Να δώσεις ή να μη δώσεις... συμπλήρωμα. That is the question.

To give or not to give. Ιδού η απορία. Κι ήρθε η ώρα που κάθε θηλάζουσα μανούλα σκέφτεται με περισσό τρόμο, ο κακός παιδίατρος είπε "συμπλήρωμα". Μετά από έξι μήνες θηλασμού, τον τελευταίο με φρουτόκρεμα για δεκατιανό, που την τρώμε καλά, και κρέμα ρυζάλευρο βανίλια χωρίς ζάχαρη για απογευματινό, που τρώμε τρελά, ο σκίουρος δεν πήρε το επιθυμητό βάρος. Κι ο παιδίατρος αντί να πει, "άυξησε τους θηλασμούς, δώσε χορτόσουπα, χωρίς να κόψεις το μεσημεριανό θηλασμό, δεν πειράζει, αφού είναι μέσα στις καμπύλες παρ' όλο που γεννήθηκε μικρούλης", είπε.... μια μάρκα γάλακτος. Δεν θα κόψουμε το θηλασμό, λέει. Απλά "συμπλήρωμα".


Όποιος ξέρει λιγουλάκι από τη διαδικασία του θηλασμού ξέρει πως ακολουθεί τον κανόνα της προσφοράς και της ζήτησης. Όταν δώσεις ξένο γάλα σε ένα παιδί που έχει αρχίσει στερεές και θηλάζει έτσι κι αλλιώς λιγότερο, το στήθος θα λάβει σήμα πως δεν το χρειαζόμαστε άλλο και θα πάψει να παράγει. Το σινιάλο της ζήτησης είναι το μασούλημα. Τόσο απλά. Άρα δυο επιλογές, ή αφήνω το παιδί μου να παίρνει λιγότερο βάρος ή δίνω συμπλήρωμα και αποθηλάζω το πολύ σε δυο μήνες.

Ο πιαδίατρος για την ακρίβεια δε μου δίνει επιλογές, μιας και πιστεύει πως θα του κάνω κακό αν του βάλω λαχανικά από τα μέσα του 6ου μήνα και θέλει να περιμένουμε τον 7ο. Πώς θα τον βλάψει λίγο καροτάκι παραπάνω από λίγο....τροποποιημένο γάλα αγελάδος, δεν καταλαβαίνω. Ή αποθηλάζω ή τον αλλάζω, λοιπόν, γιατί όταν προσπάθησα να του μιλήσω για τις ενστάσεις μου, ούτε λίγο ούτε πολύ μου έκλεισε το τηλέφωνο.

Κοιτάζω το κουτί το γάλα σκόνης δεύτερης βρεφικής ηλικίας κι η απόφαση μου φαίνεται μονόδρομος. Έχω κλείσει ραντεβού για τουλάχιστον μια δεύτερη γνώμη. Θα ξαναπάρω και τον παιδίατρο μου μήπως απλά τον πέτυχα στις κακές του, που δεν το νομίζω γιατί είναι έτσι ως άνθρωπος, δε δέχεται αντιρρήσεις και συζητήσεις. Και θα σας ενημερώνω, περισσότερο για δικό μου καλό. Για να τα βγάζω από μέσα μου. Μπας και πάψω να αναρωτιέμαι.

Περί εργαζομένης μητρός ο λόγος....

Περίμενα να εγκλιματιστώ λιγάκι για να σας γράψω τις εντυπώσεις μου από την επιστροφή στη δουλειά. Λοιπόν η δύσκολη ώρα είναι μόλις φεύγω και η εύκολη ξεκινά με το που θα μπω στο αυτοκίνητο για να γυρίσω. Ενδιάμεσα είναι όπως και πριν. Ο σκιουράκος είναι μικρός ακόμα και δεν έχει συμπτώματα αποχωρισμού. Του δίνω φιλάκι, μου χαμογελάει γλυκά και φεύγω. Για λίγο δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Μετά όμως φτάνω στο μαγαζί και με παίρνει μπάλα η καθημερινότητα. Συνήθως δεν τηλεφωνώ.

