκαλιά, μια λέξη, είναι τόσο σημαντικά που τα ξεχνάς όλα. Είναι σαν ένα μωρό που μεγαλώνει πολύ πολύ αργά. Δεν μπορείς να σταματήσεις να το αγαπάς. Όσο κι εξαντλημένη κι αν είσαι.

Μην παρεξηγηθώ, ακόμα θεωρώ τις μανάδες αυτές ηρωίδες, μικρές ηρώισσες της καθημερινότητας που δίνουν τα πάντα. Όμως τώρα αντιλαμβάνομαι σε ένα μικρό βαθμό την ανταμοιβή τους.

4 σχόλια:

Ρεβεκκα είπε...

Τι σε εκανε να μας γραψεις για αυτο? Ειναι οντως ηρωιδες αλλα ευτυχως υπαρχουν και τοσες εξετασεις ετσι ωστε να ξερεις τι γινεται.Παντως η καθημερινοτητα τους πρεπει να ειναι πολυ δυσκολη...

mummycool είπε...

το χω σκεφτεί κι εγώ αυτό, φυσικά δε θα μπορούσα να το διατυπώσω τόσο εύστοχα...αυτό το πώς μπορούν που σκεφτόμουν και δεν τολμούσα να ξεστομίσω βρήκε απάντηση

skiouromanoula είπε...

Ρεβέκκα μου είναι μια σκέψη που τριγύριζε στο μυαλό μου καιρό. Κι από τότε που έκανα παιδί απαντήθηκε. Είναι σαν να έχει ένα μωράκι που δε μεγαλώνει ποτέ. Απογοητευτικό και απίστευτα εξαντλητικό ίσως, όμως ταυτόχρονα έχει τις ανταμοιβές του.

mummy καιρό τώρα έχω την υποψία πως κάποια πράγματα τα σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο :-)

Ανώνυμος είπε...

Ζώντας τις μανούλες αυτές από κοντά, σου δίνω δίκιο στο "απογοητευτικό και εξαντλητικό". Δίκιο σου δίνω και στο ότι θα μπορούσαν να ειναι μεγάλες οι ανταμοιβές. Συμπληρώνω ότι υπάρχει όμως ο παράγοντας "ποτέ" και "αμετάκλητο" και προοδευτικά η σύγκριση με αυτο "που θα ήταν", "θα έκανε" , τα οποία κάνουν τα μικρά βηματάκια...αμελητέα και καμια φορά πηγή μεγαλύτερης απογοήτευσης. Σκέψου ότι με τη διάγνωση οι γονεις περνούν τα στάδια που περνούν κι οσοι βιώνουν πένθος και απώλεια (μούδιασμα,άρνηση,θυμός,λυπη,αποδοχή,δραστηριοποίηση). Τα στάδια αυτά ξεκινούν απ'την αρχή κάθε φορά που το παιδί φτάνει σε κάποια ηλικία ορόσημο (π.χ 6,που θα ξεκινούσε σχολείο). Στις φάσεις αυτές,οποιες άλλες κατακτήσεις του παιδιού δυστυχώς θεωρούνται..."ψίχουλα", "κοροιδία" (εκφράσεις γονιών).
Η πιο συγκλονιστική ατακα που έχω ακούσει..."Το ξέρω οτι προοδέυει,αλλά με την ταχύτητα της γης...κανένας δεν καταλαβαίνει οτι κινείται!"