Μπαίνω ώρες ώρες στον πειρασμό μιας πιο ελεύθερης ζωής. Ακούω για εκδρομές, εξόδους, ακόμα και για κάμπινγκ, που δεν έχω πάει ποτέ στη ζωή μου και μάλλον δε θα ήθελα κιόλας, και ζηλεύω. Είμαστε σε μια ηλικιακή φάση στην παρέα μου που οι μισοί είναι παντρεμένοι με παιδιά ή περιμένουν παιδιά για την ακρίβεια κι οι άλλοι μισοί ελεύθεροι χωρίς καν προοπτική γάμου στον άμεσο ορίζοντα. Αυτές οι δυο ταχύτητες δημιουργούν μια περίεργη αίσθηση και από τις δυο πλευρές. Από την μια οι ελεύθεροι της παρέας έχουν πέσει με τα μούτρα στον σκιου και τον λατρεύουν από την άλλη εγώ έχω αρχίσει λιγάκι να ζηλεύω ξανά την αλήτικη ζωή. Φυσικά μπορώ να πάω κι εγώ εκδρομή αλλά πρέπει να την έχω οργανώσει, να πάρω ένα αυτοκίνητο πράγματα μαζί, να έχω συνέχεια το νου μου. Ένα παιδί είναι δουλειά πλήρους πλήρους απασχολήσεως, όχι 8ωρη ή 10ωρη, 24ωρη. Και επειδή μάλλον θα περάσει μια δεκαετία για να μπορώ να ανεξαρτοτητοποιηθώ κάπως κι εγώ και ο μικρός καλά θα κάνω να το συνηθίσω.