Η καλύτερη στιγμή αρχίζει μόλις μπω στο αμάξι και κορυφώνεται σε κείνο το ανεπανάληπτο χαμόγελο που μου στέλνει ο γιος μου μόλις μπαίνω, όπου κι αν είναι, ό,τι κι αν κάνει. Ακούει τη φωνή μου και χαμογελάει. Πρέπει να συνηθίσω σε αυτή την ανυπόκριτη ένδειξη αγάπης και να την ενστερνιστώ αν θέλω να γίνω καλή μάνα. Ο σκίουρος δεν παύει να με αγαπάει, ακόμα κι αν λείπω. Δεν είναι ανταποδοτική η αγάπη του. Αν σκεφτώ τον εαυτό μου, έτσι αγαπάω τους γονείς μου, ό,τι και να γίνει, χωρίς ανταπόδοση, συχνά παρ’ όλα τα νεύρα μου.

Πιστεύω πως αν καταλάβεις αυτή την απλή αλήθεια, πως τα παιδία είναι που μας αγαπούν ολοκληρωτικά, τότε η διαδικασία της μητρότητας και της πατρότητας αλαφραίνει. Γιατί όσες τύψεις κι αν έχει μια μητέρα για το τάδε ή το δείνα που δεν γίνεται σωστά, η αποκάλυψη πως δεν χρειάζεται να είναι όλα σωστά, το παιδί σε αγαπά έτσι κι αλλιώς, είναι λυτρωτική. Ξέρεις πως το πλασματάκι θα γαντζωθεί πάνω σου, θα σε κοιτάξει στα μάτια και θα σε συγχωρέσει. Τελεία.

Σκιουράκι γάλακτος 6 μηνών....

Ο σκιουράκος μου σήμερα έγινε 6 μηνών. Μισός χρόνος βρεφικής ζωής, μισός χρόνος με την απίστευτη χαρά ενός παιδιού μέσα στο σπίτι, με τη μυρωδιά ενός μωρού. Α, και μισός χρόνος ανεμπόδιστου, ατελείωτου υπέροχου θηλασμού. Η μισή και πλέον χαρά που μου δίνει αυτό το πανέμορφο βρεφάκι προέρχεται από το θηλασμό, από την μουρίτσα του, που με κοιτά μπουκωμένη το στήθος μου, από τη χαρά του κάθε που χορταίνει.

Κι όχι, δεν θα σταματήσω να θηλάζω. Πέρα από τα πολύ απτά και πραγματικά οφέλη του μακροχρόνιου θηλασμού για μητέρα και παιδί http://mitrikosthilasmos.blogspot.com/2010/08/blog-post_19.html , που στην περίπτωση μου πολλαπλασιάζονται γιατί όσο θηλάζω , τόσο απομακρύνεται το ενδεχόμενο του σακχαρώδους διαβήτη, είναι η ανείπωτη χαρά του που θα με κάνει να συνεχίσω. Για όσο αντέξουμε, μανούλα και παιδάκι.

Και θεωρώ χρέος μου να το βροντοφωνάξω σε όλον τον κόσμο, πρώτον γιατί ως επαγγελματίας υγείας έχω καθήκον με το παράδειγμα μου να δώσω τη σωστή κατεύθυνση ( δε μου καίγεται καρφί αν θα πουλήσω ένα κουτί σκόνη παραπάνω ή λιγότερο) και δεύτερον γιατί ως μανούλα θέλω να δώσω στους γύρω μου το σήμα. Η γενιά μας θα θηλάσει, όπως δε θήλασε η γενιά των μανάδων μας. Αυτό θα είναι νίκη για μας και τα παιδάκια μας.

Μια ιστορία τοκετού

Γέννησε χθες μια πολύ γλυκιά, παλιά μου φιλενάδα και τωρινή και μελλοντική. Άμα καβατζάρει κανείς τα 20 χρόνια φιλίας, έτσι πάει. Χάρηκα απερίγραπτα όταν το έμαθα. Αλλά ταυτόχρονα με έπιασε μια συγκίνηση που μάλλον μου μυρίζει...σκίουρο. Θυμήθηκα τα δικά μου.

