Τα νέα μας

Όποτε δεν είμαι πολύ καλά, δεν γράφω. Θα το έχετε καταλάβει τώρα πια πως γράφω με σπασμούς, πότε πολλά κείμενα μαζί και πότε κανένα. Αυτή ήταν μια από αυτές τις περιόδους. Κι όμως έχουν συμβεί τόσα πολλά, στη ζωή ενός παιδιού συμβαίνουν τόσα πολλά, που δεν τα καταλαβαίνεις. Ο σκιουράκος μπουσουλάει όλο το σπίτι- με ιδιαίτερη προτίμηση προς το home cinema, τις παντόφλες μου, τις ρόδες του καροτσιού του. Αλλά δε λέει όχι και σε ένα ηχείο, τις προάλλες τον βρήκα ως άλλο Ηρακλή να κραδαίνει ένα μακρύ, αλλά ελαφρύ όρθιο ηχείο και να είναι έτοιμος να το φέρει στο κεφάλι του. Όχι, δεν έτρεξα να τον πάρω φωτό, έτρεξα να τον σώσω.

Επίσης στηρίζεται. Από κει που ο τεμπελάκος δεν έδειχνε κανένα τέτοιο σημάδι, τώρα σκαρφαλώνει, κάγκελα, καναπέδες, τραπεζάκια και επιχειρεί τα πρώτα του βηματάκια. Είπαμε, αργούμε να τα κάνουμε, αλλά ό,τι κάνουμε το κάνουμε καλά. Το πιο αστείο είναι όταν κάθεται μαζί μας στο τραπέζι, τρώει μια πατατούλα, λίγες φακές ή λίγο μπιφτέκι από το πιάτο μου και κοιτά σοβαρός σοβαρός τριγύρω. Μια κανονική οικογένεια.

Αποκτήσαμε παιδί στα 32, ούτε στα 20 ούτε στα 18, κι όμως μέσα μου ακόμα να το πιστέψω. Νιώθω μικρή, μια μικρή μπεμπούλα, είμαι ανέτοιμη για τις μαμαδίστικες φροντίδες, όταν έρχεται μια μια τις αντιμετωπίζω. Συνειδητοποιώ ας πούμε πως σε λίγο θα μπει το θέμα της πειθαρχίας. Πρέπει να διαβάσω σχετικά γιατί δεν έχω καμία εμπειρία. Και τα υπόλοιπα βλέποντας και κάνοντας, όπως κάνουμε από την αρχή, όπως κάνουν οι γονείς χρόνια τώρα.

Η ζωή μας μπήκε όλον αυτόν τον καιρό σε δεύτερο πλάνο. Δεν έχουμε δει ένα σινεμά, δεν έχουμε πάει για ποτό, δεν έχουμε δικά μας τα Σαββατοκύριακα. Κι η δουλειά μπήκε σε δεύτερο πλάνο. Πηγαίνω όπως πάντα αλλά δε με νοιάζει το ίδιο και δεν είμαι το ίδιο ανεκτική. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω αυτήν την εξοντωτική καθημερινότητα της full time εργασίας και της φροντίδας ενός μικρού σκίουρου χωρίς πολλή βοήθεια. Μα όσο ξυπνάω με χαρά ακόμα το πρωί τα πράγματα δεν μπορεί να είναι και πολύ κακά.