Δυο μήνες ξένο

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι, δεν είμαι και δεν ήμουν από τους μουτζαχεντίν του θηλασμού. Ήθελα σαν τρελή να θηλάσω το παιδί μου, δεν θα το σταματούσα από μόνη μου παρά μόνον αν φτάναμε στο νήπιο, έπαθα κατάθλιψη όταν σταματήσαμε να θηλάζουμε στον 9ο μήνα, αλλά όλα αυτά αφορούσαν το δικό μου παιδί. Ως φαρμακοποιός οφείλω να ενημερώνω για το θηλασμό, να δίνω κουράγιο στις θηλάζουσες, να μην πουλάω ξένα γάλατα σε αυτές που δεν το έχουν ανάγκη, αλλά ως εκεί. Δεν θα κατακρίνω κανέναν ούτε ποτέ κατέκρινα κανένα. Και τώρα πια που δεν θηλάζουμε δυο ολόκληρους μήνες μπορώ να δω πιο αποστασιοποιημένα τα πράγματα.

Ο πρώτος μήνας ήταν μαρτυρικός. Ο σκιου δεν είχε μάθει το μπιμπερό και δεν ήθελε ούτε να μυρίσει γάλα, το είχε μάλλον σιχαθεί. Ζούσε με κρέμες όπου μέσα κρύβαμε το γάλα για να μην χάνει θρεπτικά συστατικά, με φρούτα και σούπες. Σε αυτό το διάστημα προσπαθούσα να του δώσω μπιμπερό που δεν το ήθελε, και του έδινα λίγο γάλα με το ζόρι με το κουταλάκι και με το καλαμάκι! Μάθαμε το καλαμάκι αλλά τη θηλή όχι. Και μια μέρα, έτσι ξαφνικά όπως του κόπηκε η όρεξη για γάλα, έτσι του ξαναήρθε. Έβαλε τη θηλή του μπιμπερό στο στόμα και ρούφηξε μέχρι και τον αφρό του ξένου γάλακτος. Τώρα πια τρώμε κοντά στα 500 με 600 την ημέρα και ηρέμησα κι εγώ η δόλια μάνα.

Έχω λοιπόν κι εγώ ένα μπιμπερομωρό. Και μπορώ πια να συγκρίνω. Κατ’ αρχάς η ευκολία του θηλασμού είναι ασύγκριτη. Πιστεύω πως δεν θα την πάλευα αν έπρεπε να ταΐζω ένα μωρό που κλαίει μες στη νύχτα με την αργή διαδικασία παρασκευής τους ξένου, στο θηλασμό το μόνο που χρειάζεται είναι να σηκώσεις την μπλούζα. Το ίδιο και το κόστος. Εδώ τώρα που τρώμε μόνο δυο φορές τη μέρα και τα λεφτά φαίνονται, όχι στην αρχή που τα μωράκια κάνουν 8 και 10 γεύματα. Μπιμπερό δίνει ο οποιοσδήποτε. Εμένα κι αυτό κακό μου φαίνεται να πω την αμαρτία μου. Δεν μπορώ ακόμα και τώρα να διανοηθώ πως θα αφήσω τον σκιου κάπου για μια ολόκληρη μέρα ας πούμε, πόσο μάλλον όταν ήταν ένα μικρό μωράκι. Μου άρεσε που ήμασταν συνδεδεμένοι με τον λώρο του θηλασμού και δεν μπορούσα να απομακρυνθώ για πολύ.

Από την άλλη, το μπιμπερό είναι ασφάλεια, πως ό,τι κι αν πάθει η μανούλα, κάποιος άλλος μπορεί να ταΐσει το μωρό. Αν πάθεις λάστιχο, δεν παθαίνεις και πανικό. Στο δεύτερο παιδί μου, αν κάνω, θα το μάθω από νωρίς να παίρνει μπιμπερό, με δικό μου γάλα αν γίνεται, γιατί δεν θέλω να τραβήξω τα ίδια. Ένα μωρό 2 μηνών μαθαίνει το μπιμπερό με τη δεύτερη, ένα εννιά μηνών, όπως ο σκιου, χρειάζεται ένα μήνα. Και παραδόξως τώρα με κομμένο τον θηλασμό κάνουμε πολύ περισσότερες αγκαλίτσες με τον μικρούλη. Μάλλον είναι προσπάθεια να αναπληρώσουμε το κενό, άρα κι από αυτήν την περιπέτεια βγήκε κάτι καλό.