Λοιπόν είχα μια καλή εγκυμοσύνη, αν εξαιρέσει κανείς πως ξερνοβόλαγα ασύστολα όλο το πρώτο τρίμηνο και ανέπτυξα διαβήτη κύησης. Που σημαίνει συνοπτικά πολλά τρυπήματα με ενέσεις μέσα στην ημέρα, συνεχείς μετρήσεις ζαχάρου και δίαιτα. Α, και συνήθως καισαρική στην 38η εβδομάδα γιατί μετά υπάρχει κίνδυνος αιφνίδιου ενδομήτριου θανάτου. Αλλά εγώ είμαι αγύριστο κεφάλι και είχα εικόνα για το πως θα γεννήσω στο μυαλό μου. Φυσιολογικά. Και ο γιατρός μου είπε, ας το προσπαθήσουμε. "Είναι σαν το όριο στην εθνική να είναι 120 κι εμείς να πηγαίνουμε με 140. Ποιός δεν το έχει κάνει;".

Έτσι λοιπόν, όταν έφτασα 38 εβδομάδων και 2 ημερών μπήκα για πρόκληση (η απειλή του αιφνίδιου κτλ, γάρ). Φτάσαμε περιχαρείς και άυπνοι στις 5:30 το πρωί στο ευαγές ίδρυμα που ονομάζεται Ιασώ. Μετά τα βασικά, μπήκα στο ωραίο λευκό δωμάτιο με τα ωραία λευκά πλακάκια στο ταβάνι, με δέσανε με τις ζώνες του τοκογράφου, ήρθε ο καλός γιατρός και μου πέρασε επισκληρίδιο κι αρχίσαμε. Μου σπάσαν τα νερά, αρχίσαν οι τεχνητοί πόνοι. Διαστολή 0. Και τράχηλος παχύς. Και το μωρό έρχεται με τη μουρίτσα προς τα πάνω (για να γεννήσεις πρέπει να στρέψει μουρίτσα προς τα κάτω). Λέει ο καλός γιατρούλης, "Θα σε αφήνω χωρίς επισκληρίδιο όσο αντέχεις για να λεπτύνει ο τράχηλος". Και δος του να περνάνε καλές μαίες που έχωναν το χεράκι τους εκεί κάτω και κουνούσαν απογοητευμένες το κεφαλάκι τους. Οι οδύνες, που μέχρι τότε ήταν αριθμοί που φαίνονταν στον τοκογράφο, ξαφνικά έγιναν πραγματικά, ειλικρινά κύματα πόνου. Έσφιγγα τα δόντια, το χέρι του άντρα μου, της μαίας μου, το μαξιλάρι, το στρώμα. Δεν πολυφώναζα, παραδόξως. Εκεί κατά το μεσημέρι λέει ο καλός γιατρούλης "Θες να πάμε μέσα για καισαρική" "Όχι", λέει η μικρή Κατερίνα. "Τότε δεν έχω άλλη λύση", απαντάει ο κακός ο λύκος και βάζει το χεράκι του για να κάνει μηχανική διάνοιξη στον τράχηλο, χωρίς αναισθησία. Εκεί φώναξα......Πολύ. Πάρα πολύ. Για την ακρίβεια είπα "Σε παρακαλώ, όχι άλλο, όχι άλλο"

Όσο προχωρούσε το απόγευμα και τα ευχάριστα κύματα πόνου, η διαστολή μου μεγάλωνε επιτέλους. Φτάσαμε σχεδόν σε τέλεια. Και τότε λέει ο καλός γιατρός: "Φωνάξτε την προϊσταμένη". Ήταν ώρα να γυρίσουμε το παιδί να κοιτάει καλά. Αυτό δεν το περίμενα. Εγώ εξωθούσα και οι μαίες έκαναν χειρισμούς στην κοιλιά μου για να γυρίσει. Ο σκίουρος ανένδοτος, ήθελε να θρώσκει ψηλά. Τελικά με τα πολλά γύρισε στο πλάι. Στις 7:35, 14 ώρες μετά, ο σκιουράκος βγήκε από μέσα μου, τον ακούμπησε ο γιατρός πάνω μου και δεν έκλαψε. Τα έπαιξα. Τον βούτηξαν, του καθάρισαν τα πνευμονάκια κι επιτέλους ακούσαμε το κλάμα του. Απίστευτο, ονειρικό κλάμα. Που πάγωσε το χρόνο μου εκεί και τότε.

Μου κάναν ατελείωτα ράμματα εκεί κάτω χωρίς αναισθησία γιατί βγήκε με το πλάι και τα χεράκια του με τον ώμο του μου ξέσκισαν τη μια πλευρά. Στην ανάνηψη έτρεμα σαν το ψάρι, από την επισκληρίδιο μου είπαν. Κι ανέβηκα στο δωμάτιο με 39,5 πυρετό. Από τα πολλά αιμοστατικά και την εξάντληση τόσων ωρών. Μου είπαν. Την επόμενη μέρα ο σκιουράκος βγήκε από την παρακολούθηση, (στάνταρ διαδικασία να περνάνε τα μωρά διαβητικών μητέρων μια νύχτα στη μονάδα για τον κίνδυνο υπογλυκαιμίας) ήρθε και βεντούζιασε στο στήθος μου κι έκτοτε δεν βγήκε ποτέ από κει.

Η "ανάγκη"

Την περασμένη Παρασκευή συνέβη το αδιανόητο. Ο πατέρας μου αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας και χρειάστηκε να πάει στο νοσοκομείο. Κι από κει που η μόνη μου έγνοια ήταν αν θα δώσω απογευματινή κρέμα στο σκιουράκι ή αν φάει όλη του τη φρουτόκρεμα, από κει που πάθαινα ταραχή γιατί θα γύριζα στη δουλειά, όλος ο κόσμος μου αναποδογύρισε.


Τους γονείς μου τους αγαπώ παθολογικά. Μπορεί τώρα πια να είναι η δεύτερη μου οικογένεια, αλλά αυτό που νιώθω για αυτούς μερικές φορές έχει πολλά στοιχεία αντίστροφα. Σα να είναι εκείνοι τα παιδιά κι εγώ η μαμά κλώσσα που τους προστατεύω. Άφησα το παιδί στο μπαμπά του και τη φρουτόκρεμα του κι έτρεξα στον πατέρα μου. Το μεσημεράκι όμως, κι όταν όλα πήγαιναν καλύτερα, έπρεπε να γυρίσω σπίτι να θηλάσω. Ε;

Πριν περίπου δέκα χρόνια ο πατέρας μου αντιμετώπισε ένα σοβαρότερο, όπως αποδείχτηκε, πρόβλημα υγείας από το τωρινό. Μήνες στο νοσοκομείο δεν έφυγα στιγμή από το πλευρό του. Τώρα σχεδόν μια εβδομάδα εκεί και δεν κατάφερνα να πάω παρά σε ένα από τα δυο επισκεπτήρια μες στη μέρα ή πρωί ή απόγευμα. Γυρνώντας εδώ είχα τόνους γραφικής δουλειάς από το φαρμακείο, ένα σύζυγο που τον τάιζα βασικά ντελίβερι, ένα μωρό που ήθελε να θηλάσει. Και μες στον πανικό, έσκαγε ένα χαμόγελο το σκιουράκι κι όλα μοιάζαν κάπως μακρινά τα άλλα.

Ο πατέρας μου τελικά είναι καλά και καλώς ερχόντων θα πάρει εξιτήριο σήμερα. Και φυσικά θα είμαι εκεί για να τον παραλάβω. Αλλά δεν ήμουν εκεί όσο θα ήθελα, και δεν ήμουν ούτε εδώ όσο θα ήθελα, κι έβλεπα και τη δουλειά που με περίμενε όταν γύριζα, που συνήθως την απολαμβάνω, σαν εφιάλτη.

Είμαι μοναχοπαίδι. Οι γονείς μου ήταν και είναι η ζωή μου. Είμαι μάνα και σύντροφος. Ο άντρας μου ήταν και είναι, το παιδί μου είναι η ζωή μου. Στην καθημερινότητα αυτά δε συγκρούονται, με κάποιο τρόπο ισορροπούν. Στην ανάγκη όμως;